“Δεν θέλω να πεθάνω. Θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω”, έμοιαζε να κραυγάζει το πληγωμένο αποδημητικό πτηνό με το παράξενο όνομα “γιδοβύζί”…. μέχρι που το άκουσε ο σκύλος μας ο Μπούμπης (μισός τσοπανόσκυλο μισός κυνηγόσκυλο).

Το πεσμένο πουλάκι σώθηκε χάρη στον μελισσοκόμο, μπαμπά τού Μπούμπη και κυρίως χάρη στους αξιοθαύμαστους ηρωικούς επιστήμονες τής ομάδας Anima στην Καλλιθέα όπου το μεταφέραμε… Σε ένα κουτί παπουτσιών με ανοιγμένες θύρες εξαερισμού… Κι εγώ τού έκανα ρέικι σε όλη τη διαδρομή… Και κάθε μία ώρα σταματούσαμε και στάζαμε λίγες σταγόνες νερό στο διψασμένα στοματάκι του.

Διάσειση ήταν η διάγνωση. Το είχαν τυφλώσει φώτα αυτοκινήτου και συγκρούστηκε με τον κορμό χιλιοχρονίτικου πεύκου…

Τη μέρα που το απελευθέρωσαν τα παιδιά τής Anima ήμουνα εκεί και άφησα αθόρυβα τον οβολό μου στο ειδικό κυτίο με τις δωρεές.

Κλαίω κάθε φορά που βλέπω ένα περιστέρι, ένα αλεπουδάκι, ένα γατί χτυπημένο από κάποιον βιαστικό οδηγό.

Αααααχχχχχ, να μπορούσαμε να θεραπεύσουμε όλον τον πόνο τού κόσμου…

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας ευγνώμων https://konstantinosbouras.gr