Εδώ κείτονται κομμάτια μπετόν
τοποθετημένα καλά
το ένα δίπλα στ’ άλλο.
Είναι μεγάλα
μπορεί κάποιος να τα δει από παντού∙
κρύβουν το φεγγάρι
κρύβουν τον ήλιο
κρύβουν τις εποχές
-θαρρείς, χάρη σ’ αυτά, κρατάει πιο πολύ το καλοκαίρι.
Λένε πως έχουνε αυτιά
κρατάνε ψιθύρους
λέξεις πικρών ανθρώπων.
Λένε πως έχουν μάτια
παρατηρούν τα βήματα που σέρνονται
κοιτάνε χέρια που τραβιούνται.
Σήμερα είδα έναν ήλιο να ανατέλλει ανάμεσά τους και ξύπνησα
με δάκρυα.
Το καβούκι
Χθες το απόγευμα
ανάμεσα στους αμμόλοφους
μία χελώνα υποκρινόταν τη ζωντανή.
Ήταν -τελικά- πολύ καλή ηθοποιός.
Μ’ ένα μαχαίρι
το σώμα της ξεκόλλησα απ’ το καβούκι.
-η σάρκα είχε αρχίσει να σαπίζει και
το καβούκι ήταν ραγισμένο.
Έσπασε αργά ή γρήγορα με αντίσταση.
Μύριζε εγωισμό, αλαζονεία, θυμό.
Έθαψα το καβούκι με τιμές επισήμου.
Όταν σπάει το καβούκι, δεν ακούγεται
οι κορνίζες δεν πέφτουν
η πόρτα, ωστόσο, ανοίγει αλλιώς.
Δεν το καταλαβαίνεις αμέσως.
Το νιώθεις
όταν δεν αντέχεις τη σιωπή ή
όταν αποφεύγεις πια τη δεξιά μεριά του καναπέ.
Οι πιθανότητες να μείνεις:
50%.
Οι πιθανότητες να καταλάβεις γιατί έμεινες:
λιγότερες.
