Η ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΜΑΓΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ
Η τέχνη μπορεί να είναι ανατροπή, αντίσταση, εξέγερση, ράπισμα, ευαισθητοποίηση. Μπορεί όμως και να είναι αποκατάσταση, αναπλήρωση, αναδιάταξη του τραυματισμένου μας κόσμου, ανακατάταξη της ισορροπίας και της γαλήνης που διαταράχθηκαν στη διάρκεια της ζωής μας. Οι δύο αδελφές στο μυθιστόρημα της Εύης Καρκίτη είναι κακοποιημένα παιδιά. Είναι αδελφές που αντιδρούν στο πρωταρχικό τραύμα της δυσλειτουργικής τους οικογένειας η κάθε μία με τον δικό της τρόπο. Και εδώ υπεισέρχεται η πρωτοτυπία του ευρήματος της Καρκίτη. Η μία αδελφή επινοεί μία οικογένεια σκίουρων που ζουν αρμονικά σε έναν δικό τους τρυφερό και σκοτεινό κόσμο σε ένα δάσος που πέφτει αργά ο χειμώνας. Η εικόνα όμως της μητέρας σκιουρίνας είναι ωραιοποιημένη και εξιδανικευμένη αφού αναπαριστά μία παλαιομοδίτικη άποψη μίας μητέρας μεσσία. Είναι η ανάγκη της αδελφής να αναπληρώσει την αγάπη που δεν πήρε. Παρόλα αυτά ή ίσως εξαιτίας αυτών τα βιβλία της είχαν πολύ μεγάλη επιτυχία. Όταν όμως οι ιστορίες με τους σκίουρους αποκτούν μεγαλύτερη αληθοφάνεια, οι πωλήσεις μειώνονται. Η άλλη αδελφή που είναι και η αφηγήτρια εκθέτει σταδιακά τις αυτοκαταστροφικές νευρώσεις της όπως για παράδειγμα τα παθολογικά της ψέματα, τη μικροβιοφοβία, αλλά και τον κύκλο της επανάληψης της κακοποίησης στον οποίο εγκλωβίζεται. Οι σταθμοί, οι καθεδρικοί και τα νοσοκομεία είναι μη τόποι γράφει η Καρκίτη, αφού είναι μεταιχμιακοί. Και αυτές οι δύο αδελφές που ζωντανεύουν κάτω από την πένα της Καρκίτη μοιάζουν με τις τρεις αδελφές του Τσέχωφ, ακινητοποιημένες και καθηλωμένες στο μεταίχμιο του παιδικού τους τραύματος.
Όμως η συγγραφέας πολύ έντεχνα θα μας μυήσει και στον κόσμο ενός άλλου ανθρώπου που μπόρεσε να μετασχηματίσει και να διοχετεύσει τον πόνο του στο χαρτί. Είναι ο σκοτεινός συγγραφέας που έγραφε ιστορίες για να ενταχθούν σε μία σειρά Κόμικς με τίτλο «οι υποθέσεις του επιθεωρητή Νοξ» σε ένα παλιό περιοδικό που ανακαλύπτουν οι αδελφές. Καθώς η μυθοπλασία θα συναντήσει την πραγματικότητα, όλα τα κομμάτια του παζλ θα μπουν με έναν μαγικό τρόπο στη θέση τους.
Όλο το μυθιστόρημα έχει ως αναφορά έναν πίνακα του Τζοβάνι Μπελίνι με τίτλο Ο ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ που παρουσιάζει τον Άγιο Ιερώνυμο να μετανοεί και να προσεύχεται στην έρημο. Αντικρίζει την άβυσσο, το τρομερό κενό μπροστά του, την αλήθεια που απομαγεύει και απομυθοποιεί κάθε πραγματικότητα. Μία καθοριστική λεπτομέρεια του πίνακα που δένει με τις ιστορίες που γράφει η μία αδελφή είναι η παρουσία ενός σκίουρου που όπως γράφει η συγγραφέας: «Σαν να βρίσκεται και να μη βρίσκεται εκεί».
Το μυθιστόρημα έχει σφιχτή δομή, τίποτε δεν είναι τυχαίο, αλλά όλα τα στοιχεία προσεκτικά μελετημένα, όλες οι αναφορές δένουν μεταξύ τους και δεν μένει τίποτε ξεκάρφωτο να αιωρείται, η γλώσσα του ρέει με μικρές, κοφτές προτάσεις που του δίνουν εσωτερικό ρυθμό και η Καρκίτη δεν καταφεύγει πουθενά σε περιττολογίες, φλυαρίες και μελοδραματισμούς, αντίθετα η γραφή είναι συμπυκνωμένη και κατά διαστήματα σχεδόν υπαινικτική, ιδιότητες που συντελούν στην ποιότητα της γραφής.
Ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα μίας τυπικά πρωτοεμφανιζόμενης πεζογράφου, η οποία όμως είναι φανερό ότι έχει εντρυφήσει διεξοδικά στη γραφή και ξέρει να αποφεύγει όλες τις παγίδες της.
«Υπάρχει πάντα η στιγμή που η πραγματικότητα σου δείχνει τα δόντια της. Αμέσως κινητοποιείται ο θεραπευτικός μηχανισμός της φαντασίας. Ο πλαστός κόσμος μέσα στον οποίο καλείται να ζήσει. Χωρίς το λυτρωτικό ψέμα η ζωή είναι απλώς αφόρητη» σελ. 159
Το ίδιο και χωρίς τη λογοτεχνία. Και ειδικά την πρωτότυπη, σύνθετη, ενδιαφέρουσα λογοτεχνική γραφή όπως αυτή.
