«Ακούστε» Η συγγραφέας και κριτικός Λίλια Τσούβα στο πρόσφατο βιβλίο της με τίτλο «Με το καλειδοσκόπιο του Μπέογουλφ» (εκδόσεις Κουκκίδα 2025, ISBN: 9786182081518) εισέρχεται στα πεδία της δοκιμιακής…
Μία ελαφίνα, ένα δάσος με το συμβολικό όνομα Εσπεράντζα, μία καλοσυγυρισμένη φωλιά, ένας κόσμος άγνωστος, μία επιθυμία για εξερεύνηση και μία συνθήκη βίαια καταργημένη. Τι μπορεί να οδηγήσει στη λύτρωση…
Η Κούλα Αδαλόγλου έχει το μοναδικό ταλέντο του να μυεί με αριστοτεχνία τον αναγνώστη στο ποιητικό της σύμπαν, γεμάτο από ιδέες, συναισθήματα και προβληματισμούς για τη θέση μας σε…
Η υπαρξιακή/υποχρεωτική γυμνότητα του «μαζί». Σκέψεις πάνω στη νουβέλα Τετ-α-τετ της Μαρίας Δριμή Στην πυκνή νουβέλα Τετ‑α‑τετ (Εκδ. Εστία, 2025), η Μαρία Δριμή επιχειρεί κάτι παράτολμο: να αναμετρηθεί…
Μεταξύ «σήψη[ς] και ναφθαλίνη[ς]». Από το κοινωνικό τραύμα στην ποιητική καταγγελία Με την τελευταία του ποιητική συλλογή ο Δημήτρης Μπαλτάς συνθέτει μία οργανική κοινωνική καταγγελία στην οποία η (αστική…
«Τελικά δε συνέβη τίποτα. Όλες οι ζωές που ήμασταν σίγουροι πως θα ζήσουμε. Όλη η ελευθερία και το πάθος. Δε συνέβη τίποτα. Κάπως έτσι βρεθήκαμε εδώ. Απόψε. Οι βραδιές σαν…
Για τουρίστες, για αγγλόφωνους και όχι μόνον αυτή η άκρως διαφωτιστική παραγωγή ανάλογη τού «Όλος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα», εδώ ενδεικτικές στιγμές από την αρχαία τραγωδία σε μιάμιση ώρα,…
Η τέχνη είναι ένας ελιγμός ευτυχίας, ώστε να υπάρχουμε κάπως αναπαυτικά δυστυχισμένοι. Νίκος Καρούζος Στον Κώστα Τσόκλη Στον ουρανό περνούσαν οι αστερισμοί του θέρους. Η έρημη πόλη…
Σκέψεις μικρές για θέματα μεγάλα (Σχόλια για μια παράξενη διαμονή σ’ έναν παράξενο κόσμο όπου συμβαίνουν παράξενα πράγματα) Χάος χορεύει στο τύμπανο καμιά μουσική στο κοχύλι…
Τι ματαιοδοξία να φαντάζομαι ότι μπορώ να σου δώσω τα πάντα, την αγάπη και την ευτυχία, τους δρόμους, τη μουσική, τα παιγνίδια. Είναι βέβαιο ότι είναι έτσι: Φυσικά σου…
Μάμμα[1]! Ο Μάρτης έχει κλείσει τον κύκλο του. Την σκυτάλη παίρνει τώρα ο ροδοφόρετος Απρίλης. Σαστισμένη η άνοιξη απλώνει τα κάλλη της. Κανείς όμως δεν ασχολείται μαζί της. Πού…
Aν είχα σπάσει τον αστράγαλό μου μια μέρα καθώς περπατούσα στα βράχια, κάπου στη θάλασσα, ή στους λόφους θα έστεκες δίπλα μου σαν αμήχανο χάδι. Τώρα με κοιτάς σ' εκείνη…
