Άκρως ενδιαφέρον, συναρπαστικό εντελέστατο πόνημα από έναν επίμονο ερευνητή, δεινό μελετητή τού πανάρχαιου Ελληνικού Πολιτισμού, έτσι όπως εκδηλώνεται μέσα από την αείποτε εξελισσόμενη, εύπλαστη γλώσσα με τις άπειρες εκφραστικές της δυνατότητες.
Μετά από τεκμαρτή διεπιστημονική ενδελεχή μελέτη των πηγών, εφαρμόζοντας ιδιοφυώς την παρατήρηση εαυτού τε και αλλήλων, μετά από εις βάθος συστηματική διερεύνηση τών φαινομένων, ο ακαδημαϊκός πολίτης τού Κόσμου και διακεκριμένος διανοούμενος Δημήτριος Μακρατζάκης αείποτε φιλοσοφών, ανασυνθέτει το ψηφιδωτό τής Γνώσεως συγκολλώντας τις υφιστάμενες Πληροφορίες και συμπληρώνοντας τα κενά με την απαράμιλλη μυθοπλαστική αφηγηματική του ευκρίνεια και ειλικρίνεια.
Το βιβλίο αυτό λειτουργεί και ως ανακεφαλαιωτικό εγχειρίδιο για καθημερινή δοκιμιογραφική-δημοσιογραφική επιτέλεση.
Αυτό είναι το δεύτερο παρόμοιο επιτυχημένο εγχείρημα μετά «Το σύμπαν, η ζωή και ο άνθρωπος. Η αστερόσκονη που γεννά ιδέες», επίσης από τις πάντα ψαγμένες εκδόσεις Αγγελάκη, που κυκλοφόρησε το 2022, παρουσιάστηκε επανειλημμένα ενώπιον απαιτητικού κοινού και γνώρισε θερμή υποδοχή.
Εκεί είχαμε ανακεφαλαίωση των επιβεβαιωμένων κατακτήσεων στον τομέα τής Φυσικής των Υποατομικών Σωματιδίων, των Μαθηματικών και των Θετικών Επιστημών γενικότερα. Εδώ μετατιθέμεθα στις Θεωρητικές Επιστήμες. Συνδετικός κρίκος η Φιλοσοφία, που κάποτε ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ποιητική Δημιουργία.
Αυτό ακριβώς πράττει με αξιοθαύμαστο τρόπο ο Εν Αποστρατεία Υποπτέραρχος Υγειονομικού και Πλαστικός Χειρουργός Συγγραφέας και εναργής Πνευματικός Άνθρωπος Δημήτριος Μακρατζάκης με την αέναη πνευματική ανησυχία τού διερευνάν.
Και ναι μεν, η Φυσική απαιτεί εργαστηριακή έρευνα και άκρατη εξειδίκευση, η Ιστορία των Πολιτισμικών Φαινομένων όμως και της γλώσσας ως εκ τούτου περνάει μέσα από το βιωματικό στοιχείο, που δεν είναι αποσπασμένο μήτε ανεξάρτητο από το Θυμικό. Το Συναίσθημα προκαλεί στη Φαντασία την απαραίτητη ενεργοποίηση προκειμένου να συνεργαστεί με τη Λογική τού αριστερού ημισφαιρίου τού εγκεφάλου μας και με τη δημιουργία μοναδικών τε και ανεπανάληπτων εκφραστικών αποκρυσταλλώσεων να οδηγεί τον επαρκή αναγνώστη σε ανεξίτηλες ανακρυσταλλώσεις τού προσλαμβανόμενου αφηγήματος.
Η ιδεολογία είναι σαφής στο «υπό-κείμενο» (“sub-Text”, “sous-Texte”). Υπέρ ελληνικότητος ο Λόγος, πάντα και παντού. Με επιστημονική όμως ματιά και άνευ στείρων εθνικών προκαταλήψεων και στερεοτύπων. Ουδέποτε διολισθαίνει ο εμβριθέστατος μελετητής σε άτοπες εμμονές και αναχρονισμούς, συνηθισμένους σε παρόμοια εγχειρήματα. Αντιθέτως, διατηρεί μια αντικειμενική απόσταση από τα διαλαμβανόμενα και διατηρεί στο έπακρο το λογοτεχνικό του δικαίωμα στην λεγομένη «δι-ϋποκειμενικότητα». Για κάθε όμως επίμονο μελετητή των γλωσσικών και πολιτισμικών φαινομένων το πόνημα αυτό έχει υπερπολιτισμική, διαπολιτισμική χροιά και άνετα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο και αποθετήριο γνώσης σε αυτό που λέμε «πολιτιστική διπλωματία».
Χωρίς να τα έχει απαραίτητα σπουδάσει αυτά τα εξειδικευμένα επιστημονικά-τεχνολογικά πεδία, ο συνεχιστής των αρχαίων ιατροφιλοσόφων «φιλοκαλεί μετ’ ευτελείας» διατηρώντας την ταπεινότητα τού Συνειδητού Πνευματικού Ανθρώπου, όστις «καταδύεται εις το βάθος τής συνειδήσεως αναζητών τον Παγκόσμιον Ρυθμόν». Κι επειδή τα πάντα είναι Ρυθμός, σύμφωνα με τους Προσωκρατικούς Φιλοσόφους και τον Πυθαγόρα, αρκεί να αφεθείς στη ροή κατάλληλα εξοπλισμένος. Η επάρκεια, επιστημονική και ερευνητική είναι εδώ προφανής και δεν απαιτεί περαιτέρω εξηγήσεων. Τεκμαίρεται εκ της μεθόδου, τής συστηματικής εργασίας και τού αποτελέσματος, πάνω απ’ όλα.
Διακρίνοντας λοιπόν υψηλές ηθικές αρετές κι επειδή σύμφωνα με τον Αριστοτέλη «Ηθική και Αισθητική είναι συνώνυμες έννοιες», το συγγραφικό-λογοτεχνικό αποτέλεσμα, μας καλύπτει απολύτως.
Αξιοπρόσεκτος αυτός ο ακάματος Πνευματικός Δημιουργός. Αναμένομεν λοιπόν το τρίτο μέρος αυτής τής εισέτι άτυπης «Τριλογίας» με την εύλογη περιέργεια να δούμε ποιο ή ποια επιστημονικά πεδία θα καλύψει.
Απομένει θαρρώ η Θρησκειολογία, η Τέχνη, οι Παραστατικές Τέχνες ή μήπως η Χειρουργική αυτή καθ’ εαυτή;
Εξάλλου, τα αυτοβιογραφικά βιβλία λειτουργούν ως χρονικά, μαρτυρίες μιας ολάκερης εποχής και έχουν τεράστιο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον.
Ίδωμεν. Απλώς μία πρόταση υποβάλλω. Όμως, «το μυθ-ιστόρημα είναι ενός νοός αρχή»,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός
