ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΣΕ ΣΤΙΧΟΥΣ ΚΡΥΜΜΕΝΗ
Υπάρχουνε γράμματα που καίγονται με άλλα
υγρά, χειλεόφωνα όλα σαν λάβρα σε λέξεων λάβα,
συλλαβές που συνουσιάζονται ερήμην των λέξεων
κι η αλήθεια παραπαίει σε φράσεις παράταιρες.
Κι εγώ θα σου πω, πως σε ξέρω σαν ξάστοχο βέλος,
σε όλη μου τη ζωή σε φέρω σφραγίδα στη σάρκα μου.
Μα δεν βλέπεις, θα πεις, τις λέξεις αλήθειας
που ‘ναι κλεισμένες στις προθήκες του χρόνου;
Κτίζουν στίχους λαθραίους, με εικόνες μετέωρες
λιποτάκτες πουλιά ενδημούν στο κενό της αβύσσου.
Κι η φράση, ένα φρούριο, πελταστές τη φυλάνε
η λέξη, εταίρα κραταιά στης τέχνης την κοίτη
η συλλαβή, ένα άστρο στ’ ουρανού το στερέωμα
και το γράμμα ένας δράκος μ’ εγγαστρίμυθους ήχους.
Και το ποίημα…
Και το ποίημα, θα πεις…
Α! το ποίημα
ένας Οίκος Ενοχής
που εκδίδει τη μνήμη…
