Χαράματα σηκώνεσαι, είναι τα μάτια κατακόκκινα –λες και σκοπιά φυλούσες, με ένα στριφτό στο στόμα σου καμένο. Οληνυχτίς, το σώμα σου απάγκιο να μην βρίσκει. Πότε η κύστη ''καταδίκη'' για…
Ο εγγονός μου ο Ρόκι. ''Πες καλημέρα στην γιαγιά'', το άκουσα για πρώτη φορά, πριν σχεδόν ένα χρόνο. Αναρωτήθηκα τι δεν έχω πάρει είδηση. Παρά την ταχύτητα του χρόνου, και…
Τα πάντα μετρούν οι ποιητές –τα αποτσίγαρα, τις συλλαβές, τα χρήματα. Όμως, κάτι γλιστράει από τα δάχτυλα, όπως ο χρόνος στην κλεψύδρα. Το αφήνουν φιλοδώρημα, πάνω στον λογαριασμό, στην άκρη…
Η ΡΟΔΙΑ Βράδυ Παρασκευής, παραδομένη σε μια νύστα, που με κρατάει αιχμάλωτη στον γωνιακό καναπέ του καθιστικού. Χρόνια συνήθεια (τρώω πάντα κάτι γλυκό πριν την βραδινή κατάκλιση) ή εκ…
« Ό,τι μας αφανίζει είναι η σωτηρία μας» Θα τολμήσω τον χαρακτηρισμό: ένα συναξάρι βιωτής. Γόνιμη η γη, το κλίμα εύκρατο, ο ποιητικός σπόρος βρίσκει πρόσφορο χώμα, ρίζα…
Η γλώσσα ακουμπάει στον ουρανίσκο, δυο υγρά σύμφωνα, πλευρικά και παλλόμενα. Ένα λαίμαργο και ένα τραγανό -και το πιο ηχηρό φωνήεν- κολυμπούν μέσα στην στοματική του κοιλότητα. Κάποιες φορές της…
Κρατάω στα χέρια μου, το νέο βιβλίο του Πάνου Σταθόγιαννη, “Το Μωρό”, και αναρωτιέμαι με ποιες λέξεις θα μπορούσα να προσεγγίσω τον συγγραφικό άθλο που έχει επιτελέσει. Ως άξιος δημιουργός…
