Παυλίνα Παμπούδη: μισό σενάριο
ΜΟΝΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΚΗΝΗ α΄ (Η σκηνή σε περίεργη καφετέρια – μπαρ: Υπάρχουν γύρω ράφια με βιβλία, ράφια με σι ντι και δίσκους βινυλίου, ράφια με…
ΜΟΝΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΚΗΝΗ α΄ (Η σκηνή σε περίεργη καφετέρια – μπαρ: Υπάρχουν γύρω ράφια με βιβλία, ράφια με σι ντι και δίσκους βινυλίου, ράφια με…
«Θα πεθάνουμε όλοι. Το έγραψε η εφημερίδα. Το απόγευμα θα χτυπήσει η ουρά του κομήτη τη Γη…». Η τρομαγμένη φωνή του νεαρού παρέα με την άγνοια έσπειραν τον πανικό στο…
Η ΒΑΦΩ «Βάφωωω… Ρούχα και πανωφόριααα… Βελέντζες και κυλίιιμιααα… Παλιά χαλιάαα…Κουβέεερτες Όλα τα βάφωωωω…» Γυρνούσε, σπρώχνοντας ένα τρίτροχο καρότσι, την μισή τότε Αθήνα. Δεκαετία του 50. Πήγαινε και στα…
Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΣ Δεν ήταν καθόλου σπάνιο κάποιος που καθόταν στην αίθουσα αναμονής έξω απ’ το γραφείο του οδοντιάτρου μου, ξεφυλλίζοντας ίσως μια απ’ τις ποιητικές του συλλογές (από την…
Την επόμενη μέρα, φάνταζε πανέμορφη νύφη η Φωφώ στα αέρινα της πέπλα. Της χτένιζε τα πλούσια μαλλιά η Μαρούσκα του Μαρκάτου. Έκανε λίγο πίσω και τη θαύμασε. "- Είναι κάπως…
Μετρούσε αιώνες η ελιά που αγκάλιαζε το πατρικό μας, ζητώντας μόνο λίγο νερό. Τώρα οι ρίζες της σε προχωρημένη άνοια μπερδεύουν τις διαδρομές και αντί να χαθούν στο υπέδαφος, ξεπροβάλουν…
Στη σοφίτα του σπιτιού μου έχω συγκεντρώσει αναμνηστικά αντικείμενα της πατρικής οικογένειας. Μαζί και την τελευταία οικογενειακή φωτογραφία λίγο πριν φύγει ο πατέρας στον πόλεμο. Την φυλάω σαν τον τελευταίο…
Όταν άνοιξαν την πόρτα κόκκινο χιόνι τριγύρω. Πάγος στο χρώμα της φράουλας. Είχαν μαζέψει τα παλτό των πεθαμένων. Δεκαπέντε χρόνια υπόγεια. Αυτοί που μείνανε λίγοι. Τους λέγανε όλους Μαρία και…
Μουρούζη και Ηροδότου γωνία. Στα ξεφτίσματα της δεκαετίας του ’60. Μετακόμιση σε εξέλιξη. Φορτηγάκι ανοιχτό φορτώνεται τις πραμάτειες ενός σπιτιού που το εγκαταλείπουν οι ένοικοι του. Στο φως αδιάκριτων ματιών…
Είχαν στην πλάτη τους πολλά χρόνια ζωής. Ο καθένας τα δικά του. Άλλος τόπος, άλλη γλώσσα, άλλος τρόπος. Είχαν κλείσει κύκλους. Διαφορετικούς ο καθένας. Kαι τους έλαχε εκείνο το αναπάντεχο…
Κάθε βράδυ σχεδίαζε να ανεβεί πάνω. Σε κείνη τη σκάλα. Να δει τη θέα από κει. Και όλο αύριο έλεγε κι ας ήταν μεσόκοπη πια. Λες και η ζωή ήταν …
«Πες μας, θεία-Ρήνη, πες μας για τους κρεμασμένους.» Και η θεία Ειρήνη καθόταν στο σκαμνί ανάμεσα στα παιδικά κρεβάτια, έφτιαχνε την μαύρη μαντήλα, έστρωνε την ποδιά, κοίταζε τις παλάμες…