Πονάει ακόμη η παλιά μαχαιριά
Ίσως γιατί έφυγες προτού νυχτώσει,
Ξύπνησες πριχού ξημερώσει
Ανέβηκες στον Άτλαντα και κατέβηκες
Με μιαν αναπνοή.
Πονάει ακόμα εκείνη η μαχαιριά.
Όταν ο Χρόνος την παλαιά πληγή
Επουλώσει
Θα ξαναβγώ στη στράτα
Να σε ψάξω
Ταίρι μου αγαπημένο.
Και ποιος ξέρει; Μπορεί να είσαι
Ακόμη εκεί να με περιμένεις.
Ό,τι συμβαίνει μια φορά
Πραγματικά
Συνεχίζεται για πάντα
Διακριτικά
Στην πίσω πλευρά τού ύπνου
Στο βρεγμένο σεντόνι
Που δεν κολλάει,
Μαρμάρου πτυχή
Αλάβαστρο ρυτιδωμένο…
Αχ, και να γύριζα πίσω το χρόνο
Τι δεν θά ‘δινα.
*
Πλαστογραφημένη ανάμνηση
Σαν νεκρός, μιλώ και δεν
Με ακούει πια κανείς,
Ψηλαφώ τη φωνή
Να γλιστράει στην πέτρα
Και δεν την αναγνωρίζω πια
Σαν δική μου.
Μιλούσαμε κάποτε, έτσι δεν είναι;
Λίγο πριν λίγο μετά…
Ποτέ κατά τη διάρκεια
Τού έρωτα
Τού μυρωμένου,
Τού πυρωμένου.
Δεν αντέχονται πάνω από
Δύο ηφαίστεια
Στο ίδιο σεντόνι,
Γύψινο,
Ασβεστοποιημένο
Στην πιο ωραία του ώρα.
Ύπνος δίχως όνειρα.
Τι ευτυχία
Βιωμένη.
Ζωή.
*
Το Δέντρο της ζωής
Δρόσος θα γίνω
Στα κλαριά σου,.
Κρύσταλλος στους βοστρύχους,
Περιδέραιο στις ρίζες,
Αηδόνι στην κορφή,
Ιερό ερπετό στον κόρφο σου, Γαία.
Δρυς τού Διός,
Τής ζωής δένδρο
Κατάφορτο από χυμούς,
Στολισμένο οπώρας…
*
Απολίθωμα ανέμου φωτός
Τόσο πολύ μέσα στη γλώσσα
Έζησα
Που γίνουνται οι λέξεις μεταισθήσεις…
Απόλυτη Σιωπή
Μετράει τα βήματά μου.
*
Έρημος προστρατιωτική
Τόσο πολύ πόνεσα
Που κατέκτησα
Την αμεριμνησία
Τής πέτρας.
Υδροχαρής βουκαμβίλια
Στην έρημο ευδοκίμησα.
Τόσα συναισθήματα
Καταιγισμός φωτός
Με συνέχει.
Λούζομαι στα νάματα
Τής Κασταλίας
Κρήνης αν-
Εποχικής…
*
Αηδονοδάσος
Κοιμήθηκα κάποτε σε δάσος με
Αηδόνια.
Ευτυχία.
Η ανάμνηση αυτή θα με
Συνοδεύει
Στον λειμώνα με
Τους εφιάλτες…
Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω τον
Χρόνο, θα έμενα
Για πάντα
Εκεί…
*
Παραδοξόνια Υλοενέργεια
Πεύκο και θάλασσα.
Βουνοκορφή στο γαλάζιο
Βυθισμένη
Εσαεί;
Ίσως. Ποιος ξέρει
Εάν θα είμαστε πάλι εδώ
Στον επόμενο
Κουρέα φονιά
Που θα ξυρίσει τη
Με των πέντε στοιχείων
Την οργή.
Είμαστε πλασμένοι από φως,
Με το Φως ταξιδεύουμε,
Εις το Φάος επανερχόμαστε
Πανευτυχείς.
Ασταθής η Ύλη
Ασύστατη
Και η πιο συμπαγής πέτρα
Σμήνη παραδοξονίων
Περικλείει…
*
Άγιος Σεβαστιανός
Τίτλους και αξιώματα
Απεμπολείς τώρα.
Διάτρητος από βέλη
Προς το Άχρονο πορεύεσαι.
Μύρο ανθίζουν οι πληγές σου.
Αβρόχοις ποσί
Δεν άγιασε ποτέ κανείς.
*
Εγώ Ειμί Εαυτός
Ό,τι μάς υπερβαίνει
Από τον Ουρανό έρχεται
Από τη Γαία την ευλογημένη,
Από τον Ανώτερο Εαυτό
Ριζωμένο εδώ και τότε
Που ευτυχούσαμε…
Ανάμνησις ευδαιμονία
Στον μαυροπίνακα
Με βρεγμένο σφουγγάρι
Απαλείφεται
Αλλά δεν σβήνει.
Ποτέ…
Ουδαμώς…
Πότε θα σε ξαναδώ
Ουρανία Αφροδίτη
Πατρίδα μας
Ανεξίτηλη;
Περνάν τα χρόνια
Κι αναθυμόμαστε τη
Δύναμη του Δένδρου της Ζωής
Που μετατρέπει το Φως
Σε νερό ζωογόνο
Οξυγόνο ρευστό
Ιξώδες…
Βροχοποιοί εσμέν
Αρχετυπικοί
Προϊστορικοί…
Μέσα στη φωτεινιά δροσίζομαι
Στού Πυρός το καμίνι
Αναψύχομαι.
Ακόμα και τού Έρωτα η λάβρα
Σε ήσυχη φλόγα οινοπνεύματος
Αναλίσκεται…
Ιώδες.
Κοσμικός μετασχηματιστής
Συμπαντική έλιξ
Αφομοιωθείσα
Από το μεταβολισμένο Σκοτάδι
Σε Φάος ανέμου
Αρχετυπικού.
Δεν εγκαταλείπω,
Δεν παραδίδομαι.
Θυμάμαι κι επιμένω.
Παραμένω εδώ
Στον πανέμορφο πλανήτη Γαία.
Η μνήμη δύναμή μου,
Φαιά εις Φάος μετασχηματισθείσα.
Παλαιές πληγές τωρινή
Ισχύς.
Το παρελθόν είναι αποσκορακισμένο.
Το μέλλον είναι εδώ,
Αναμένει.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr
