Θα ευχόμουν το γκρι από την παλέτα των χρωμάτων να χαθεί. Να μην φτιάχνεται όταν στο μαύρο βάζω άσπρο. Πώς το καλό με το κακό να συνυπάρξουν; Έτσι, σιωπηλά γεννιέται η πιο υποχθόνια μορφή – το μέτριο (όχι καλό μα όχι και κακό…).

Παιδί του λεγόμενου –για τους πολλούς– συμβιβασμού.

Τι διακύβευμα για τον ηττημένο! Ανατροπή της ισορροπίας του κόσμου, αμαχητί. Χαμένη πια η επιθυμία κήρυξης πολέμου στ’ άπειρο. Ουδέτερο –τάχα ειρηνικό– το χρώμα του συμβιβασμού. Δεν ξεχωρίζει. Δεν εντοπίζεται. Με τρόπο μυστικό, αθόρυβα τη λήθη ζυγώνει. Και τα κτήρια της πόλης σκεπάζει σαν σύννεφο, έτοιμο να βρέξει.

Αν έχεις μάθει να ξεχνάς, ο πόνος για ό,τι χάνεται μικραίνει.

Σύντομο βιογραφικό:

Ονομάζομαι Ελπίδα Γεωργάκη. Είμαι απόφοιτη της Νομικής Σχολής Αθηνών και κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων. Αν και γράφω ποίηση από μικρή ηλικία, τα τελευταία χρόνια επέλεξα να μην γράφω πια μόνο για τον εαυτό μου, αλλά ν’ αφήσω τη φωνή μου ν’ ακουστεί.