Με τα χρώματα, τα χαμπάρια της Ανατολής, και ας είναι εδώ χειμώνας, Ιούλης  μήνας, θα βρουν τον τρόπο, την αυθορμησιά τους να ξεμυτίσουν στου ουρανού τα αλώνια και της πόλης τα στενά. Να κεράσουν γλυκιά θαλπωρή αποχρώσεων, να φωτογραφίσουν της ζωής τα πανηγύρια του καλοκαιριού, να γεμίσουν το βλέμμα των παρόντων και απόντων με μια άλλη  γωνία θέασης ζωής.Τα χρώματα που ροδίζουν το παραλήρημα του χειμώνα ανοίγουν τα πανιά  τους που μοιάζουν με φτερά, κελαηδήματα από αηδόνια μα και αετών επιτήρηση δίνουν το στίγμα τους. ‘Ετσι και ο πρωινός καφές ξυπνάει, συνεπικουρεί στη μέθεξη της μνήμης. Αφήνεται η στιγμή των συναισθήσεων σε ό,τι φέρνει ο χρόνος, τα γινάτια και η ομορφιά του Ιούλη. Ο κόσμος γίνεται πλατεία, αυλή, θάλασσα ήρεμη και αλμυρή, βουνό και μονοπάτια που έρχονται όλα πιο κοντά. Σαν αγκαλιά, σα χάδι στήνουν και κουβέντα και μονολογούν για το δέος, για το ελάχιστο αυτό γλυκό καρδιοχτύπι που επιφέρουν. Αν και θα κρατήσει λίγο αυτή η παράσταση, εντούτοις ξημερώνει αλλιώς ετούτος εδώ ο χειμώνας, Ιούλιος μήνας του 2025. Μιας και πάντα κάτι θα λείπει από δω και πέρα. Μα ας βάλω μια άνω τελεία σε ό,τι δεν μπορεί να επιστρέψει στον παρόντα χρόνο. Ανατολή αναδυόμενη, χρωμάτων και καλής σκέψης, υποκλίνομαι, σε ακολουθώ. Αθόρυβα και με λατρεία. Σίγουρα θα φύγεις και συ, δεν θα κρατήσει πολύ η ομορφιά σου. Μα εντός μου θάσαι. Τι χειμώνας, τι καλοκαίρι.

Μελβούρνη 2025