ΣΤΟΥΣ ΜΑΥΡΟΥΣ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ (1951) ο αφηγητής διασχίζει με το ποδήλατό του χωριά της Κάτω Σαξονίας και περιγράφει έναν κόσμο κατεστραμμένο, δίχως ανθρώπους – έχει προηγηθεί ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Σαν νέος Ροβινσώνας κατασκευάζει ένα σπίτι και οργανώνει την καθημερινή ζωή του. Συχνά ο μισάνθρωπος αφηγητής εκδηλώνει την απέχθειά του για τη ρηχότητα και την ηθική παρακμή του πολιτισμού που χάθηκε. Την ίδια στιγμή, ως γνήσιο τέκνο του Διαφωτισμού, μπολιάζει την περιπλάνησή του με μια θερμή συνηγορία υπέρ του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Η ερωτική του ιστορία με μια ακόμη επιζήσασα δεν έχει ευτυχές τέλος· παρά τις στιγμές ερωτικής ευωχίας, η γυναίκα αποφασίζει να τον εγκαταλείψει και να συνεχίσει το ταξίδι της.

Οι Μαύροι καθρέφτες ξεχωρίζουν για την τόλμη της γραφής και για τη γλωσσοπλαστική τους δεινότητα. Το μυθιστόρημα επίσης συνδυάζει την ανάμειξη διαφορετικών υφολογικών επιπέδων, την παρωδία μοτίβων και τόπων ποικίλων λογοτεχνικών ειδών με την καταλυτική ειρωνεία και το χιούμορ. Χάρη σε αυτά τα χαρακτηριστικά, ο Σμιτ κατέχει μιαν ιδιαίτερη θέση στην ιστορία της νεωτερικής γερμανικής λογοτεχνίας· έχει μάλιστα συγκριθεί με τον Τζαίημς Τζόυς, τον Χανς Χέννυ Γιάαν και τον Άλφρεντ Νταιμπλίν.

Ο ARNO SCHMIDT γεννήθηκε το 1914 στο Αμβούργο. Μετά τον θάνατο του αστυνομικού πατέρα του (1928) μετακόμισε στη Σιλεσία, όπου τελείωσε το γυμνάσιο. Στη συνέχεια εργάστηκε ως υπάλληλος σε ένα εργοστάσιο υφαντουργίας, ενώ κατά τη διάρκεια του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στη Νορβηγία, μακριά από το επίκεντρο των συγκρούσεων. Με το τέλος του πολέμου, φοβούμενος την επέλαση του Ερυθρού Στρατού, οργάνωσε τη φυγή τη δική του και της γυναίκας του από τη Σιλεσία, για να παραδοθούν στους Βρετανούς, που κατείχαν την Κάτω Σαξονία.

Μετά την αιχμαλωσία, αφού δούλεψε για ένα σύντομο διάστημα ως διερμηνέας, ο Σμιτ αποφάσισε να αφοσιωθεί στη μετάφραση και στη συγγραφή. Έπειτα από μια περίοδο ακραίας ένδειας και δικαστικών διώξεων για βλασφημία και πορνογραφία, το ζευγάρι εγκαθίσταται στο Ντάρμστατ και τελικά στο μικρό χωριό Μπάργκφελντ, όπου το 1979 ο συγγραφέας αφήνει την τελευταία του πνοή.

Η πρώτη συλλογή διηγημάτων του (Λεβιάθαν, 1949) βραβεύτηκε από την Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ για το βιβλίο Zettel’s Traum (Το όνειρο του Πάτου, 1970) του απονεμήθηκε το Βραβείο Γκαίτε. Έγραψε πολυάριθμα μυθιστορήματα, διηγήματα και δοκίμια. Επίσης, μετέφρασε λογοτεχνικά έργα από τα αγγλικά, μεταξύ των οποίων και τα άπαντα του Ε. Α. Πόε σε συνεργασία με τον Hans Wollschläger.