Ανθούλα Δανιήλ: Το Θεατρικό Εργαστήρι της Μεσσήνης στην Αθήνα με τον Μινώταυρο και τα αθώα τέρατα  σε κείμενο και σκηνοθεσία του Βασίλη Φλώρου στο θέατρο ΝΟΥΣ  

 

Ο Μινώταυρος του Βασίλη Φλώρου ταξίδεψε όχι από τον Λαβύρινθο της Κρήτης αλλά από την ωραία Καλαμάτα, αφού καταχειροικροτήθηκε εκεί και, προηγουμένως, τον Ιούλιο,  στο  Θέατρο της Αρχαία Μεσσήνης, διέσχισε την Πελοπόννησο  και έφτασε στην πρωτεύουσα.

Ο Μινώταυρος μαζί με όλο τον θίασό του, τους φίλους αιχμαλώτους στα σκοτεινά του υπόγεια, έφτασε στην πόλη μας, να διεκτραγωδήσει τα βάσανά του. Πώς και γιατί έγινε έτσι, αλλά και πώς και γιατί γεννήθηκαν όπως γεννήθηκαν και τα άλλα τέρατα. Σκοπιμότητες και συμφέροντα, λόγοι εξουσίας  και ιδιοτέλειες, αμαρτίες γονέων που παιδεύουσι τέκνα, αλλά και κάθε άνθρωπος  από τη δική του την πλευρά με το δικό του  δίκιο, αφού και οι θεοί είναι μοχθηροί και στήνουνε παγίδες στους ανθρώπους. Πάντα στα έργα των ανθρώπων μπλεγμένοι οι θεοί και πάντα οι άνθρωποι αδικητές και αδικημένοι, μπλεγμένοι στα δίχτυα των θεών ή αλλιώς της Μοίρας.

Ένας λευκός ταύρος ήταν η αφορμή που ο Ποσειδώνας ζήτησε από τον Μίνωα να του τον θυσιάσει. Όμως ο Μίνωας τον λυπήθηκε  και του θυσίασε έναν άλλο και η γυναίκα του η Πασιφάη, παρακινημένη από τον θυμωμένο θεό,  τον ερωτεύτηκε τον όμορφο τον ταύρο και τον κατάφερε να κάνει έρωτα μαζί της, με τη βοήθεια του Δαίδαλου, βεβαίως. Και τότε η ύβρις διαπράχτηκε διπλή κι η τιμωρία έγινε φριχτή. Καρπός της συνεύρεσης ήταν ο Αστερίων, ο Μινώταυρος δηλαδή, η ντροπή του παλατιού, ο άντρας με το κεφάλι ταύρου. Και τον έκλεισαν στον Λαβύρινθο να μην βλέπει ο κόσμος κι εκείνος το φως του ήλιου.

Ο δυστυχής με αφορμή τον εαυτό του και, εξακτινώνοντας το «κατηγορώ» προς όλους τους ενόχους, θυμήθηκε όλα τα αθώα τα τέρατα που έγιναν τέρατα όχι από δικό τους λάθος αλλά από διαφωνίες των θεών μεταξύ τους…

Ο μύθος καλά κρατεί, αλλά ο Βασίλης Φλώρος που έγραψε το έργο και το σκηνοθέτησε, έδωσε τις δέουσες προεκτάσεις, έκανε τα σχόλια, έριξε τον φακό στα άδυτα του μύθου αλλά και της ανθρώπινης ψυχής, της ακόρεστης φιλοδοξίας, της ανικανοποίητης επιθυμίας για εξουσία και δύναμη. Όλα έγιναν τότε στον μύθο, αλλά και σήμερα ακόμη, στη σύγχρονη εποχή το δράμα διαιωνίζεται αλλιώς και είναι πάντα επίκαιρο.

Ο Φλώρος έβαλε τον ήρωά του να αφηγηθεί όλη την ιστορία της ζωής όχι μόνο τη δική του αλλά και των άλλων. Έτσι ο Μινώταυρος μας άνοιξε την καρδιά του και κέρδισε την αγάπη του κοινού. Έγινε κατανοητή η θέση και η δράση του. Ήταν κι αυτός ένα πλάσμα που αγαπούσε τη ζωή, την οικογένεια και το φως του ήλιου, μα όλα τα στερήθηκε χωρίς αυτός να φταίει.

Στο χορικό που ακολουθεί έχουμε όλη την ουσία σε σύνοψη:

Όλοι είμαστε παγιδευμένοι.

Σ’ ένα σώμα που φεύγει, σ’ ένα τραύμα που μένει,

σ’ έναν άλαλο χρόνο, σε μια θυμωμένη Γαία.

Ηλεκτρόνια να γυρίζουμε αδιάκοπα

γύρω από τον πυρήνα της συνήθειάς μας.

Παγιδευμένοι σε μία ζωή, σε μια ιδέα, σε μια θρησκεία.

σε προλήψεις και φόβους,

και σε μονόφθαλμες ελπίδες.

Παγιδευμένοι σ’ ένα σκοτάδι

που δεν διαλέξαμε.

Παγιδευμένοι στις επιλογές των άλλων.

Παγιδευμένοι στον εαυτό μας

και στον κόσμο του Λαβύρινθου.

 

Η παράσταση κύλησε ωραία. Ξεχάσαμε ότι βλέπαμε έναν ερασιτεχνικό θίασο και αφεθήκαμε στη μυσταγωγία της θεατρικής πράξης. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μινώταυρου κράτησε ο Παναγιώτης Καραμπέτσος που σήκωσε το βάρος της συνεχούς παρουσίας και αφήγησης επί σκηνής. Αλλά και οι άλλοι ρόλοι, ο Στρατής Καΐκης στον ρόλο του Δαίδαλου, ο Φάνης Παναγιωτόπουλος στον ρόλο του Θησέα, ο Ηλίας Παρθένιος   στον ρόλο του Μίνωα και η Βιβή  Καραμπέτσου στον ρόλο της Πασιφάης αποδείχτηκαν άξιοι. Ακόμα, άξια και όλα τα μέλη του χορού που κινήθηκαν με την αίσθηση της ομάδας, γυναίκες και άντρες καλά γυμνασμένοι, προετοιμασμένοι, μυημένοι. Το λειτουργικό σκηνικό παρέπεμπε στον δίσκο της Φαιστού, οι φωτισμοί, τα ηχητικά, η μουσική, συνέβαλαν στη δραματικότητα και τα κοστούμια ολοκλήρωναν την «όψη» της τραγωδίας.

Δίκαια κέρδισαν όλοι  το δυνατό χειροκρότημα και τις επευφημίες του κοινού μέσα στο κατάμεστο θέατρο και ο Αστερίων-Μινώταυρος περισσότερο. Ο Βασίλης Φλώρος έκανε πολύ καλή δουλειά.

Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές.

Ερμηνεύουν οι ερασιτέχνες ηθοποιοί:
Καΐκης Στρατής (Δαίδαλος)
Τσοπανάκης Γιώργος(Θησέας)
Καραμπέτσος Παναγιώτης (Μινώταυρος)
Καραμπέτσου Βιβή (Πασιφάη)
Παρθένιος Ηλίας (Μίνωας)
Χορός: Γυφτάκη Αναστασία, Δρακοπούλου Αλέκα, Ιντζέμπελη Αγγελική, Καίσαρης Πάρις, Καφίρης Ευάγγελος, Κοκκίνη Γιούλα, Μισερού Αγγελική, Ντουφεξή Ελένη, Πανταζοπούλου Ελένη, Περιβολάρης Παναγιώτης, Πολυχρονοπούλου Καρολίνα, Σαρέλα Κατερίνα, Σκόκου Σταυρούλα, Φλώρου Θεοδωσία, Φωτεινοπούλου Πηνελόπη, Χαρλέπα Κωνσταντίνα.

Συγγραφή – Σκηνοθεσία: Βασίλειος Ρ. Φλώρος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Όλγα Πανοπούλου
Χορογραφίες: Αγγελική Αγγελοπούλου
Ενδυματολόγος: Δέσποινα Μακαρούνη
Μουσική Σύνθεση: Λεωνίδας Δαμουράς
Ηχητικός Σχεδιασμός & Φωτισμοί: Παναγιώτης Παπαζερβέας
Επιμέλεια Αφίσας: Μαρία Αγγελική Βασιλαδιώτη
Βιντεοσκόπηση: Ηλίας Σπηλιώτης
Θεατρικό Εργαστήρι Μεσσήνης.
«Μινώταυρος-Τα αθώα τέρατα»
Κατασκευή Σκηνικών: Ιωάννης Πούπουζας, Δημήτριος Αλέξανδρος Ανδριανόπουλος
Ζωγραφική Σκηνικού: Ηλίας Παναγιωτόπουλος, Έλενα Πανταζοπούλου
Φωτογράφιση Προγράμματος: Γεώργιος Κωνσταντακόπουλος
Ήχος & Προώθηση: Χρυσαυγή Καφόπουλου
Φώτα: Τάκης Παπαζερβέας, Χήνης Αντρέας
Εκ μέρους του Δ.Σ.: Ιωάννα Λαμπροπούλου

 Ανθούλα Δανιήλ

 

Κωνσταντίνος Μπούρας: Βασιλείου Ρ. Φλώρου «Μινώταυρος – Τα αθώα τέρατα». Μια ποιητική παράσταση βασισμένη στην Μυθολογία και στην δημοτική Παράδοση

 

Στην παγκόσμια δραματουργική Κρίση (που ξεκίνησε από τη δεκαετία τού 1990 και κορυφώθηκε εξαιτίας της περίφημης «αποδόμησης» και του κακώς εννοουμένου “physical theater” – τίποτα διαφορετικό από την πανάρχαια υπερπολιτισμική παντομίμα) η Μυθολογία, τα Ομηρικά Έπη και το Αρχαίο Δράμα είναι σταθερές αξίες και ανεξάντλητες πηγές ζωοφόρων-ζωοποιών νοημάτων.

Εκτός από τον Ντοστογιέφσκι, τον Γκόρκι, τον Παπαδιαμάντη και Βιζυηνό (που ήταν κυρίως μυθιστοριογράφοι, ακριβώς όπως ο Τσέχωφ ήταν πολυγραφότατος διηγηματογράφος, η σύνδεση τού κοινωνικού γίγνεσθαι με τις παραστατικές Τέχνες διακρίνεται από κάποιου είδους χρονοκαθυστέρηση (συνήθως μίας γενιάς).

Τα έργα όμως που ακραγγίζουν, σχολιάζουν, καυτηριάζουν, σατιρίζουν, ειρωνεύονται ή υπονομεύουν την σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα και θίγουν τονίζοντας τα «κακώς κείμενα» συνήθως αξιοποιούν το εργαλείο τής αφηγηματικής υπερβολής και της απαραίτητης χωροχρονικής μετατόπισης, που εξασφαλίζει την επιβεβλημένη συναισθηματική απόσταση θεατών-ρόλων (και ηθοποιών, σύμφωνα με το περίφημο «παράδοξο τού Diderot».

Έτσι, μπορείς να μιλήσεις για τα πάντα, είτε μετατοπίζοντας την Ελισαβετιανή Αγγλία στην μυθική κι ανύπαρκτη Δανιμαρκία είτε μιλώντας για μυθολογικά πρόσωπα είκοσι και πλέον αιώνες μετά!!!

Σε αυτή την περίπτωση μπορείς μέσα από τον Μίνωα, τον Πρίαμο, τον Αγαμέμνονα ή την Εκάβη να μιλάς για σύγχρονες καταχρηστικές συμπεριφορές που αγγίζουν το όριο τού Ανήθικου ή τής υπέρβασης εξουσίας ή τής παράβασης καθήκοντος.

Αυτή η παραμυθική ασφάλεια χαρίζει στην μυθοπλασία τα απαραίτητα εκείνα αντισώματα ώστε να μην βλάψουν την ψυχοσωματική δομή τού παθητικού δέκτη.

Όταν όμως ο θεατής ακροατής είναι μυημένος κι επαρκής τότε γίνεται συνδημιουργός και συντελείται το μέσα θαύμα, όχι ως απλό μετείκασμα αλλά αναδόμηση τού επί σκηνής χωροθετημένου αρχιτεκτονήματος.

Αυτός ακριβώς επιτυγχάνει ο ποιητής Βασίλειος Ρ. Φλώρος, αφού συνδυάζει τον μαγικό ρεαλισμό με την οξεία κοινωνικοπολιτική παρατήρηση. Τα αλλοδιαστασιακά ή αλλόμορφα όντα – είτε υπήρξαν είτε όχι – κατοικούν στο Συλλογικό Ασυνείδητο και τροφοδοτούν την γλώσσα των ονείρων και τής Ποίησης (όταν Υψηλή είναι).

Όσον αφορά τη Συλλογική Συνειδητότητα, στο πλαίσιο τού παρηκμασμένου υλιστικού, καταναλωτικού Δυτικού Πολιτισμού τής «Κοινωνίας τής Αφθονίας», η Παγκόσμια Μυθολογία είναι το «οξυγόνο», ο άνθρακας και το άζωτό της.

Χωρίς αυτές τις ασφαλιστικές δικλείδες τόσο οι οργανωμένες γλώσσες όσο και οι παραγλωσσικοί κώδικες θα έμεναν δυσερμήνευτοι και θα οδηγούσαν αναπόφευκτα στον επόμενο «Πύργο τής Βαβέλ». Η Μυθολογία όμως, σε συνδυασμό με την Δημοτική Παράδοση, αποτελούν ένα αναλλοίωτο εν πολλοίς σύστημα συμβόλων αμέσως (ή και αυτομάτως) προσλαμβανομένων, χάρη στην προφορική μετάδοσή τους μέσα στους αιώνες. Έχουν τόσο διαποτίσει τις Τέχνες (Καλές ή βιοποριστικές) οι μύθοι που αποτελούν χρυσοφόρο Κεφάλαιο τής Παγκόσμιας Πολιτισμικής Κληρονομιάς πυροδοτώντας αλυσιδωτές πολιτιστικές δράσεις.

Το γεγονός ότι ένας ερασιτεχνικός θίασος από την Καλαμάτα και μια περιφερειακή χορευτική καλλιτεχνική ομάδα έρχονται στην Αθήνα, στο πάλαι ποτέ «κλεινόν άστυ» και γεμίζουν ασφυκτικά ένα Σαββατόβραδο τον πρώην κινηματογράφο στην οδό Τροίας, που τώρα λειτουργεί ως κυψέλη και φυτώριο παραγωγών δημιουργών πολιτιστικών θαυμάτων είναι ιδιαίτερα σημαντικό, σημαδιακό θα έλεγα, από πολιτική-κοινωνική-ιδεολογική-υφολογική-ρυθμολογική σκοπιά.

Εξάλλου, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης «Ηθική και Αισθητική» είναι συγκοινωνούντα δοχεία.

Ας δούμε όμως και ας εξετάσουμε την παράλληλη, ταυτόχρονη θητεία τού αναγεννησιακού συγγραφέα-καλλιτέχνη Βασίλη Ρ. Φλώρου στην Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (στο Διοικητικό Συμβούλιο τής Π.Ε.Λ.), στην χορευτική και στην θεατρική ομάδα τής Μεσσηνίας, καθώς επίσης και στον Σύλλογο Μεσσηνίων Λογοτεχνών, βλέπουμε μια πολύπλευρη προσωπικότητα με σαφές, σαφέστατο κοινωφελές πρόσημο.

Κάτι τέτοιο ξεφεύγει τού συνήθους εαυτισμού [ας μου συγχωρεθεί ο καλοπροαίρετος νεολογισμός] που διακρίνει τις λογοτεχνικές γενιές μετά το 1980. Εάν θέλουμε να δούμε, να βρούμε, να ανακαλύψουμε το αντίπαλον δέος τού ατομοκεντρικού ομφαλοσκοπικού ναρκισσισμού, μόνον μέσα από την Κατακτημένη Μυθολογία και μέσα από την αναζωπυρωμένη Παράδοση μπορούμε να αντιπαλέψουμε τις καταστροφολογικές «Κασσάνδρες» παρόντος τε και μέλλοντος Κόσμου.

Σαφώς προοδεύουμε χάρη στην Τεχνολογία. Όμως η Μυθολογία, η πολιτισμική μας Κληρονομιά είναι παρακαταθήκη και εχέγγυο για την Πρόοδο, την αειφόρο Ανάπτυξη, την ποιότητα τής ζωής μας στην Αγία Καθημερινότητα.

Και ο Βασίλειος Ρ. Φλώρος και οι περισσότεροι από εμάς βιοπορίζουν ευθυτενώς κάτω από τα άστρα για να μπορούν να θεραπεύουν, να υπηρετούν τις Μούσες ανιδιοτελώς τε και ανυπόκριτα. Αυτός είναι ο «τόπος» μέσα στον οποίο δημιουργεί αυτός ο σύγχρονος ονειρωδός, αυτό είναι και το στίγμα του.

 

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός.

Ένα θεατρικό ταξίδι στον μύθο…

Το Θεατρικό Εργαστήρι Μεσσήνης (Θ.Ε.Μ.) παρουσιάζει το έργο του Βασιλείου Ρ. Φλώρου

«Μινώταυρος – Τα αθώα τέρατα»

 Δύο πόλεις, δύο βραδιές γεμάτες θέατρο:

 Καλαμάτα

 Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2025

 Δημοτικό Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας

 Ώρα: 21:00

Αθήνα Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2025

ΘΕΑΤΡΟ NOŪS – Creative Space

Τροίας 34, 11255 (5’ από ΗΣΑΠ «Βικτώρια»)

 Ώρα: 21:00

          Ο Μινώταυρος ξανασυστήνεται μέσα από μια σύγχρονη θεατρική ματιά: το «αθώο τέρας» και ο άνθρωπος-αντίπαλος γίνονται καθρέφτης της δικής μας ύπαρξης.

Μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις στην Αρχαία Μεσσήνη, στη Μεσσήνη και στη Δυτική Μάνη, το Θεατρικό Εργαστήρι Μεσσήνης (Θ.Ε.Μ.) συνεχίζει την καλοκαιρινή του περιοδεία με το έργο «Μινώταυρος – Τα αθώα τέρατα».

Το Θ.Ε.Μ. παρουσιάζει με ιδιαίτερη χαρά το έργο, μια σύγχρονη ανάγνωση του διαχρονικού μύθου που φωτίζει διαφορετικές πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Βασίλειος Ρ. Φλώρος μάς προσκαλεί να δούμε τον Μινώταυρο όχι ως το απόλυτο «τέρας», αλλά ως πλάσμα που αναζητά νόημα, καθρέφτη των φόβων και των παθών μας.

Η παράσταση φέρνει στην επιφάνεια το ερώτημα: ποια είναι τα πραγματικά τέρατα, αν όχι όσα κρύβονται μέσα μας;

Με δυναμικές χορογραφίες, πρωτότυπη μουσική και επιβλητικά σκηνικά, οι ερασιτέχνες ηθοποιοί του Θ.Ε.Μ. ζωντανεύουν τον μύθο με ένταση, συναίσθημα και θεατρικό πάθος.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Συγγραφή – Σκηνοθεσία: Βασίλειος Ρ. Φλώρος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Όλγα Πανοπούλου

Χορογραφία: Αγγελική Αγγελοπούλου

Ενδυματολόγος: Δέσποινα Μακαρούνη

Πρωτότυπη μουσική: Λεωνίδας Δαμουράς

Μουσική επιμέλεια: Χρυσαυγή Καφόπουλου, Βασίλειος Ρ. Φλώρος

Ηχητικός σχεδιασμός & φωτισμοί: Παναγιώτης Παπαζερβέας

Επιμέλεια αφίσας: Μαρία Αγγελική Βασιλαδιώτη

Κατασκευή σκηνικών: Ιωάννης Πουπούζας, Δημήτρης Αλέξανδρος

Ανδριανόπουλος, Έλενα Πούπουζα

Ζωγραφική σκηνικού: Ηλίας Παναγιωτόπουλος

Φωτογράφιση: Γιώργος Κωνσταντακόπουλος

Promotion: Χρυσαυγή Καφόπουλου

Εκ μέρους του Δ.Σ.: Ιωάννα Λαμπροπούλου

ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ (αλφαβητικά):

• Δαίδαλος: Στρατής Καϊκής

• Μινώταυρος: Παναγιώτης Καραμπέτσος

• Πασιφάη: Βίβη Καραμπέτσου

• Θησέας: Τσοπανάκης Γιώργος

• Μίνωας: Ηλίας Παρθένιος

Χορός:

Αναστασία Γυφτάκη, Αλέκα Δρακοπούλου, Αγγελική Ιντζέμπελη, Παρίς Καίσαρης, Ευάγγελος Καφίρης, Γιούλα Κοκκίνη, Αγγελική Μισέρου, Ελένη Ντουφεξή, Ελένη Πανταζοπούλου, Παναγιώτης Περιβολάρης, Καρολίνα Πολυχρονοπούλου, Κατερίνα Σαρέλα, Σταυρούλα Σκόκου, Θεοδοσία Φλώρου, Πηνελόπη Φωτεινοπούλου, Κωνσταντίνα Χαρλέπα.

Περίληψη του έργου:

Στην πρώτη σκηνή του έργου ο Μινώταυρος μιλάει για το πώς οι άνθρωποι και οι θεοί είναι υπεύθυνοι για την τερατόμορφη γέννησή του και γιατί τον έκλεισαν στον Λαβύρινθο με στοιχεία του γνωστού μύθου.

Έπειτα αναφέρεται στη μόρφωση και στην ανατροφή του από τον Δαίδαλο, καθώς επίσης για την απαίτησή του να του δίνουν κάποιους από τις νέες και τους νέους (που ο Μίνωας θυσίαζε) ώστε να ζουν παρέα μαζί του φτιάχνοντας σιγά – σιγά μια περίεργη πολιτεία μέσα στον Λαβύρινθο. Μια πολιτεία που μένει πιστή στην αρχέγονη παλιά ζωή και αρνείται τον σύγχρονο δολοφονικό κόσμο.

Στη δεύτερη σκηνή ο Μινώταυρος επιχειρηματολογεί μαζί με τον χορό των νέων υπέρ των τεράτων και των φρικιαστικών πλασμάτων, αφού για τη μοίρα τους και την κατάντια τους ήταν σχεδόν πάντα υπεύθυνοι οι γεννήτορές τους, οι άνθρωποι και οι θεοί.

Στην τρίτη σκηνή έχουμε μια έντονη λογομαχία ανάμεσα στον Μινώταυρο, στον Μίνωα και στην Πασιφάη. Με αλληλοκατηγορίες και δικαιολογίες προσπαθούν ο καθένας να θέσει το ζήτημα από τη δική του πλευρά.

Η Πασιφάη του εξηγεί ότι έχουν ένα σχέδιο να φύγει από τον Λαβύρινθο και με τη βοήθεια του Δαίδαλου να βγει και να ζήσει στο φως, σ’ ένα νησάκι ανοιχτά της Σικελίας. Ο Μινώταυρος αρνείται.

Στην τέταρτη σκηνή ο Μινώταυρος κατακρίνει μαζί με τον χορό τις κτηνώδεις πράξεις των ανθρώπων και αναποδογυρίζει τον κλασικό μύθο αφού πια οι νέοι θεοί και οι σύγχρονοι άνθρωποι ζουν στον δικό τους Λαβύρινθο και γίνονται συνειδητά τέρατα.

Στην πέμπτη σκηνή ο Μινώταυρος μιλάει με τον Δαίδαλο, αφού ο τελευταίος προσπαθεί να τον πείσει για τη φυγή τους. Εκεί ο Μινώταυρος αρνείται και του επιρρίπτει ευθύνες για τον σύγχρονο επικίνδυνο πολιτισμό που ο εφευρέτης δημιουργεί, ενώ ο Δαίδαλος αμύνεται και απαντάει πως ο κόσμος μόνο έτσι μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει.

Στην έκτη σκηνή ο Μινώταυρος έχει αιχμαλωτίσει τον Θησέα, αφού πρώτα τον έχει φιμώσει. Έτσι η φιμωμένη άνομη γνώμη των πολλών νικιέται από τη γνώμη του ενός, που οι περισσότεροι άδικα τον κατηγορούν ως τέρας. Ήρωας εδώ γίνεται ο Μινώταυρος, αφού κάνει συμφωνία να χαθεί ηθελημένα από το χέρι του Θησέα, ώστε αυτός να απαλλαγεί από την άθλια γήινη ζωή του και ο Θησέας να γυρίσει τα παιδιά των Αθηναίων που τον συντρόφεψαν τόσα χρόνια στον Λαβύρινθο, πίσω στην Αθήνα. Ο Θησέας συμφωνεί έκπληκτος και σαστισμένος.

Στην έβδομη σκηνή υπάρχει ένας διάλογος μεταξύ του Μινώταυρου και το χορού των νέων Αθηναίων. Αυτοί αρνούνται να εγκαταλείψουν τον Μινώταυρο και τον Λαβύρινθο που μέσα του έμαθαν πολλά και ωφελήθηκαν και να γυρίσουν σε μια πατρίδα που τους πρόδωσε και τους έδωσε για τροφή προεξοφλώντας τον χαμό τους. Προτιμούν το σκοτάδι και τη διαρκή νύχτα που μέσα τους απόκτησαν αυτογνωσία και ευρυμάθεια από το φως των κοινωνιών της αδικίας και των πολέμων.

Ο Μινώταυρος στο τέλος τους πείθει να γυρίσουν στην Αθήνα, δίνοντάς τους ως αποστολή να μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους στον κόσμο της ημέρας.

Στην όγδοη σκηνή ο Μινώταυρος μόνος του προαναγγέλλει το τέλος του και σαν ον με μαντικές ιδιότητες (κληρονομιά από τη μάνα του) προφητεύει το μέλλον των συγγενών του καθώς και του Θησέα, μέσα σε μια βαθιά υπαρξιακή θεώρηση.

Σημείωμα του σκηνοθέτη-συγγραφέα:

Ο Μινώταυρος ίσως είναι η πιο γνωστή ιστορία της ελληνικής μυθολογίας. Οι πηγές του μύθου έρχονται από τα βάθη των αιώνων μέσα από την προφορική παράδοση των ραψωδών, αλλά και μέσα από τα γραπτά του Ομήρου, Ησίοδου Απολλόδωρου, του Ηρόδοτου  Πλούταρχου, του Ησύχιου, του Ευριπίδη, του Βιργιλίου και άλλων.

Εκατοντάδες σύγχρονοι μελετητές έχουν ασχοληθεί με τον μύθο, ιστορικοί, συγγραφείς, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και έχουν δώσει τις δικές τους προσεγγίσεις και ερμηνείες.

Ο δικός μας Μινώταυρος, «Μινώταυρος – τα αθώα τέρατα»  στην ουσία είναι μια ανατροπή του μύθου. Δεν είναι αυτό το φρικιαστικό ον όπως το παρουσιάζει η μυθολογία. Ο Μινώταυρος είναι ένα σοφό ον με ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και νόηση, μέσα σ’ ένα ταυρίσιο κεφάλι.

Υπεύθυνοι για την τερατόμορφη όψη του είναι οι άνθρωποι και οι θεοί. Η θεϊκή και πολιτική εξουσία δημιουργούν τα τέρατα. Μινώταυροι είναι οι ψυχές και τα μυαλά των ανθρώπων που είναι εγκλωβισμένα σε πάθη, μοχθηρίες, συμφέροντα, κακές σκέψεις και πράξεις. Όλος ο ανθρώπινος πολιτισμός τείνει να γίνει ένας λαβύρινθος με εκατομμύρια Μινώταυρους που καθημερινά τρώνε τις σάρκες τους…

Η ανθρώπινη πλευρά των τεράτων και η τερατώδης πλευρά του ανθρωπου. Ο Μινώταυρος, το αθώο τέρας και ο ένοχος άνθρωπος μαζί.

Ο Μινώταυρος ο στοχαστής της ύπαρξης και ο αντιήρωας της κοινωνίας.

Οριοθετεί την ανθρώπινη διάσταση του κόσμου και δείχνει το νόημα της ζωής.

Ο Μινώταυρος (τα αθώα τέρατα) είναι ένα νέο πρωτότυπο έργο και το μοναδικό για την ώρα θεατρικό με αυτό το θέμα. Ένα έργο σύγχρονο, με φιλοσοφική, κοινωνιολογική, ψυχολογική και υπαρξιακή προσέγγιση. Ένα έργο με τις ρίζες του στην κλασική μυθολογία και τραγωδία, με τον κορμό του και τα κλαδιά του στα διαχρονικά ερρωτήματα της εποχής μας.

Η παράσταση στήθηκε και εξελίχτηκε κάτω από αυτό το πρίσμα της ισσοροπίας των στοιχείων του «κλασικού» με το «μοντέρνο», ως μια γέφυρα που ενώνει το μυθολογικό πλαίσιο με το νέο μελλοντικό κόσμο της τεχνολογίας.

Μια ξεχωριστή παράσταση για όλες τις ηλικίες που αξίζει πραγματικά να δείτε.

Ευχαριστούμε ολόψυχα όλους τους συντελεστές της παράστασης, ηθοποιούς, σκηνογράφο, χορογράφο, το Δ.Σ. του ΘΕΜ, για την άψογη συνεργασία μας, όλους τους αφανείς ήρωες που μας βοηθούν, τον Δήμο Μεσσήνης για την αμέριστη υποστήριξή του, την Εφορία Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας και τους θεατές που θα έρθουν να δουν το έργο. Όλοι μαζί  υπηρετούμε την θεατρική τέχνη στην περιφέρεια, τις ανθρωπιστικές και πολιτιστικές αξίες.

                                                      Βασίλειος Ρ. Φλώρος