Ο δρόμος των αισθήσεων ως τίτλος παραπέμπει ενδεχομένως συνειρμικά στην αποδέσμευση από την εγκεφαλικότητα, στην απόδραση στο χώρο των συναισθημάτων με την συνακόλουθη επιθυμία πραγμάτωσης των εσώτερων επιθυμιών. Με βάση αυτή την ερμηνευτική προσέγγιση, θα μπορούσαν να εφαρμοστούν για την προκειμένη περίπτωση ταινίας πολλές θεωρίες σε επίπεδο ψυχανάλυσης. Ορισμένες, φορές, όμως, η συγκεκριμένη βίωση πληρότητας ενέχει και ένα ακριβό τίμημα, ακριβώς όπως το κάθε οδοιπορικό-ντοκουμέντο στην ανθρώπινη ύπαρξη. Βρισκόμαστε στην μεταπολεμική Γαλλία. Ο μικρός Λουί θαμπώνεται από την ομορφιά της Μάριον η οποία ονειρεύεται μελλοντικά να αποδράσει από την πνιγηρή καθημερινότητά της και να κάνει καριέρα στο θέατρο. Η Μάριον προσπαθεί να βρει την ιδανική έκφραση του έρωτα στο πρόσωπο ενός γοητευτικού νεαρού μπλεγμένου στον υπόκοσμο, το φινάλε για την ίδια ολέθριο.
Ο δρόμος των αισθήσεων είναι μια ξεχωριστή ταινία. Η έντονα υποβλητική ατμόσφαιρα, η σημειολογία των εικόνων, η επιλογή των σκοτεινών χρωμάτων ως φωτογραφία που σηματοδοτούν την έλευση της ζοφερής μοίρας, όλα αυτά τα στοιχεία μάς παραπέμπουν στην Περιφρόνηση του Γκοντάρ και στο αντίστοιχα δραματικό φινάλε της εκεί πρωταγωνίστριας. Το νόημα της υπό εξέτασης ερμηνευτικά ταινίας, σε παραλληλισμό με την Περιφρόνηση είναι το παρακάτω: Σε έναν ανηλεή μεταπολεμικά κόσμο, με την πλήρη εμπορευματοποίηση των αξιών, την ρευστοποίηση κάθε ελπίδας για ανάταση στο βωμό του κέρδους, οι προσδοκίες για ένα καλύτερο αύριο αποβαίνουν χιμαιρικές.
Η επιλογή της πανέμορφης πρωταγωνίστριας (Laititia Casta) συνιστά αλληγορία για την αποτύπωση της αδυναμίας επιβίωσης του γήινα ωραίου ως ανάκλαση της τέχνης σε έναν ανηλεή κόσμο, αποστεωμένο από ίχνη ευαισθησίας και ρομαντικής αποτύπωσης των αισθημάτων. Ο δρόμος των αισθήσεων, σε ένα δεύτερο επίπεδο, συμβολικά, αποδίδει τον απόηχο της σκληρότητας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, τη διατάραξη που επέφερε στις ανθρώπινες σχέσεις, την αποπροσωποποίηση των σχέσεων, την αποτίναξη κάθε ίχνους ευαισθησίας στο βωμό του εύκολου χρήματος.
Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική, ιδιαίτερες οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, ο διάχυτος ερωτισμός συνυπάρχει με την αίσθηση της μοναξιάς και της βίωσης σταθερά του κενού σε έναν κόσμο που αδυνατεί να ανταποκριθεί στις εσώτερες επιθυμίες των ανθρώπων. Βασικό μήνυμα της ταινίας είναι το να έχει κανείς τη δύναμη να πορευτεί το δρόμο των αισθήσεων, έστω και αν η βυθομέτρηση οδηγήσει στο απονέκρωση των αισθήσεων. Σε κάθε περίπτωση η διαδρομή άξιζε τον κόπο, παρά το τίμημα.
Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός κινηματογράφου
