Με γεμάτο στομάχι
αρτιμελής
τελειώνοντας τη δουλειά
ή γυρνώντας από μια βόλτα
κλείνοντας ένα καλό βιβλίο
ή σκεπάζοντάς την για καληνύχτα
θυμίζοντάς του να πάρει αύριο κιμά —
τί να σου γράψω;
τί να σου πω;
παιδί της Γάζας
***
Κι αφού βλέπω πως
οι λέξεις δεν γίνονται ψωμί
δεν γίνονται φάρμακο
– ούτε έστω κάποιο ξόρκι –
σωπαίνω.
***
Για μυστήρια άλυτα μιλούν
μα εγώ δεν ξέρω πιο μεγάλο από αυτό.
Να μπορεί, δηλαδή, κάποιος να εξηγεί
– μην πω, δικαιολογεί –
τον φόνο ενός παιδιού
– μην πω, 18.500 –
***
Βλέπω το φεγγάρι
όπως εσύ
κι είναι το μόνο «όπως εσύ»
που μπορώ να σκεφτώ
– συγγνώμη –
Σύντομο Βιογραφικό
