Η θάλασσα μέσα
Διάπλατα η ξύλινη, παλιά
αυλόπορτα ανοιχτή,
η θάλασσα στον κήπο μέσα
ελεύθερα να μπαίνει
με τα πολλά, τα σκόρπια
αρμυρίκια, εδώ κι εκεί,
κι όλα της άμμου τα κρινάκια,
τα φυτρωμένα στις ρωγμές
και τα παλιά της πέτρας τα χαράκια,
ανάμεσα στα τόσα βότσαλα
και στο ξερό, στρωμένο χώμα
ήρεμο κύμα της ακτής, αυτό
το πιο ταλαίπωρο αμφίβιο,
καθώς το είπε ο Βαρβέρης,
φτάνει και γλείφει τα σκαλιά,
πόδια γυμνά δροσίζει
και πίσω πάλι κάνει, πίσω
κι ύστερα πάλι μπρος,
κρατώντας όλη τη δροσιά,
όπως φιλί, σφιχτά στα χείλη
κι εσύ, όταν η άμπωτη
τη θάλασσα πίσω τραβήξει,
τρυγάς, κόμπο τον κόμπο,
απ’ τα αρμυρίκια και τα βρύα
ετούτης της απρόβλεπτης επίσκεψης
τη νόστιμη και ζηλευτή αλμύρα,
θωπεύοντας σαν με τη γλώσσα
την ξεχασμένη από καιρό
αλισάχνη στο πέτρινο πεζούλι πάνω,
εκεί στον φράχτη, δίπλα,
που για στασίδι βρίσκουν
τα πουλιά κι όλες οι αναμνήσεις
το κάθε ηλιοβασίλεμα
δροσιά να έχει η μέρα κι όλη η νύχτα
διάπλατα η πόρτα μένει ανοιχτή,
η θάλασσα μέσα να μπαίνει
κι ένας υγρός αέρας Απηλιώτης
κι άλλοτε Ζέφυρος ή και Μαΐστρος,
αδιάφορο.
