Περιπλανιέμαι στους γύρους των κύκλων

Η παιδική χαρά δε με θυμάται

Και τι κάνει μέσα μου το πειραχτήρι;

Άσωστο είναι

Χοροπηδάει με τα Χριστούγεννα στο χιόνι

Της νεραϊδονονάς φοράει τα κόκκινα

Γνέθει τα μαλλιά

Του κόσμου κάποιο άλλαγμα υφαίνει

Ξεγελά η ματιά του τη σκουριά

Είναι τρελό

Ανήμερο στ’ αυλάκια της κοιμάται

Τ΄ απογεύματα σκάβει στο κατακάθι του καφέ

Στέγνωσε στο φλιτζάνι του πατέρα την τελευταία μέρα

Το γράμμα ψάχνει

Μη φύγεις μακριά, παιδί μου…

Κατά καιρούς τον συναντώ δίχως το πειραχτήρι

σ’ εκείνο το διερχόμενο μέρος

στο συρτάρι των σκιών

του σκόρου

Φτιάχνω καφέ και κουβεντιάζουμε

Πού και πού καρφώνει στα χέρια μου τα μάτια

Χτες βράδυ ήταν αναστατωμένος

Τι έχεις, ρώτησα

Ψάχνω το τραγούδι μας στο γράμμα που δε σου ‘γραψα, παιδί μου, είπε

«το παλιό μου παλτό το χαρίζω σ’ εσένα

 να προσέχεις, μικρή μου, γιατί μοιάζεις σ΄ εμένα…»

Έχω μεγαλώσει και δε γράφουμε πια γράμματα,

πλήκτρα χτυπάμε, πατέρα

(δεν του το ‘πα)

Γιώτα Μπιλίρη