Λευκή αναρχία
Τι σου είναι τελικά το βιολογικό ρολόι. Ακόμη και στη νωθρή περίπτωσή μου, που τηρεί χαλαρή σχέση με το πρωινό εγερτήριο, ω του θαύματος τα μάτια άνοιξαν ήδη απ’ τις 7 π.μ., κανονικά 8 π.μ. με την παλιά ώρα. Μια μέρα πλούσια σε φως, πλημμυρισμένη με πρωτόγνωρης καθαρότητας ηλιοφάνεια, σαν να ξεπλύθηκαν όλα μεμιάς και πήραν το πιο εκτυφλωτικό τους χρώμα. Τα παραθυρόφυλλα ανοίγουν διάπλατα, δεν θέλω να χάσω ούτε το παραμικρό ίχνος απ΄ την απρόσμενη φωτοχυσία.
Βρίσκομαι, όμως, αντιμέτωπη με τη θέα προς το μπαλκόνι του τετάρτου ορόφου της απέναντι πολυκατοικίας. Η γιαγιά! Μια γιαγιά ξεχασμένη από τον χρόνο, με λευκά μαλλιά δεμένα κότσο, λιπόσαρκη και κυρτωμένη υπό το βάρος της ηλικίας. Αργοσέρνεται βηματίζοντας μέσα έξω από την κουζίνα της.
Το μπαλκόνι έχει μετατραπεί σε χύδην αποθηκευτικό χώρο ποικίλων ειδών χρήσης. Στα σχοινιά ανεμίζουν τα σεντόνια της. Καθώς φαίνεται, είχε σηκωθεί από νωρίς και βάλθηκε να τα αερίσει. Όπως και τα ρούχα της. Όχι όμως όλα μαζί ταυτόχρονα, αλλά ανά είδος και με ξεχωριστή τιμή στο καθένα. Το πιο αφοπλιστικό, η εν ψυχρώ αφαίρεση της μπλούζας, χωρίς καν να φοράει εσωτερικά στηθόδεσμο, αλλά και το ακόλουθο ιεροτελεστικό άπλωμά της.
Επί ώρα χαζεύω τις κινήσεις της. Θαυμάζω εν μέρει το αεικίνητο της ηλικίας, παρά τα τρεμάμενα χείλη και μέλη της. Η μεγαλύτερη όμως έκπληξη είναι η παγιωμένη της συνήθεια να πετάει τα υγρά – νερά, σαπουνάδες, καφέ, λάδι – με το ανάλογο κάθε φορά σκεύος, στον ακάλυπτο κάτω χώρο.
Αλήθεια, κανείς δεν διαμαρτύρεται; Ή μήπως το λευκανθές της ηλικίας επιβάλλει σεβασμό και κατανόηση; Ίσως η γιαγιά να μην χαμπαριάζει. Άλλωστε, τι έχει να χάσει; Σκεφτόμουν όμως και κάτι πιο μεταφυσικό: οραματίστηκα τη γιαγιά προ των θυρών του Παραδείσου να τελεί, καθημερινά και κατ’ επανάληψη εντός της ημέρας, αυτόν τον μυσταγωγικό εξευμενισμό της γης, που οσονούπω θα την δεχθεί στα σπλάχνα της. Σπονδή στο επερχόμενο. Λες;
Όπως και να έχει, η γιαγιά είναι βασικότατη πλέον μέριμνά μου σε κάθε ταξίδι στην πρωτεύουσα. Ανοιχτά τα παραθυρόφυλλα, τα ατάκτως ερριμμένα αντικείμενα περιμένουν τη μαέστρο τους ευλαβικά.
Η γιαγιά ζει!
Λίγο παραπέρα, στη στάση ¨Άνοιξη¨, μια παρέα φοιτητών στριμώχνεται ασφυκτικά στο λεωφορείο για Πανεπιστημιούπολη. Απέναντι, το γνωστό καφεκοπτείο της περιοχής ξεχειλίζει από πελάτες, καθώς είναι διάχυτη στον αέρα η μυρωδιά από το φρεσκοκαβουρδισμένο χαρμάνι.
Εμ, καφές που είναι, θέλει τον “Βραζιλιάνο” του!
Πάνω στο πεζοδρόμιο βηματίζει ολιγόυπνη η καρδιά της καθημερινής βιοπάλης, ενώ κάτω απ’ τις φυλλωσιές κείτεται άστεγη η ένδεια.
Κάπως έτσι, με γοργούς ή με αργόσυρτους ρυθμούς, η συνήθεια ντύνεται τη δική της κάθε φορά αστική ηλικία.
Αντωνία Ματσίγκου
