Φαντάσου τώρα…

Εσένα σαν Οδυσσέα

παρασυρμένο απ’ τα κύματα.

Και μία μπάλα επίσης

-από αυτές της Ναυσικάς, που ‘παιζε στ’ ακρογιάλι-

σαν τον από μηχανής θεό της σωτηρίας.

Ξεφούσκωτη απ’ την αρμύρα ωστόσο.

(Οι παρομοιώσεις είναι διακοσμητικές εδώ

τίποτα παραπάνω.

Στόχος ο γλυτωμός απ’ τον χαμό

και ο τρόπος το ζητούμενο.)

Πρώτο ενδεχόμενο:

Είσαι παιδάκι αφελές.

Απάνω της ορμάς να ισορροπήσεις.

Του κάκου βέβαια, γίνεται ποτέ τρύπιο σκαρί να γίνει καταφύγιο;

Κλαις.

Άβουλο παραμένεις.

Τη μάνα σου την έχεις ήδη ξεχασμένη.

Τον Δία εκλιπαρείς, τον πιο θεό απ’ τους θεούς,

λιγάκι να σε σπλαχνιστεί

να σου επιτρέψει να υπάρχεις και…

ό,τι θελήσει ο “προστάτης”.

Μαριονετίστας επιδέξιος εκείνος

κινεί τα νήματα όπως θέλει.

Νευρόσπαστο σε κάνει, αχυράνθρωπο.

Συμβόλαιο ατιμίας υπογράφεις με τους θαλάσσιους ελέφαντές του

το αίμα του λαού πως του ανήκει.

Και όλοι Άθλιοι!

μαζί τον προσκυνάμε

μαζί τον τρέμουμε

μαζί ποθούμε τον χαμό του.

Ξέρεις, όλα είναι υπαρκτά στην ιστορία!

Δεύτερο ενδεχόμενο:

Είσαι άνδρας ακαταγώνιστος.

Καταλαβαίνεις την απάτη.

Καταστρώνεις σχέδιο επιτελικό.

Στα άδυτα βουτάς της αυτοσωτηρίας

βγάζεις μερικές μπάλες ιδεών απ΄ τη δεξαμενή των ελεφάντων

γκρεμίζεις  τα άχυρα και κολυμπάς προς την ακτή

να σμίξεις με το Γένος.

Ξέρεις, όλα είναι εφικτά στην ιστορία!

Δεν είναι παντοδύναμος ο αφανής διαχειριστής.

Είναι ζήτημα χρόνου ο αφανισμός.

Οι μαριονέτες Ιαβέρηδες θα κρεμαστούνε στα σκοινιά τους.

Είναι ζήτημα χρόνου η διάσωση σαν η ψυχή βγάλει φτερά.

Σ’ ένα ορθάνοιχτο κλουβί

εμείς εντέλει η ψυχή

που επιλέγει το ενδεχόμενο.

Ο αξιότιμος κύριος δικαστής μία απόφαση αναμένει.

Γιώτα Μπιλίρη