Σκεφτόμουνα ξανά πρόσφατα με αφορμή τα ποικίλα ανερμήνευτα και απρόσμενα που συσσωρεύονται διεθνώς, πως ίσως πέφτει στις πλάτες της λογοτεχνίας το καθήκον της κατασκευής του περιγράμματος ενός μέλλοντος που δε θα μοιάζει με απλή γραμμική συνέχεια του παρόντος. Ενός πλαισίου όπου τα υποκείμενα της δράσης να κινούνται πειστικά στον χαοτικό κόσμο μιας απρόσμενης καταστροφής κι ενός δυσοίωνου θρίλερ που να διαθέτει ως δομικά του στοιχεία την υπαρξιακή αγωνία και την σπαρακτική συναισθηματική σχέση μεταξύ των ηρώων του.
Ενα καλό παράδειγμα του σχετικού ρόλου που καλείται να παίξει η σύγχρονη λογοτεχνία είναι το βιβλίο του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη « Νώε». Θα μπορούσαμε να το συγκρίνουμε με το κλασσικό βιβλίο του CORMAN Mc CARTH «Ο δρόμος» που μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη, μόνο που εκεί το τέλος του κόσμου έχει επέλθει προ πολλού ως συνέπεια ενός συνδυασμού χημικής ρύπανσης, κλιματικής αλλαγής και πυρηνικού χειμώνα.
Eδω η καταστροφή επέρχεται σιγά-σιγά, εν είδει κατακλυσμού, χωρίς τεράστια κύματα, χωρίς βροντές, αστραπές, και ενδείξεις για το τέλος του κόσμου. Γίνεται ύπουλα με τη στάθμη του νερού να ανεβαίνει συνεχώς και να καταπίνει δρόμους, πολυκατοικίες, κεραίες, μαγαζιά αλλά βασικά η ποντιζόμενη ανθρωπότητα να συμπαρασύρει ολόκληρο τον πολιτισμό, τη γλώσσα, τους θεσμούς, τα μνημεία, την τέχνη, τα συμβατικά και μη συμβατικά.
Ο πρωτογονισμός βασιλεύει στο πλαίσιο των λιγοστών και διάσπαρτων ανθρώπινων κοινοτήτων, η επιβίωση είναι ο μόνος στόχος, ο κανιβαλισμός δεν αποτελεί πια ταμπού, αντίθετα μάλιστα είναι η πιο ενδεδειγμένη λύση.
Και μέσα στην απόλυτη ησυχία,την απόλυτη σιωπή που σε ξεκουφαίνει στην απόλυτη ηρεμία που σε καταβροχθίζει, στο επικείμενο τέλος της ανθρωπότητας ξεπροβάλλει η ικανότητα του Παναγιώτη να περιγράφει με ένα άκρατο λυρισμό και μια εξόχως ποιητική γλώσσα για ένα πεζογραφικό κείμενο, όπως μας έχει συνηθίσει άλλωστε και στα προηγούμενα βιβλία του, στο « Χιόνι των Αγράφων», στα «Εξοδα Νοσηλείας», στην «Ιδιωτική μου Αντωνυμία» τη σχέση που αναπτύσσει ο ήρωας με τον Παρασκευά, που τον συντροφεύει στο απελπισμένο κι απελπιστικό ταξίδι του. Σχέση ανθρώπου με τον σκύλο ή αλλιώς ένας συμβολισμός κι ένα μήνυμα για την άρρητη σύνδεση του ανθρώπου με τα ζώα;
Και το περιστατικό με την μάνα και το βρέφος που μας συγκινεί και μας συνεπαίρνει με το σμίξιμο του άντρα και της γυναίκας, το προαιώνιο σμίξιμο των σωμάτων με τη υπέρτατη οδύνη και την ευτυχία που αυτό φέρνει. . .
Στο Μουσείο της Πομπήιας παντού όπου γυρίσεις σώματα δούλων τυλιγμένα στην λάβα. Δεν πρόλαβαν να φύγουν, γιατί δεν πληροφορήθηκαν έγκαιρα την επικείμενη καταστροφή, Ενας καθαρά ταξικός θάνατος, όπως συμβαίνει στον Νώε που ο δήμαρχος και ολάκερο το Δημοτικό Συμβούλιο σώζονται για να αποδειχθεί για άλλη μια φορά πως ο πλούτος, η ισχύς κι η εξουσία υπερισχύουν και στις μεγάλες καταστροφές. Τελικά η εκδίκηση της φύσης με όλα τα δεινά που προκάλεσε το γένος των ανθρώπων με τους πολέμους, τα βασανιστήρια τις γενοκτονίες, το φανατισμό το μίσος, την αδικία σταματάει όταν ο ναυαγός βρίσκει την νησίδα Ου Τόπος κι αράζει με τον Παρασκευά του για μια καινούρια ζωή. Ελπίδα λοιπόν κι αχτίδα φωτός σ΄ένα δυστοπικό μέλλον κι υπόσχεση για μια διαφορετική ζωή από τους άμυαλους ανθρώπους του καταποντισμένου κόσμου…
