Μονότονα απ’ το πρωί
η τροπική ψιλή βροχή
γλυκά μου ψιθυρίζει
ειν’ η δική της εποχή
με στάλες να ανθίζει.
Μακριά μες στον ορίζοντα
ο λασπωμένος ποταμός
πλημμύρισε με λέξεις
χρώματα βγάζει ο ουρανός
ελπίδες για να πλέξεις.
Βρέχει πια ακατάπαυστα
στου Βούδδα το μικρό τσεντί
φωλιάζουν αρουραίοι
με την μουσούδα την κοντή
φρουροί τόσο γενναίοι.
Κι όπως βαδίζω στη βροχή
στην Ινδοκίνα νιώθω εκεί
τα χνάρια τα δικά σου
σαν αποικία μυθική
ειν’ η κρυφή ματιά σου.
