Καθώς κατέβαινα ατάραχα Ποτάμια
Δεν ένιωθα πια οδηγημένο από τους Πλοηγούς
Κραυγαλέοι Ερυθρόδερμοι τους έβαλαν σημάδι
Σε πασσάλους χρωμάτων αφού τους κάρφωσαν γυμνούς.
[…]
Άρθουρ Ρεμπώ, Το μεθυσμένο καράβι, μτφρ. Ελένη Κόλλια (Ηριδανός, 2006)
Καπετάνιος σε καράβι μεθυσμένο
(Στον Αρθούρο Ρεμπώ)
Στα δεκαεφτά του, έφηβος,
Σχεδόν παιδί, ο Αρθούρος,
Στα χέρια σφίγγει το τιμόνι
Χωρίς σε χάρτες και πυξίδες να κοιτάζει
Σημάδια μόνο τ’ άστρα
Στης νιότης τη μέθη αφημένος
Μέσα από φουσκονεριές το πλοίο οδηγεί.
«Το Μεθυσμένο Καράβι» κατεβαίνει το
Ποτάμι της ποίησης,
Τρελό,
Άνεμους αψηφώντας.
Νεκροί από τόμαχοκ και τόξα οι πλοηγοί
Γυμνοί, δεμένοι στα παλούκια
Οι ερυθρόδερμοι με τα φτερά και χίλια χρώματα
Και με τ’ αρκουδοτόμαρα χορεύουν γύρω
Μ’ αλαλαγμούς,
φωνές κι ουρλιάσματα.
«Το Μεθυσμένο Καράβι», ωστόσο, όλο φεύγει
Και φεύγει
Να βγει σ’ ατάραχα νερά
Κι εκεί στην όχθη ένα παιδί ν’ αφήνει
Χάρτινο εύθραυστο άλλο καράβι όμοιο
Με λευκή του Μάη πεταλούδα.
Κι ύστερα για χρόνια σιωπή
Στα ταξίδια του κόσμου
Σε χώρες και πόλεις μουντές
Ιχνηλάτης του καινούριου.
Στα τριάντα επτά του ο Ρεμπώ
Άντρας με γνώσεις και με πείρα
Γυρνάει στο σπίτι.
Με πόδι κομμένο κι αγέρωχος
Περνάει απέναντι.
«Το Μεθυσμένο Καράβι» περιμένει
τον καπετάνιο του, ακόμη,
Για νέα ταξίδια
Έστω και με κομμένο το ποδάρι
Της ποίησης το ταξίδι να το ξανακάνει
Ποιος νοιάζεται για άγριους ερυθρόδερμους
Και τέτοια.
Πέρασαν και ξεχνιούνται
Θ.Τ. (Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου: Χαλασμένο τρομπόνι)
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Αρθούρος Ρεμπώ γεννήθηκε στο Σάρλβιλ (Charleville),στις 20 Οκτωβρίου 1854. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών, το1871, πηγαίνει στο Παρίσι και γράφει το πασίγνωστο «Το Μεθυσμένο Καράβι». Την ίδια χρονιά γράφει και τις δυο «Επιστολές του Ορατικού». Στα είκοσί του, αφού έδωσε και άλλα σημαντικά ποιητικά έργα, μπήκε σε ανεξήγητη και αινιγματική περίοδο σιωπής. Κάνει ταξίδια σε διάφορα μέρη και θυελλώδη ζωή. Τον Φεβρουάριο του 1891 επιστρέφει στη Μασσαλία. Στα 37 του πεθαίνει. Ακρωτηριασμένος, λόγω κακοήθους όγκου, στο γόνατο. Ήταν 10 Νοεμβρίου 1891.)
***
ΥΓ. Το ότι άλλοι σύγχρονοι καπετάνιοι και δήθεν καπετάνιοι -δεν ξέρω σε ποια κατάσταση όντες- οδήγησαν και οδηγούν άλλα «μεθυσμένα καράβια» ή «τρελοβάπορα», κατά τον Οδυσσέα Ελύτη, και πάμε συχνά κατά διαόλου, ας εκληφθεί ως απλή και τραγική σύμπτωση. Αλλά, λέω να μη μολυνθεί το ποίημα, τελικά, με αναφορές και πράξεις ανάλογες, εγκληματικές.
