Εξομολόγηση ανωνύμου τινός…

Σκέφτομαι συχνά

Πώς τις πραγματικά δύσκολες

Μέρες τής ζωής μου

Διαχειρίστηκα τις καταστάσεις

Σαν να αυτοσχεδιάζω

Σε άγνωστο θεατρικό έργο

Με ξένους ηθοποιούς

Που μιλάνε διάφορες γλώσσες

Σε μια γιγαντιαία σκηνή θεάτρου

Που δεν γνώριζα

Και δεν θυμόμουν πώς είχα μπει,

Πώς βρέθηκα εκεί

Και για ποιο λόγο.

Έμαθα να ακούω. Προσεκτικά.

Στην αρχή δεν μιλούσα καθόλου.

Τα απαραίτητα μόνον.

Μετά άρχισα να προβλέπω το μέλλον.

Ειδικά τον θάνατό τους.

Τότε τρόμαξαν και με άφησαν

Ήσυχο.

Μερικές μέρες μού πέταγαν

Ένα ξεροκόμματο

Τις καλές μέρες.

Ω, ήταν ωραίες ημέρες εκείνες.

Τις δύσκολες μέρες μασούσαν

Μπανάνες και με έφτυναν

Δύσκολο να συγκατοικείς με πιθήκους

Στο ίδιο κλουβί.

Μόνον κάτι φύλλα αγκαθωτά

Τους ηρεμούσαν.

Πέθαιναν μηχανικά,

Όπως ζούσαν: υπνοβατώντας.

Η ιστορία τής ζωής μου.

Δεν ξέρω ποιος θα βρει

Τα ορνιθοσκαλίσματα αυτά

Κι εάν μπορέσει να τα διαβάσει.

Η Τεχνητή Νοημοσύνη

Ίσως…

Σε αυτήν προσβλέπω

Να τα αποκωδικοποιήσει.

Θέλω να ξυπνήσω κάποτε

Από αυτόν τον εφιάλτη

Σε μια άλλη ατμόσφαιρα…

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinos.gr