Η ποιητική συλλογή του Γιάννη Στούπα Τα Καρφιά Μένουν (Θράκα 2019) συγκροτείται ως ένα πολύπλευρο υπαρξιακό και φιλοσοφικό σύνολο, οργανωμένο γύρω από θεματικούς άξονες όπως η απουσία, η φθορά, η μνήμη, η εξουσία και η διαρκής αναζήτηση νοήματος. Το ποιητικό υποκείμενο παλινδρομεί ανάμεσα στον εσωτερικό του κόσμο και τις εξωτερικές επιταγές, με την εμπειρία της απώλειας να διατρέχει χαρακτηριστικά ποιήματα, όπως το «Πορτοκάλι», «Ο νεκρός» και «Το ψάρι», όπου η μνήμη λειτουργεί ως μηχανισμός επιβίωσης αλλά και ως πληγή.
Η γραφή εμφανίζεται ως πράξη αντίστασης: «Σταμάτα επιτέλους, ποιητή· τι ξέρει ένας έγκλειστος όπως εσύ απ’ ομορφιά και αγάπη;» -στίχος διπολικός ποτισμένος με μια ανεπαίσθητη καβαφική ειρωνεία, που σηματοδοτεί την ποιητική λειτουργία ως ανάγκη αυτοσυντήρησης, κριτικής αλλά και επιβίωσης. Η εξουσία, φανερή ή υπαινικτική, διερευνάται ως κατασταλτική αλλά και εσωτερικευμένη δύναμη σε ποιήματα όπως «Η matushka και το φως» και το «Imitatio», ενώ η έννοια της σιωπής, παρούσα στα «Άδεια ρούχα» και στο «Je pense», αποκτά υπαρξιακή διάσταση.
Υφολογικά, η συλλογή διακρίνεται για την έντονη ποικιλία της, που εκτείνεται από τη λυρική ελλειπτικότητα, που ξεχειλίζει στο «εκείνος που είδε το αθέατο ελάφι», μέχρι τη στοχαστική πυκνότητα του «Je pense», με αξιοποίηση της αποσιώπησης, του αντιθετικού λόγου και διακειμενικών ήχωv -όπως η επίκληση αναχρονιστικών στοιχείων, η εικονοπλαστική αριστοτεχνική ζωγραφική της γραφής («Το άλογο που δημιούργησε τη θάλασσα») ή ακόμη και η υποβόσκουσα σκιά μιας «καβαφικής» μελαγχολίας.
Η πορεία του ποιητικού υποκειμένου, εν τέλει, δεν οδηγεί (ούτε έχει σκοπό να οδηγήσει) σε μια τελεσίδικη λύτρωση αλλά μάλλον σε μια εσωτερική κάθαρση μέσω της αποδοχής, όπως διαφαίνεται στο ποίημα-κατακλείδα με τίτλο «Χαρτί σε ξύλο». Η συλλογή αρθρώνει, έτσι, έναν βαθύ στοχασμό για την ανθρώπινη συνθήκη, με όχημα την ποίηση ως μαρτυρία, διαμαρτυρία, αντίσταση και σιωπηλή ελπίδα.
Η ποίηση είναι, κάποιες φορές, ένας καθρέφτης που σπάει, για να αποκαλύψει την αλήθεια. Τα Καρφιά Μένουν είναι ένας τέτοιος καθρέφτης, που έχει όμως ήδη σπάσει και, μέσα από τα σπασμένα κομμάτια του, διαφαίνεται ολόκληρος ο κόσμος. Ο αναγνώστης καλείται να κόψει το δάχτυλό του στις αιχμές τους και να υπογράψει με αίμα την αποδοχή του στο συμβόλαιο της σκληρής πραγματικότητας.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα.
