Η συνέχεια και η συνέπεια μέσα στον Χρόνο, σε συνδυασμό με την ποσοτική παραγωγή και την δημιουργική-επινοητική καλλιέργεια τού λογοτεχνικού πεδίου που επιλέγει να οργώσει, να λιπάνει, να σπείρει, να θερίσει μία εμβληματική μορφή των Ελληνικών Γραμμάτων με πολυδεκαετή πείρα, επιβραβεύονται κι αναδεικνύονται ανακεφαλαιωτικώ τω τρόπω σε ένα πόνημα που καταδεικνύει μεγαλείο καρδιάς κι αθωότητα ψυχής, παιδικής σχεδόν μέσα στην ωραιοποιητική οξύνοιά της.

Αγιοποιητικός αλλά ουχί απλοποιητικός ο έντεχνος, έρρυθμος, ενεικονικός λόγος της, ενοικεί αιθερικά πεδία ασύλληπτα για την συνήθη υλιστική Κριτική…

Μόνον με όρους Λογγίνου «Περί Ύψους» θα μπορούσε να προσεγγιστεί αυτή η Ποιητική που έχει την τόλμη να πεζολογεί χωρίς να προδίδει μήτε το μέλος μήτε τον ρυθμό μήτε την πρόδηλη εσωτερική ουσία της.

Σαν ασπρόρουχα που κρέμονται στο άπλετο τού Αελίου Φάος, τα μέσα-έξω, έτσι θα μπορούσα να προσομοιάσω το μετείκασμα μιας προσεκτικής δεύτερης και μιας κριτικής τρίτης αναγνώσεως ετούτου τού πονήματος που βρίθει αξιών, αισθητικών, μελωδιών ξεχασμένων (αλλά ουχί εισέτι χαμένων) μέσα στον Χρόνο.

Ευτυχώς που υπάρχουν κι οι εκπονητές «πημάτων» που εγγράφονται βαθιά στο «σώμα» τής Ανθρωπότητας.

Ας δούμε όμως πώς η δεινότατη και παλαίμαχη συγγραφέας (σε αγαστή συνεργασία με τον εκδότη της) διαλέγει να παραθέσει ψήγμα τής «Υποθέσεως» τού εν λόγω αξιομνημόνευτου λογοτεχνικού έργου:

«…Γεμάτη αυτοπεποίθηση και φτερωτά όνειρα, ετοιμάστηκε να μετακομίσει στην Αθήνα. Μάζεψε τα συντρίμμια της πονεμένης της μυθολογίας και της ύπαρξής της, όλα τα ενθυμήματα από τη ζωή στη «Φωλιά», τα μικροσκοπικά χαρτάκια με τις αδέξια ζωγραφισμένες καρδούλες, το λεύκωμα με τις φωτογραφίες, τα κακότεχνα στιχάκια των φιλενάδων της με τις συγκινητικές, δακρύβρεχτες αφιερώσεις· τα συμπίεσε πακεταρισμένα μέσα σ’ ένα κουτάκι και τα τοποθέτησε στην κούτα με τα βιβλία της. Ελεύθερη, ωραία και μόνη, ανεξάρτητη πια η Λου, με ένα ισχυρό πτυχίο κι ένα χαρτοφύλακα γεμάτο τίτλους σπουδών, αριστεία, μια θέση που θα τη ζήλευαν πολλοί, και πολλά όνειρα στοιβαγμένα στις αποσκευές της, ακολούθησε χαρούμενη το πεπρωμένο της. Μόνο μια μικρή, ασήμαντη λεπτομέρεια δεν ήταν σε θέση τότε να προσέξει: Πως οι μνήμες και το παρελθόν που νόμιζε πως τα άφησε οριστικά όλα πίσω της με το παλιό πανωφόρι κρεμασμένα στην ντουλάπα του δωματίου στο ορφανοτροφείο, και πως τα είχε πια ξεπεράσει, την ακολουθούσαν.

Μέσα στη φούρια του φευγιού, ξεκρέμασε, ίσως, μηχανικά ή από κάποια ενδόμυχη επιθυμία ή σκέψη, και στοίβαξε στις αποσκευές της το παλιό πανωφόρι με το κρυμμένο σακουλάκι των μυστικών και δεν επρόκειτο ποτέ να τα αποχωριστεί. Θα τα κουβαλούσε πάντα μαζί της. Και δεν είχε φανταστεί πως οι μνήμες και τα βιώματα θα έπαιζαν στο μέλλον τόσο σημαντικό, καθοριστικό ρόλο στη ζωή της και, μοιραία, θα επηρέαζαν τη συμπεριφορά της…».

Είναι σαφές εδώ πως πρόκειται για έναν νεορομαντικό σπαραγμό μεσογειακού τύπου, όστις απηχεί τα ιδανικά περί ελληνικότητας που διατράνωσε παγκοσμίως η περίφημη «γενιά τού 1930)» (απαράμιλλη ακόμη και σήμερα).

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr  ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός.