Ανά-ληψις
Θα δω τους ευκαλύπτους ανάποδα
Με τις ρίζες προς τον ουρανό
Στη λιμνοθάλασσα τού κόσμου
Τα ποτάμια με αλμυρό νερό
Κι οι αετοί πετούν με τις χελώνες
Τα φίδια βγάζουν κλαδιά και φύλλα
Λωτούς ανθίζει το Δένδρο τής Ζωής
Κι από τής Νυκτός την Ιερά Σπηλαία
Το Φως ακάθεκτο γεννιέται κάθε πρωί…
Προς την Αιώνια Ανατολή τώρα πορεύεσαι.
Ζωή και όχι βίος, βία, βιοτή…
Με το πέπλο ενεδύθης Νύμφη,
Μήδεια τα επτά πέπλα
Ίσιδος και Σαλώμης
Εξέπεσας
Αρρενωπή ως Αθηνά,
Ως Αμαζόνα χαλκέντερη
Περιοδικώς χειμάζων ονειρωδός Ορφεύς
Τού Ποσειδώνος οπόν
Εμπυάζουσα
Ερμαφρόδιτος
Πληγή από τόξο τού Βελλεροφόντη
Απόλλωνα και Διονύσου μαζί.
Στής Γαίας το περιβόλι
Τα αντίθετα αλληλο-
Λιπαίνονται.
Το κρύσταλλο μιας ακόμη ζωής
Το στόμα τού επάργυρου αετού
Στην λευκόχρυση λίμνη
Αφήνει να πέσει…
Η καρδιά αποθέτει τον πόνο της
Σε λέξεις,
Να τις πάρει το ρεύμα
Τού Καιρού
Να τις εξαγνίσει.
Αγαθός ο Άνθρωπος
Μετά τις μυλόπετρες
Τών Συμπληγάδων.
Οδύνη μάς εξανθρωπίζει.
Ηδονή ανυπέρβλητη κάθε δοκιμασία.
Τους δώδεκα άθλους αφού συμπληρώσεις
Στον ουρανό τις μέρες σου θα τελειώσεις.
Χωρίς τον Έρωτα θα ήμασταν τυφλοί,
Χωρίς τον Θάνατο αλαζόνες…
