Kλίμακα
Τα πάνω κάτω
Τα μέσα (κάποια έστω) έξω
Τα έξω (κάποια έστω) μέσα
Εσωτερικό μονοπάτι τύπου
«Ξενωθώμεν του κόσμου»
Σκαλοπάτι (άλλο ένα) για εξέλιξη
Ψίθυροι κεκαλυμμένης καταλαλιάς σαν γιρλάντες από αράχνες
«Καλά είσαι έτσι»
Ξέρουν οι άλλοι το καλό μου
Εγώ τι να ξέρω;
Ποια είμαι εγώ για να ξέρω;
Μου λείπει η Μαιρούλα μου
Εκείνη ήταν γεμάτη πόνο και αγάπη
Της γράφω κάπου κάπου τα νέα
Ο λόγος της μητρικός, χαριτωμένος
Η αγκαλιά της αγιασμένη
Το καλό απλόχερα, χωρίς δεύτερες σκέψεις
Κι έρχονται ξανά τα πάνω πάνω
Και τα κάτω παραμένουν κάτω
Τα μέσα γυρίζουν μέσα και τα έξω βγαίνουν και πάλι έξω
Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος
