ΛΙΓΗ ΣΟΦΙΑ ΜΕ ΛΙΓΟ ΑΛΑΤΙ
Λίγη σοφία ας έχει ο ηγέτης σε κρίσεις,
το ‘εγώ’ του είναι μονό, το ‘εμείς’ μας πλήθος,
αν αδειάζει το ‘εμείς’, το μίσος πλάθει μίσος.
Άνοιξε το παράθυρο της καρδιάς να μπω
ή από όνειρό σου να πετώ στο μέσα όνειρο,
όπου η μέρα είναι μια ολόφωτη νυχτιά
και φτάνω από μικρή χαρά σε όλο πιο μεγάλη,
πουλί σοφό που αμφισβητεί την πτώση και πετά,
που σου δίνει την αλήθεια του, ζητώντας τη δική σου.
Λίγη σοφία με λίγο αλάτι κι η ευτυχία υπάρχει
στον δρόμο για τη γνώση με το άγνωστο τέρμα.
Άλλωστε, το ποίημα σού διαλύει την ψυχή, μαχητή,
σαν επιλέγεις τα καλά βαδίζοντας σε φωτιές. Μάθε
και κατόρθωσε όσα χρήσιμα κρύβει η ψυχή.
Θα βρω κλειδί ν’ ανοίξω την κλειστή ψυχή σου
με χρυσό της αγάπης, με αργυρό της γενναιότητας.
Αν η απουσία κλέβει τον πόθο, ο έρως στέκει ψηλά
σαν ουράνιο τόξο να βάφει τα γκρίζα φορέματά μας.
ΜΑΓΙΚΟ ΠΑΥΣΙΛΥΠΟ
Στον φιλόσοφο Κλείτο Ιωαννίδη
Με θέληση κυνηγώ ό,τι ποθώ και το ’χω ανάγκη.
Στη διαδρομή το άλογο με σταθμεύει εκεί
όπου οι μουσικοί συνθέτουν σε κακές ώρες,
όταν ακριβώς ονειρεύονται τις πιο χαρούμενες.
Αχ, πολύτεκνε Μπαχ, ζηλεύω όταν συνθέτεις
με δική σου γεωμετρική κι αριθμητική πρόοδο.
Παίζεις με ψυχή, αέρινα ενσαρκώνεις το θέλω,
ακούω νότες και ο πόνος κάνει παύση,
ενώ ένα ισχνό αηδόνι τιτιβίζει: μουσική,
το μαγικό παυσίλυπο της φιλοσοφίας.
Δίχως μουσική θα ζούσα λάθος ζωή,
δυο νότες μού μιλούν, αντί χίλιες λέξεις.
Αν η μουσική σημαίνει αγάπη, παίζω
και συνέχεια παίζω για τις νέες γενιές,
για την αιωνιότητα όπου ανήκουν
και σαν ανθός μοιράζω άρωμα.
Δεν ζούμε απλά μέχρι να πεθάνουμε·
θα ’ταν παράφωνη ιδέα, άμουση μούσα,
που χάνει την ισορροπία της και πέφτει,
στέγη δίχως πρόκες, αρπαγμένη απ’ τον αέρα.
Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης
