Νοέμβρης, μήνας των βροχών! Και έβρεξε, ανοίξαν οι ουρανοί. Και έγινε ο κακός χαμός άλλη μια φορά. Κατολισθήσεις, πλημμύρες, φραγμένα φρεάτια, μπαζωμένα ρέματα, καμένα δάση. Το νερό που παρακαλάμε να έρθει και να γεμίσουν οι λίμνες και τα ποτάμια και να ποτιστούν τα χωράφια, κάθε χρόνο γίνεται ο χειρότερος εχθρός μας. Δεν φταίει το νερό όμως γι’ αυτό!
Ποιος φταίει; Μα φυσικά όλοι μας! Μόλις πλημμυρίσει ο τόπος όλοι εγκαλούν το κράτος, αλλά βγάζουν την ουρά τους από την ευθύνη. Είναι ένα από τα πράγματα που την ευθύνη φέρει μαζί με το κράτος – Περιφέρειες, Πολεοδομίες, Υπουργεία, Δήμους – και ο πολίτης. Διότι, όταν τα φρεάτια φράζουν από σκουπίδια, όταν μπαζώνονται τα ρέματα, όταν χτίζονται τα ρέματα, όταν δεν ολοκληρώνονται τα έργα, όταν καίγονται τα δάση, όταν συμβαίνουν σκάνδαλα και οι πολίτες κάνουν τα στραβά μάτια, την ευθύνη φέρουν κι αυτοί!
Κι έρχονται μετά το κακό οι διαφημίσεις – άλλη παράνοια αυτή – να μας υπενθυμίσουν ότι δεν υπάρχει νερό, ότι η χώρα κινδυνεύει από τη λειψυδρία, ότι το καλοκαίρι θα διψάσουμε κι ότι η ΕΥΔΑΠ είναι κοντά μας με έργα για να μας εξασφαλίσει νεράκι! Ύποπτα πράγματα αυτά όταν κάτω από το τραπέζι μιλάνε για την ιδιωτικοποίηση του νερού, όταν μας χρεώνουν ήδη το νερό ακριβά. Πού θα βρεθεί νερό, όταν όλη η χώρα έχει καμένα δάση; Η Αττική που αντιμετωπίζει, λένε, σοβαρό πρόβλημα, έχει κατακαεί! Πώς θα κρατηθούν νερά στο έδαφος;
Τόσα χρόνια που μπάζωναν ρέματα, πού ήταν όλοι αυτοί; Και γιατί η λεωφόρος Αλεξάνδρας έχει φρεάτια φραγμένα; Είναι δυνατόν το κέντρο της Αθήνας να βουλιάζει όταν βρέχει; Ή είναι λογικό να βουλιάζουν ξαφνικά ολόκληρα χωριά, σαν να μην έχει ξαναβρέξει ποτέ άλλοτε στη χώρα;
Οι εικόνες που έρχονται από τα μέρη που επικράτησε η κακοκαιρία και από την Αττική είναι απογοητευτικές. Θυμίζουν Ασία, μόνο που εκεί έχει μουσώνες και κυκλώνες και έχουμε αυτά τα καιρικά φαινόμενα. Εδώ τι έχουμε; Έχουμε κακοτεχνίες και λαμογιές, για να πούμε την αλήθεια. Και μόλις τελειώσει η ιστορία, θα απευθυνθούν με απευθείας αναθέσεις σε «ημέτερους» για να αναλάβουν τα έργα που υποτίθεται ότι θα σώσουν τη χώρα από τις άγριες νεροποντές και τις πλημμύρες.
Η αλήθεια είναι ότι και στη Θεσσαλία ακόμη διορθώνουν τις ζημιές από τον «Ντάνιελ»  – μας έφαγαν τα ονόματα στα φαινόμενα – και αποζημιώνουν τους αγρότες ( παρά λίγο…)!
Αυτή την κακοκαιρία λίγο με νοιάζει πώς την ονόμασαν. Αυτό που με ενδιαφέρει, αυτό που με θυμώνει στην πραγματικότητα, είναι η αδιαφορία όλο τον χρόνο, ή για χρόνια, των κυβερνήσεων, των υπευθύνων σε κάθε τομέα, των ίδιων των πολιτών και ειδικά αυτών που καταφέρνουν να γλείφουν μέλι, ανάλογα με τις συνθήκες, και δεν κουνάνε ούτε το δαχτυλάκι τους για ένα έργο, για ένα καθάρισμα από μπάζα ή σκουπίδια ή μια στατική μελέτη, έτσι για να δείξουν ότι επάξια κατέχουν τη θέση που φίλησαν κατουρημένες ποδιές, για να αποκτήσουν.
Τελικά, θα ακουστούν μερικές φωνές που θα τις χαρακτηρίσουν «γραφικές», θα ειπωθούν κάποια σοβαρά πράγματα σε ραδιόφωνο, τηλεόραση και διαδίκτυο, έτσι για να ειπωθούν και η γη θα συνεχίσει να γυρίζει, χωρίς κανένας απ’ αυτούς που πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες τους.
Θα πρέπει να δοξάζουμε τον Θεό που δεν έχουμε θύματα μ’ αυτά που συμβαίνουν βεβαίως. Γιατί από θεία παρέμβαση δεν θρηνούμε θύματα λ.χ. στα Τζουμέρκα ή όπου αλλού. Δεν ξέρω τι γίνεται στις άλλες χώρες κι αν αναλαμβάνουν την ευθύνη κάποιοι για συγκεκριμένα πράγματα, αλλά εδώ υπάρχουν υπαίτιοι και μας δουλεύουν μες στα μούτρα μας.
Προεκλογικά, υποθέτω, θα τάζουν γεφύρια και δρόμους, όπως ο Μαυρογιαλούρος του Κωνσταντάρα, αλλά ο κομματικός μηχανισμός τα καταπίνει στη συνέχεια και τα συμφέροντα κάθε Γκρούεζα…
Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει κάθε φορά που βρέχει. Σίγουρα υπάρχουν φορές που η βροχή που πέφτει είναι πολλή σε όγκο και δημιουργούνται αντικειμενικά προβλήματα. Εμάς όμως δεν μας πειράζουν τα αντικειμενικά, αυτά δεν είναι πάντα στο χέρι μας να τα αντιμετωπίσουμε, αν και μπορούμε πιθανόν να προνοήσουμε. Αυτά, τα άλλα, που μπορούν να αντιμετωπιστούν, αυτά είναι το πρόβλημα και γι’ αυτό θυμώνουμε. Είναι υποχρέωση όλων, Πολιτείας και πολιτών, να αγωνίζονται για την απρόσκοπτη λειτουργία όλων των δομών της κοινωνίας και όλων των τομέων της. Αφού πετύχει αυτό, επιβάλλεται μετά να επιτύχει και στους άλλους τομείς. Πάντα με διαφάνεια. Που, εν προκειμένω, αμφισβητείται και αυτή…