Η θέση των πραγμάτων
Κάθε βράδυ τα έβαζε στη θέση τους
προσεκτικά∙
είχε μια ταραχή μην κάνει λάθος:
τα χέρια πάνω ακριβώς απ’ την καρδιά,
τα πόδια στο κεφάλι
γρήγορα να τρέχει
πριν ακουστεί το σφύριγμα,
τ’ αυτιά στην πλάτη
για τα βέλη
-απ’ όπου κι αν προέρχονταν- και
ήσυχη κοιμόταν.
Χθες ξέχασε
Τα χέρια μείνανε σε λάθος θέση.
Μπήκαν οι λύκοι στο σπίτι
της πήραν την καρδιά
την πέταξαν
σε διπλανό χωράφι.
Την επόμενη μέρα
τους έφαγε.
Χωρίς καρδιά, αδιατάρακτα.
Ο κακός μου εαυτός…
Η πλατεία ήταν έρημη.
Μέχρι που ήρθε ο εχθρός
έσπασε τα αγάλματα
γκρέμισε τα πλακάκια
διέλυσε τα πεζούλια που καθόμασταν τα βράδια.
Τον είδα.
Φορούσε μαχαίρια στη ζώνη
άγριος και
πελώριος.
Στην αρχή κρύφτηκα.
Μετά κατάλαβα πως
ήταν ο κακός μου εαυτός.
Του ζήτησα να τα μαζέψει.
Τώρα ζω ήσυχα.
Εγώ κι εκείνος, ο κακός μου εαυτός
Τον πάω και για χορό.
Δεν θέλω σε τίποτε να με αλλάξω.
Ακόμη και οι αστυνομικοί δεν πλησιάζουν.
