Ο Σαίξπηρ αντελήφθη εμπράκτως τον κόσμο ως μία τεράστια θεατρική σκηνή όπου τα νεογέννητα κλαίνε άπαξ και υποψιαστούν πως παίζουν σε ένα έργο χωρίς σενάριο, δίχως ορατό σκηνοθέτη και (το χειρότερο απ’ όλα) γύρω τους παίζουν παράφρονα σαλεμένα όντα!!! Τόσο καλή περιγραφή τής επίγειας εμπειρίας μας δεν ξανάγινε.
Αυτά που παρατηρώ καθημερινά στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με εξασκημένο κριτικό πνεύμα, γυμναζόμενος εσαεί στην ενσυναίσθηση, απαραίτητη προϋπόθεση αυτογνωσίας, είναι τόσο θλιβερά που σου κόβουν την ανάσα: πατήρ πάντων φθόνος. Ο πόλεμος έπεται. Να ψοφήσει η κατσίκα τού γείτονα αντί να φροντίσουμε την δική μας. Να κάψουμε το χωράφι τού άλλου, που το καλλιεργεί με τόσους κόπους και θυσίες. Πρόθυμοι να μισήσουμε, ενώ η αγάπη αναβλύζει πηγαία. Προφέσορες στο κακό, ανίκανοι για το Καλό.
Έλεος, ζωντανά δήθεν νοήμονα όντα!!!
Ακόμα και τα κτήνη έχουν περισσότερο μυαλό. Τουλάχιστον εκείνα τα έρμα δεν υποδύονται τους πνευματικούς!!! Μην λερώνετε με την όζουσα αποφορά τής μαραγκιασμένης ψυχής σας την ανώτερη Ιδέα τής Ποίησης. Καταλαβαίνω βέβαια πως όταν ξεπουλήσατε τα ιερά και τα όσια πέρα από όρια ηθικά, τα ψυχοσωματικά σύνδρομα οδηγούν σε ακρότητες. Θυμηθείτε την σαιξπηρική Λαίδη Μάκβεθ, που υπνοβατεί προσπαθώντας να ξεπλύνει με αρώματα ακριβά τα αιματοβαμμένα χέρια της. Ένοχες συνειδήσεις, αυτοάνοσες υπάρξεις, αυτοπαθείς Σειρήνες, λυσσασμένες Σκύλες και Χάρυβδες, αυτόκλητοι Λαιστρυγόνες τε και Κύκλωπες που επιπλέετε ως φυσικοί φελλοί, κάθε φορά που ξερνάτε χολή εναντίον τών παναξίων, που δεν είναι φυσικά συνάδελφοί σας, επ’ ουδενί, ομολογείτε δημοσίως την αποτυχία σας, την χρεοκοπία μιας ζωής. Κι είναι ιδιαίτερα θλιβερό, αντιαισθητικό, αξιοθρήνητο κάτι τέτοιο. Μελετήστε τη Φύση και τα Φαινόμενα. Εξετάστε τον εαυτό σας. Ερευνήστε την ανθρώπινη συνθήκη. Και τότε ίσως, ίσως λέγω, να γράψετε κάτι που να αλατίζει, που να σημαίνει κάτι έξω από τη στενή παρέα των παρακοιμώμενων, των συσσταυλισμένων…
Αιδώς Αργείοι!!! Που λέει ο λόγος.
Γιατί εάν ντρεπόσαστε δεν θα τα κάνατε τόσο ανενδοίαστα σε δημόσια θέα.
Υπάρχει θεός και κρίνει. Υπάρχει λαός και κρίνει. Κραυγή λαού φωνή Θεού.
Όσο για μένα, γεννήθηκα από αγάπη κι όχι για να μισώ. Όπως η σοφόκλεια Αντιγόνη, προτιμώ το Ύστατον Φάος από τις πρόσκαιρες αναλαμπές πυγολαμπίδων διαρκώς αυτοακυρωμένων, διακαώς ματαιοπονοϋντων.
“Ξερή κοπριά στον τοίχο δεν κολλάει” (λαϊκή θυμοσοφία).
Αγαπώμεν δωρεάν!!! Με σεβασμό εκτίμηση αναγνώριση και αλληλεγγύη,
