Ξεσηκώνεται και φωνάζει και ασχημονεί, στηριζόμενο στην ανοχή και την καρτερία των άλλων. Έχει δημοσίως ιδιωτικές απόψεις, idiot-ικές μάλλον, χωρίς να ντρέπεται, για τη δημόσια έκθεσή τους, γιατί ακριβώς δεν έχει συναίσθηση ότι το Τίποτα δεν έχει περιεχόμενο, δεν έχει εύρος και προπάντων ύψος, για να μπορεί να ξεχωρίσει, πράγμα που διακαώς επιδιώκει, αλλά φεύ η μοίρα όρισεν αλλιώς και οι συνθήκες συνήθως εναντιώνονται.
Όμως απτόητο το Τίποτα παίρνει τη σειρά των άλλων στις ουρές αναμονής και κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, όταν λέει «απλά μια ερώτηση να κάνω» και τσουπ προχωράει δυο τρεις θέσεις πιο μπροστά, να φτάσει πού; Και εξέρχεται θριαμβευτικά, νομίζοντας ότι έχει πιάσει τους άλλους κορόιδα.
Έρποντας συνήθως καταλαμβάνει θέσεις, παίρνει γαλόνια και παράσημα, στηριζόμενο σε κάποιο «πολιτικό» ή «ερωτικό» ή οικογενειακό μέσον, μέχρι καθηγητής πανεπιστημίου μπορεί να αναρριχηθεί, ή και πρωθυπουργός ενίοτε σε μπερδεμένους καιρούς, αφεντικό πάντοτε ακόμη και μόνο του εαυτού του, ποτέ υπάλληλος ή εργάτης, πολύ τακτικά σύζυγος απλώς που ξεκοκκαλίζει μισθούς και κόπους των άλλων, κάνει συνεχώς παρατηρήσεις συμπεριφοράς στους άλλους, ουδέποτε αναγνωρίζει λάθη ή παραλήψεις, περιπλανιέται στα καλλιτεχνικά ή τα πολιτικά σαλόνια επιδεικτικά, στις πρώτες σειρές των θεάτρων και των συγκεντρώσεων, πάει τακτικά στην εκκλησία σταυροκοπούμενος επιδεικτικά κοιτάζοντας λοξά να δει αν τον βλέπουν, πλασάρεται διαγωνίως πίσω από διάσημους για να περιληφθεί στο κάδρο, φωτογραφίας ή κατά προτίμηση τηλεοπτικό, τσακώνεται διαρκώς στο δρόμο, στα φανάρια, στις θέσεις πάρκινγκ, στο σχολείο των τέκνων του ή των τέκνων της, κάνει παρατηρήσεις στους δασκάλους, στους διαιτητές, ξέρει συνήθως πιο πολλά από τους προπονητές και τα φωνάζει μέσα στο γήπεδο, συχνά πυκνά «της προσκολλήσεως» σε παρέες, που συνήθως δεν ανήκει, επιδιώκοντας την προσοχή διά του θορύβου και όχι διά του έργου, φροντίζει την υστεροφημία, έστω και με τα γυαλιστερά μάρμαρα του τάφου του, παρατρεχάμενος γενικώς και έτσι και σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και καταλάβει θέση παρανόμως, φέρεται σκαιώς στους υφιστάμενους για να παίρνει νομίζει ο ίδιος μπόι, που βέβαια ουδείς αναγνωρίζει, παρά μόνο κάποια ανώτερά του Τίποτα, που τον επαινούν, γιατί δεν τον φοβούνται και τον χρησιμοποιούν για τη δική τους ανέλιξη στο τίποτα των επόμενων θέσεων εξουσίας. Καμιά φορά αποκαλύπτονται και εκπίπτουν στην ανυποληψία, αλλά συνήθως τα καταφέρνουν μέχρι τέλους, ξεγλιστρούν από τις δικαστικές εμπλοκές, απολαμβάνουν τιμές και δόξες και κηδείες με πολλούς παπάδες, κληροδοτούν στους απογόνους ένα «καλό» όνομα και μερικά ακίνητα, που συνήθως πωλούνται για να μη δουλεύουν οι απόγονοι κι έτσι πάει ως το τέλος αυτή η ιστορία των Τίποτα που φόρεσαν καπέλο μεγαλύτερο από την κεφαλή τους, όπως έλεγε ο παππούς μου.
Όμως υπάρχει και η χειρότερη εκδοχή. Ο συνασπισμός αυτών των Τίποτα κάτω από την ηγεσία ενός περίλαμπρου Τίποτα, που βυθίζει την ανθρωπότητα στο χάος και την καταστροφή, καταλαμβάνει σελίδες της Ιστορίας όχι για καλό και το ακόμη χειρότερο λειτουργεί σαν παράδειγμα προς μίμηση, για τα επερχόμενα Τίποτα, που παίρνουν θάρρος και με θράσος κυκλοφορούν, βιάζοντας ακόμη και τη Φύση.
Στα δικά μας τώρα… Καλλιτεχνικά περίλαμπρα Τίποτα, που περισσότερο φροντίζουν την εικόνα και λιγότερο την ορθοφωνία τους, σκηνοθετούν αντιγράφοντας όψεις παραστάσεων άλλων, απαιτούν το όνομα τους ψηλότερα στην ταμπέλα ή στα δελτία τύπου, παίρνουν δουλειές με σχέσεις, καταλαμβάνουν τηλεοπτικά παράθυρα, για να τα εξαργυρώσουν με πρωταγωνιστηλίκια ή έστω μια θέση στη διανομή «μεγάλου» θεάτρου και μετά παρελαύνουν στις εκπομπές, έχοντας γνώμη και εκφέροντας άποψη επί παντός επιστητού, ακόμη και επί επιστημονικών ή κυρίως πολιτικών θεμάτων, επιδεικνύουν την καθημερινότητά τους σαν αξιοθέατο, κάτι σαν έργο τέχνης, ανάμεσα σε αλλά τέτοια έργα τέχνης, μέχρι να υποσκελιστούν από την επόμενη περσόνα της δημοσιότητας και να πέσουν στη ζώνη χαμηλής θεαματικότητας και έτσι πάει ως το τέλος.
Αν έμεναν εκεί -στο μεταξύ τους- όλα τα Τίποτα, μπορεί να μην ήταν τόσο τραγικό, αλλά δυστυχώς υπάρχουν μετά και κάτι άλλα, τα Ελάχιστα, που μιμούνται συμπεριφορές των Τίποτα και βγαίνουν κι αυτά και εκτίθενται δημοσίως με τον ίδιο τρόπο και παριστάνουν τα Μεγάλα, χωρίς αντίστοιχες προδιαγραφές και εκτός από το κακό που προκαλούν, ως παραδείγματα για τους νεότερους, φθείρουν τον εαυτό τους με τις δημόσιες σχέσεις, ενώ κάτι έστω μικρό θα κατάφερναν μέσα σε ένα σύνολο αφοσιωμένων στην Τέχνη και όχι στη Μόδα και το Φαίνεσθαι. Πέφτουν βέβαια μετά στα ψυχοφάρμακα, αλλά ενώ θα μπορούσαν έστω κάτι τι να προσφέρουν, περνούν από τον μάταιο τούτο κόσμο διάττοντες μετριότητες, χωρίς ίχνος καν μικρής υστεροφημίας, που τόσο εκόπτοντο περί αυτήν.
Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις με περισπούδαστο ύφος, με πόζες αληθοφανούς σοφίας, που δείχνουν τάχαμου βάθος και συναίσθημα, παραμυθάδες φτηνών παραμυθιών αισθηματικών ρομάντζων, που γράφουν και βιβλία «λογοτεχνίας» ή ακόμη και ποιήματα, επιδιώκοντας μια φήμη στις στήλες των εφημερίδων ή στο Instagram, με ακόλουθους αριθμούς ενός αλγορίθμου, που μαστίζει την πραγματικότητα, εξαφανίζει την ουσία προς χάριν των θεάσεων, που κανείς δεν θεάται.
Υπάρχουν όμως κι αλλά Τίποτα, μεγαλειώδη. Που έχουν επίγνωση του τίποτά τους και της ματαιότητας της ματαιοδοξίας, που συνασπίζονται και κάνουν έργα ή συνυπηρετούν ένα σκοπό μεγάλο κατά τα μέτρα και τη φιλοδοξία τους, που πρόσφεραν πολλά στην ανθρωπότητα, με εφευρέσεις χωρίς κοπιράιτ, με έργα χωρίς υπογραφή, με προσφορά μεγάλη στο συνάνθρωπο, γιατί ποτέ δε ζήτησαν αντάλλαγμα, ποτέ δε χάρηκαν με τις καταστροφές των άλλων, ποτέ δε ζήτησαν ανταπόδοση σε χρήμα. Νιώθουν ευτυχείς με την αναγνώριση της μικρής έστω αξίας τους, την επικύρωση της προσφοράς τους σε σεμνούς επικήδειους, το κατόρθωμα να μνημονεύονται σαν μέλος μιας ομάδας, παρά σαν άτομα κλειστά και απροσπέλαστα.
Μέλη ομάδας τέχνης ή κοινωνικού νησιού που ταξιδεύει και θαλασσοδέρνεται, για να κουβαλήσει εκείνο το ελάχιστο που δημιούργησε, για χάρη των αγνώστων που το είχαν ανάγκη ή αποκούμπι ή αναφορά.
Το ανήκειν εκεί είναι χαρά, ως στάση μιας ζωής που είχε την ανάγκη να ερευνά και να μαθαίνει, να πειραματίζεται και να αποτυγχάνει, να σβήνει και να λάμπει ενίοτε.
(Στις φωτογραφίες ένα ελάχιστο παράδειγμα ομάδας Μεγάλων και Μικρών και Τίποτα, που κάτι καταφέρανε να στήσουν κι έρχεται κόσμος και απολαμβάνει να μοιράζεται ένα μικρό αντίδωρο της Τέχνης.
8ο Φεστιβάλ Τέχνης Ν. Σ. Έκθεση σύγχρονης Τέχνης «Κάνναβος», στο Ρέθυμνο.
Υ. Γ. Έτσι, για την Ιστορία, ας καταγράψω τα ονόματα των καλλιτεχνών, που συμμετέχουν: Νίκος ΑΛΕΞΙΟΥ, Μαριλένα ΑΛΙΓΙΖΑΚΗ , Σοφία ΑΝΤΩΝΑΚΑΚΗ, Ειρήνη ΒΑΖΟΥΚΟΥ, Βαγγέλης ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ, Ανδρέας ΔΕΒΕΤΖΗΣ, Χριστίνα ΔΟΥΖΕΝΗ, ΕΥΔΟΞΙΑ, Μανώλης ΖΑΧΑΡΙΟΥΔΑΚΗΣ, Αρίων ΖΟΥΖΑΝΕΑΣ, Ελένη ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ, Ιωάννα ΚΑΖΑΚΗ, Γιώργος ΚΑΛΤΣΙΔΗΣ, Βίκυ ΚΑΜΕΝΟΥ, Δήμητρα ΚΑΝΕΛΛΗ, Γιώργης ΚΑΠΕΛΩΝΗΣ, Κωστής ΚΑΠΕΛΩΝΗΣ, Κατερίνα ΚΑΡΟΥΛΙΑ, Δέσποινα ΚΑΤΖΑΓΙΑΝΝΑΚΗ, Θεόδωρος ΚΕΡΑΜΙΑΝΟΣ, Μαρία ΚΟΜΠΑΤΣΙΑΡΗ, Χάρης ΚΟΝΤΟΣΦΥΡΗΣ , Κώστας ΚΟΥΝΑΛΗΣ, Παναγιώτης ΜΙΧΑΗΛ , Σαβέλλα ΜΙΧΑΗΛ, Μαρία ΠΕΤΡΙΔΗ, Ισμήνη ΜΠΟΝΑΤΣΟΥ, Κωνσταντίνα ΜΠΟΛΙΕΡΑΚΗ, Δέσποινα ΜΥΡΙΟΚΕΦΑΛΙΤΑΚΗ, Κώστας ΠΑΓΩΜΕΝΟΣ, Άρτεμις ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ, Ελευθερία ΠΡΟΦΗΤΗΛΙΩΤΗ, Χρυσούλα ΣΚΕΠΕΤΖΗ, Βασίλης ΣΟΛΙΔΑΚΗΣ, Χουρίκ ΤΟΡΟΣΙΑΝ, Ειρήνη ΤΟΦΑ, Βίκυ ΤΣΑΛΑΜΑΤΑ, Ράνια ΦΡΑΓΚΟΥΛΙΔΟΥ, Δήμητρα ΧΑΝΙΩΤΗ, Κυριάκος ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ.)
Υ.Γ.2 Παρακαλώ να με θεωρήσετε -ανάμεσα σε εικαστικούς-, ως ένα εικαστικό Τίποτα. Αλλού δεν είμαι…
ΚΖΚ 24.10.2025
