Σαν λίμνες μέσα σε θάλασσες
()
Είναι η διέξοδος από γνωστούς στενούς τόπους, που μας οδηγεί σ’ αδιέξοδα. Αδιέξοδα που δεν είναι απαραίτητα το τέλος ενός δρόμου αλλά η αποδοχή της ζωής, όπως αυτή είναι ή θα έπρεπε να είναι μέσα στην τραγικότητά της. Έτσι, γυρίζοντας στα μονοπάτια που ανοίγουν βαθιά μέσα στο χώμα τα αγχωτικά μας πατήματα, ανακαλύπτεται εμβόλιμα η μόνη αλήθεια, η αλήθεια της ζωής που σιγοκαίει ακόμη και στην ίδια τη δυστυχία ενός ανθρώπου, προτού διαχυθεί εξωτερικά, στον κόσμο που βλέπουν τα μάτια του, σαν μια μικρή λίμνη μέσα σε θάλασσα.
Ο νέος ποιητής Αριστοτέλης Πιττάρης, προβληματιζόμενος πάνω σ’ αυτήν τη συνθήκη, πλάθει τη δική του διέξοδο μέσα από το ίδιο το αδιέξοδο της ζωής στην πρώτη του ποιητική απόπειρα με τίτλο, Λίμνες μέσα σε θάλασσα (εκδ. Θράκα, Λάρισα 2025). Μέσα στο βιβλίο συνυπάρχουν πεζά του, τα οποία έχουν όμως ποιητική λειτουργία, με ποιήματα, πλάθοντας ένα περίεργο δίπολο που όμως δεν χάνει σε συνεκτικότητα – όπως παρατηρεί όποιος διαβάσει προσεκτικά το βιβλίο και στα δύο μέρη του. Παρακάτω, θα δούμε συνοπτικά το βιβλίο ως όλον και ως όλον θα το αναλύσουμε.
Έτσι, πιο συγκεκριμένα, ήδη από τα πεζά του κείμενα, τα οποία εμπεριέχονται στην ενότητα «πεζοπορίες», παρατηρείται το χάσμα του ποιητή με τον χώρο και τον τόπο. Με τη γλαφυρή περιγραφή του σταδιακού βουλιάγματος των ανθρώπων μέσα στον κόσμο, ένα βούλιαγμα υπαρξιακό και λόγω αυτού βαθύτατα ουσιαστικό, που παρουσιάζεται σχεδόν μεταφυσικά σαν μια άβυσσος μέσα στη δίνη ενός ποταμού ή καλύτερα θάλασσας (σελ. 17).
Μια πρόγευση για τις καθαρά ποιητικές ενότητες «κάπου εκτός», «κάποιοι εντός», όπου πραγματεύεται αυτό το υπαρξιακό βάθος ή κενό, καθώς και το ζήτημα της σύνδεσης ή μη με έναν τόπο, με έναν τόπο στον οποίο μεγάλωσε ή χρειάστηκε να μείνει. Καταγράφονται, έτσι, ερωτήματα που σαλεύουν μέσα του ιδιωτικά, όπως σε όλους τους σύγχρονους ανθρώπους («Ενικοί») και τον πνίγουν μαζί με τις παρελθοντικές αναμνήσεις του («Γραμμές διαφυγής»). Στο τέλος, όμως, υπάρχει, εν μέρει, αποδοχή της κατάστασης αυτής εκ μέρους του. Αφού, μέσα στο γλυκόπικρο αυτό χυλό της ζωής, σαν λίμνες μέσα σε θάλασσες, και εμείς οι άνθρωποι αναμιγνύουμε εντός μας γλυκά και αρμυρά νερά («λίμνες»), θέλοντας και μη συνεχίζοντας να βαδίζουμε στο μονοπάτι της ζωής με πόνο.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα ποιητική καταγραφή βαθιών υπαρξιακών ερωτημάτων με πολύ όμορφες εικόνες από την επαρχία. Εικόνες που διανοίγουν πύλες σ’ άλλες διαστάσεις των αισθήσεων και των σκέψεών μας.
