ΥΕΤΩΔΕΣ ΘΑΜΒΟΣ
Μία πυρά που θέριεψε νωρίς
στο λυκαυγές μιας βροχερής ημέρας
μια σκέψη φέρνει εξόδιο, θαρρείς
πως μιας ζωής αντάμωσε το πέρας.
Σμάρι ψυχών φτερούγιζε ψηλά
ο ουρανός θλιμμένα με κοιτούσε
μα όταν άρχιζε ως τραύμα να μιλά
του κόσμου ο ρυθμός μέσα μου ζούσε.
Πένθιμη στάλα έγινα βροχής
μια ανέσπερη ελπίδα στο σκοτάδι
αποδημητικό στα πέρατα της γης
μια ευωδιά που βγαίνει πάντα βράδυ.
Στην Καμπότζη παρακολούθησα πολλές Κηδείες – καύσεις νεκρών. Πένθιμες τελετές με εξαιρετικά λυπητερά τραγούδια.
