Η Κούλα Αδαλόγλου έχει το μοναδικό ταλέντο του να μυεί με αριστοτεχνία τον αναγνώστη στο ποιητικό της σύμπαν, γεμάτο από ιδέες, συναισθήματα και προβληματισμούς για τη θέση μας σε έναν πολύπλοκο κόσμο. Ο τίτλος της συλλογής, αρχικά, μας βάζει σε έντονο προβληματισμό για τη σχέση του ατόμου με τον χρόνο που κυλά ανελέητα και χάνεται για πάντα δίχως κανένα σημείο επαναφοράς. Αυτό συνεπάγεται μια δέσμευση για τον καθένα μας του να προλάβουμε να πραγματώσουμε τα όσα επιθυμούμε σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια. Από αυτό το σημείο αρχίζει να ξετυλίγεται το νήμα της συλλογής για να αποτυπώσει με μια συμπαγή γραφή την ανάγκη για κάθαρση μέσα από την ποιητική ιεροτελεστία.
Η ανάγκη για αλλαγή, για αποκατάσταση των τραυματικών εμπειριών συνδέεται με την ανάκτηση ζωτικών συναισθημάτων συνυφασμένων με την εσωτερική πληρότητα. Κάθε ποίημά της αποτελεί και μια μικρή ιστορία, ένα σκιτσάρισμα αναπαριστώμενων προσώπων που πασχίζουν να ξεφύγουν από όσα πονάνε. Οι στίχοι της Αδαλόγλου μεταμορφώνονται σε ανθρώπινους ιστούς που κυοφορούν την ελπίδα για λύτρωση. Το φυσικό στοιχείο γίνεται ένα με τη γραφή. Οι σταγόνες της βροχής, δείκτες του χρόνου και της μνήμης, ποτίζουν την ποίησή της, δημιουργούν ερεθίσματα για έντονους αναστοχασμούς σχετικά με την έκβαση της επόμενης μέρας. Στη συλλογή αποδίδεται η αίσθηση άλλοτε του χρόνου που τρέχει αμείλικτα άλλοτε της μικροσκοπικής διαδρομής του όταν η κάθε στιγμή αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα, ένα βαθύ περιεχόμενο, που είναι ιδιαίτερα πολύτιμο πριν χαθεί για πάντα στην χοάνη της αιωνιότητας.
Προβάλλεται η παντοδυναμία του χρόνου, που μπορεί να οδηγήσει στην ευτυχία ή σε μια βασανιστικά ατέρμονη αναμονή. Ο χρόνος συνδέεται με την επίγνωση του εαυτού και των αντοχών, γίνεται μια ιδιαίτερη σκληρή δοκιμασία καθώς συνδέεται τόσο με το φως της μέρας όσο και με το σκοτάδι της νύχτας, με τις σκοτεινές όσο και τις φωτεινές εκδοχές της ύπαρξής μας, με την επιθυμία του να είμαστε ευτυχισμένοι και με την ενδεχόμενη απώλεια σαν μια δυσοίωνη ανατροπή ανά πάσα στιγμή. Αποδίδεται η απρόβλεπτη διάσταση του χρόνου που μπορεί με μια αιφνίδια ανατροπή να διαλύσει κάθε στιγμή ευτυχίας. Σε αυτή τη βάση, η μοναξιά αποτελεί το μόνιμα σκοτεινό φόντο του χρόνου, να μας θυμίζει τη σκοτεινή όσο και την μοναχική προέλευσή μας από το σκοτεινό άπειρο. Ο χρόνος διαλύει την κάθε ζωογόνα ανάσα ευτυχίας.
Οι εναλλαγές του χρόνου και της φύσης από την άνοιξη στο φθινόπωρο συνδέονται με τα βασανιστικά συναισθήματα, στην εποχή του μαρασμού του φυσικού κόσμου η μελαγχολική διάθεση αναβλύζει αβίαστα ως φυσική προέκταση του ακούσματος της βροχής, ενώ ταυτόχρονα στην ίδια χρονική φάση μπορεί να αποτελέσει μια έντονη αντίστιξη με την έσω άνοιξη. Τα ολιγόστιχα ποιήματα της συλλογής, περιγράφουν ποικίλες ανθρώπινες καταστάσεις σε σχέση με την επενέργεια του χρόνου που φεύγει στην υπαρξιακή, στην κοινωνική όσο και στην οικουμενική του διάσταση. Ο χρόνος μεταμορφώνει τα στοιχεία του φυσικού κόσμου, ενώ παράλληλα γίνεται μια ολιστική δεξαμενή συσσώρευσης κάθε συναισθήματος: της έντονης αγωνίας της αυτοπραγμάτωσης, της τελεσφόρησης του έρωτα, της δικαίωσης όσο και της επιβίωσης. Ενεργοποιεί την μόνιμη ταλάντευση ανάμεσα στην ευτυχία και την απειλή απώλειάς της, στο φως και στο σκοτάδι, στην πραγματικότητα και στις ψευδαισθήσεις, στις λέξεις με περιεχόμενο ή δίχως ουσία, στην εμπιστοσύνη και στην προδοσία, στους ήχους και στη σιωπή, στην κατάρρευση και στην επαναφορά, «στα πρόσωπα από ήλιο και από βροχή κι ομίχλη». Ξεχωριστή ποιητική συλλογή, με ιδιαίτερο βάθος, που αξίζει να διαβάσετε.
Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός
