Η ποίηση είναι όλοι αυτοί οι εσωτερικοί μονόλογοι που παλεύουν πολλές φορές να εκφραστούν μέσα από τα σημεία των λέξεων και σε διαδρομές σκοτεινές και τραυματιοφόρες. Διαδρομές γεμάτες ένταση για το σήμερα και το χθες και με το ένα πόδι στο μέλλον που όλο χάσκει όλο αγωνία και τρυφεράδα κάτω από τα πόδια μας, μισογκρεμισμένο. Εκεί μέσα στα σπάργανα του εσωτερικού μας χάους είναι που πλάθονται όλα τα μεγάλα αφηγήματα, μέσα από τη μαγεία των στίχων. Είναι τότε που βρίσκει νόημα η διαφυγή από την πραγματικότητα, μέσα στην πραγματικότητα, και η ύπαρξη εκτός αλλά και μέσα στη ζωή.

Τη δική της διαφυγή μέσα αλλά και εκτός της πραγματικότητας πλάθει στην τρίτη ποιητική συλλογή της η ποιήτρια Ευαγγελία Τάτση, Θα γίνουν όλα με τα μάτια ανοιχτά (εκδ. Βακχικόν, Αθήνα 2024). Μέσα από τη συλλογή της αυτή, με βάση τους ποιητικούς μονολόγους πουν λειτουργούν ως εσωτερικοί διάλογοι με τον εαυτό και τον κόσμο, η ποιήτρια πλάθει τον κόσμο της στο σήμερα και στο χθες.

Πιο συγκεκριμένα, ήδη από το πρώτο άτιτλο ποίημα της συλλογής η ποιήτρια φανερώνει τον κόσμο της, έναν κόσμο που διασκορπίζεται μέσα στον άνεμο σε άγνωστα ονόματα και διαδρομές, βρίσκοντας νόημα στα γράμματα-ποιήματα που στέλνει η ίδια στον γνωστό μα και τόσο άγνωστο κόσμο. Οι ποιητικοί της μονόλογοι εξάλλου, είναι και οι ίδιοι χαμένοι από τα ίδια τα σπάργανά τους σε λέξεις, σε λέξεις και νοήματα που περικλείουν το «άγνωστο» («Των αφαιρέσεων»).

Οι μονόλογοι αυτοί, βέβαια, το εσωτερικό της αυτό φως, γίνονται πολλές φορές μια αέναη φλόγα που δεν σβήνει αλλά αντιθέτως καψαλίζει και την ίδια την ποιήτρια κατά τη διαφυγή της, καίγοντας τα ίδια τα φτερά της («Οι εικασίες Β’»). Αφού περιπλεκόμενοι με τις αναμνήσεις και ερμηνεύοντας τον προσωπικό της χρόνο, πολλές φορές, δέχονται και εκφράζουν το βάρος της απώλειας των προσώπων και των καταστάσεων στυγνά («Αέναη δυνατότητα»), όσο στυγνή είναι και η ίδια η ζωή.

Κλείνοντας, έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή ποιητικών μονολόγων. Μια συλλογή που μπορεί να διαβαστεί και ως ενιαίο corpus μεγάλης φόρμας.