σαν τη σιωπή

ο έρωτας∙ μόλις λεχθεί

παύει να είναι

(σελ.7)

Όλοι σχεδόν οι ποιητές έχουν μιλήσει για τον έρωτα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πώς αλλιώς; O έρωτας τροφοδοτεί τους ποιητές, εγείρει συναισθήματα, οδηγεί σε ποιήματα. Εκείνο που μας ενδιαφέρει κάθε φορά είναι πώς ο  ποιητής χειρίζεται το θέμα του, πώς φιλτράρει τον κόσμο γύρω του, πώς υλοποιεί την πρόθεσή του τη συγγραφική. Στο πρώτο βιβλίο της Μαρίας Ρέστα εισπράττω πως γίνεται μια ανατομία του έρωτα μέσω της αναφοράς ή της απεύθυνσης στο αντικείμενο του πόθου του ποιητικού υποκειμένου.

Λίγο ακόμα να μου λείψεις

Και θα αλλάξουνε στα μαθηματικά

Τον ορισμό της έλλειψης

(σελ.17)

Ποιήματα που δεν αφήνουν την αίσθηση μιας ρευστότητας, αντίθετα μοιάζουν οργανωμένα, σχεδιασμένα-παρόλο που η στίξη απουσιάζει, όπως άλλωστε συχνά επιτάσσει ο μοντερνισμός στην ποίηση. Δεν υπάρχει φλύαρη διάθεση, ούτε η καταφυγή σε εύκολα τεχνάσματα προκειμένου να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη ή να τον δελεάσει. Είναι μια τίμια πρώτη προσπάθεια με πολλές καλές στιγμές που πετυχαίνει να συγκινήσει.

Ένα πρώτο στίγμα δίνει η ίδια η ποιήτρια με την χαρακτηριστική αφιέρωση:

Σ’ όλα τα κάτισχνα μελαχρινά

και πιο πολύ σ’ εσένα

Yπάρχει η διάδραση σε όλο το βιβλίο με ένα ιερό εσύ που δεν είναι μια εκκρεμότητα, ένα επιπόλαιο  περιστατικό ή κάτι δευτερεύον. Ιχνηλατούμε μια σχέση σημαντική, ουσιαστική στη συνείδηση της Μαρίας Ρέστα.΄Η αλλιώς ένα συναίσθημα τόσο δυνατό που την καθορίζει.

Ρωτάς

Τι έσταξα

Μες στο ποτό σου

Τίποτα, μόνο λίγο από το σάλιο μου

Δε θέλω πια να το σπαταλώ εκτός σου […]

Γνωρίζουμε πως Πεσάχ (Pesach) είναι η εβραϊκή γιορτή που στα ελληνικά λέγεται «Πάσχα» ή πιο σωστά «Εβραϊκό Πάσχα».
Η λέξη Pesach σημαίνει «πέρασμα». Εν προκειμένω πώς νοηματοδοτείται η λέξη και πού έγκειται ο συμβολισμός; Πέρασμα σε μια άλλη ζωή, ελεύθερη, αυτήν που ο έρωτας υπόσχεται και χαρίζει; Πέρασμα σε μια ζωή αγάπης αιώνιας; Μπορεί αυτό να συμβαίνει; Ο έρωτας πατάει τον θάνατο; Διαβάζω απόσπασμα από το ποίημα «Ω, γλυκύ μου έαρ» στη σελ. 32-33)

[…]

Eμείς μικρό μου

Δεν προσδοκούμε ανάσταση νεκρών

Εμείς πεθαίνουμε θάνατο γλυκό κάθε βράδυ στο κρεβάτι μας

Με δάχτυλα κολλημένα στους λαιμούς μας σαν κισσούς

Και δεν φοβόμαστε

Ακόμα κι όταν κινδυνεύει να μυρίσει λιβανι το δωμάτιο

Συνεχίζουμε να οδηγούμαστε η μία στον άλλον

Χάδι το χάδι

Φιλί το φιλί

Ώση την ώση

Ως τον επιθανάτιο ρόγχο

Κι ούτε μας νοιάζει να ξαναζωντανέψουμε

Γιατί εμείς μικρό μου

Το ξέρουμε από πάντα πως

‘Ερως ανέστη εκ νεκρών

Θανάτω θάνατον πατήσας

(σελ.32-33)

[…]

Kαι εν τέλει υπάρχει ζωή μετά τον έρωτα, όπως αναρωτιέται το ποιητικό υποκείμενο στο ποίημα: «Αφτερλωβ»; (σελ.36)

Μέσα στο βιβλίο συναντάμε ποιήματα(πολλά από αυτά ολιγόστιχα), ανάσες, πολλές μικρές ανάσες και λέξεις επιλεγμένες και συνδυασμένες με τέτοιο τρόπο μεταξύ τους ώστε δημιουργηθεί ένα κλίμα για τον έρωτα.΄Ενα κλίμα για τον άνθρωπο που τον βιώνει και καθορίζεται εν τέλει από αυτό το δυνατό και αφοπλιστικό συναίσθημα. Είναι ο ιδιαίτερος εκείνος τρόπος που θα μιλήσεις λοιπόν για θέμα γνωστό χωρίς να ακουστείς περιττός, φλύαρος, συναισθηματικός και άλλα παρόμοια. Γενικά λοιπόν αισθάνομαι πως η ποιήτρια μάς κερδίζει σε μεγάλο βαθμό, καθώς είναι λιτός και ανθρώπινος ο λόγος της.

Πασχίζουμε μες στο ξόδεμα να βρούμε

Κάτι λίγο απ’ αυτό που δε χορτάσαμε

Ελπίζουμε να ξεχάσουμε εαυτήν

Να αναβιώσουμε μια στάλα απ’ το τότε

Να ξαναγράψουμε όπως τότε

Με στα χέρια καρδιά αντί για μολύβι

Μα μάταια

(Τραυλισμός, σελ.31)

Ασημίνα Ξηρογιάννη