Ο μαρκήσιος ανεβαίνοντας δυο-δυο τα σκαλοπάτια μιας μικρής απόμερης σκάλας, πήγε ο ίδιος να εγκαταστήσει τον ήρωά μας σε μια συμπαθητική σοφίτα που έβλεπε στον απέραντο κήπο του μεγάρου.…
Άλλη μια κι άλλη μια και άλλη μία Κι άλλη μια δύση ακόμη κι ανατολή, Η ίδια κι όμως διάφορη, διάφορη και ίδια, Όπως τη βλέπω τώρα στα στερνά μου…
ΕΛΕΓΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ IV Φτωχό κορίτσι, κάτοικε μιας παράξενης χώρας, όπου ο θάνατος κοιτάζει επίμονα μες απ’ το βλέμμα σου, σα να φώτιζε φεγγάρι μακρινό μες απ’ των…
Συ με τα σκοτεινά τα μάτια Γυναίκα των ονείρων μου, Με τα σανδάλια από ελεφαντόδοντο, Δεν υπάρχει κανείς που να σου μοιάζει ανάμεσα στους χορευτές, Κανένας με…
Έμαθα τόσα σκάβοντας τη γη Είδα δέντρα να μεγαλώνουν. Που δεν πρόκειται να πεθάνουν στα χρόνια που ζει ένας άνθρωπος Δεν πεθαίνουν ποτέ σαν το βράχο, σαν το…
(Ο μηχανικός του ορυχείου, Νεγκρέλ, διατάζει τους τέσσερις άνδρες να σταματήσουν το σκάψιμο για να σανιδώσουν πρώτα το όρυγμα, και τους επιβάλλει ένα πρόστιμο 3 φράγκων. Οργισμένοι εκείνοι για την…
ΤΕΡΜΑ Τώρα που η αγάπη μας παρασύρθηκε σ’ ένα ήσυχο τέλος, αφήνοντας τον πόνο του κενού που ακολουθεί πάντα, όταν φεύγ’ η ομορφιά. τώρα που εσύ κι εγώ, που…
Τα ελαττώματά μας, μας κάνουν γελοίους και δυστυχείς Ο Μενάλκας1 κατεβαίνει τη σκάλα του σπιτιού του, ανοίγει την πόρτα του για να βγει και την ξανακλείνει. Συνειδητοποιεί ότι φοράει…
Εισαγωγικό σημείωμα Στο κείμενο αυτό μιλάει ο πατέρας Βίκτωρ Ουγκώ. Ένας πατέρας εξαιρετικά άτυχος. Μετά τον πρώτο του γιό Λεοπόλδο που πεθαίνει βρέφος, λιγότερο από ενός έτους, πνίγεται στον…
Η τελειότητα, αρμονία του μέσα και του έξω Ήθελα να μετρήσω τον κόσμο, με χέρια ανοιχτά, Όμως μπορεί το όνειρο ν' αποτελεί το μέτρο των πάντων; Το όνειρο,…
Απόγευμα Ο ήλιος με παρατάει νωρίτερα τώρα Μα εγώ Θέλω τόσο να ζήσω, χωρίς δικαιολογία ή εντολή Α! Μεσημέρι... Το καλωσόρισμα, κι εμείς όρθιοι υπό την πίεση του βάρους των…
------------- Αυτό που αγαπούσε πριν απ’ όλα στο μητρικό οικοδόμημα, αυτό που ξυπνούσε την ψυχή του και την έκανε ν’ ανοίγει τις φτωχές φτερούγες της που τις κρατούσε τόσο αξιοθρήνητα…
