Ονειρεύτηκα μια χώρα δίχως ώρες

και ουρανό από χαρτί.

Ένα σπίρτο διέσχιζε το σύννεφο

όπως μια σκέψη που ξεχνά το τέλος της.

Ένας παλαιστής στεκόταν ακίνητος,

με τα χέρια σταυρωμένα.

Δεν πάλευε, αρκούσε που υπήρχε.

Ένας άνδρας με κεφάλι από αερόστατο

αναστέναξε με φωνή από καπνό.

Το μπαλόνι του δεν πετούσε

μόνο καιγόταν.

Σε κάδρα ακίνητα

μια κουκουβάγια και

δύο πατούσες δίχως σώμα.

Κόκκινες τελείες έπεφταν απ’ τον ουρανό.

Ίσως ήταν ιδέες.

Ίσως σφάλματα

Η χώρα δεν είχε όνομα.

Μόνο σπίρτα.

Και κανείς δεν τα άναβε.

Σοφία Τριανταφυλλίδου