Από τις εκδόσεις Κοράλλι εκδόθηκε η ποιητική συλλογή (πέμπτη στη σειρά) του αγαπητού συναδέλφου Μανόλη Ρουσσάκη, ειδικού εκπαιδευτικού, συγγραφέα και ποιητή, με βραβεία και τιμητικές διακρίσεις.

Η συλλογή περιλαμβάνει 42 πολύστιχα ποιήματα, ανομοιοκατάληκτα και με ποικιλία μετρική, συνθέματα σε άρτιο νεοελληνικό λόγο, με τίτλους εμβληματικούς, υπαινικτικούς και με ιδιάζουσα υπερρεαλιστική γραμμή, που προσελκύουν τον αναγνώστη με την πολυειδή θεματική τους.

Τα ποιήματα, με έντονο βιωματικό χαρακτήρα του Κρητικού συνθέτη, καλύπτουν ένα ευρύτερο φάσμα από τις νοσταλγικές αναμνήσεις «φωνές αρχαίων ηθών», από την περίοδο της νεότητας, που στέφεται από λεβεντιά και υγεία. Μια θαυμάσια περιήγηση στη γενέτειρά του, σε όλες τις εποχές του έτους, «γραφές στο χιόνι», «με τον ήλιο δεσπότη πυρωμένο των αλκυονίδων ημερών», «ένα σεργιάνι γρήγορο στις στράτες με τη λιακάδα».

Στίχοι συμβολικοί με «τις εικόνες των αμέτρητων ασήκωτων σταυρών», με την παλιά γειτονιά με «τους φευγάτους θαμώνες» και «τις κενές μποτίλιες του παλιού καφενείου», που παραπέμπουν συνειρμικά στο σεφερικό σύνθεμα Μποτίλια στο πέλαγο (Μυθιστόρημα ΙΒ΄).

Συγκλονιστικό το ποίημα Οι ξεριζωμένοι με την αδούλωτη ψυχή της μάνας Ιωνίας, αναφερόμενο στην ελληνική διαχρονική παρουσία των Ελλήνων από την αρχαιότητα, με την πολιτιστική της προβολή, ώς τις σφαγές, τους διωγμούς και τον άγριο ξεριζωμό του 1922.

Μερικά ποιήματα, με έντονη τη συμβολική παρουσία, αναφέρονται στους οικείους του, στην παλιά γειτονιά, με τους επιστήθιους φίλους του, «στα κουρασμένα χέρια του πατέρα», την ηλικιωμένη ιδιοκτήτρια του καφενείου, τις γερόντισσες «ακουμπισμένες στο κιγκλίδωμα της μνήμης» και τις Κυριακές στην Εκκλησία, «όταν αισθάνονται με το πρώτο Ευαγγέλιο του Όρθρου, την προσευχή του μεγαλείου», στους ελαιώνες της αγάπης.

Άκρως συγκινητικό και επίκαιρο το ποίημα Η άγνωστη λεωφόρος, γεμάτη με χιλιάδες φορτωμένους μετανάστες, που «αναζητούν μια ζυγισμένη πολιτεία γεμάτη μ’ ολοκάθαρες αρματωμένες ευκαιρίες».

Εξαιρετικό το καταληκτικό ποίημα, ομότιτλο της συλλογής, κάνει εκτενή αναφορά στην αρχαιότητα και στην ελληνική γλώσσα, εξυμνώντας με στίχους ρωμαλέους την αξία της.

…Όσοι κοπίασαν και ίδρωσαν πεισματικά

τιμήσανε την άξια παγκόσμια κοινή μας γλώσσα·

μια γλώσσα κοντινή και προσφιλή

που έρρεε από τις θυμωμένες πάντοτε πηγές της…

Στη δουλεμένη μου αντίληψη στριμώχνονται

σε θέσεις επιλεκτικές και ζωηφόρες

τα σχήματα και οι αθάνατες μορφές

του πάντοτε μετακινούμενου αρχαίου κόσμου.

Θερμές ευχαριστίες και συγχαρητήρια στον αγαπητό Μανόλη για την εξαιρετική ποιητική γραφή του που συνεχίζεται αδιαλείπτως.

Αναστάσιος Αγγ. Στέφος, δ.φ. Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων και του Συλλόγου «Οι Φίλοι του Μουσείου Γ. Δροσίνη»