Κωνσταντίνος Μπούρας: Φεστιβάλ Κολωνού 2025. Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν. «Το Δράμα της Δημοκρατίας».

Το Θέατρο Τέχνης ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ πάντα στην πρωτοπορία χάρη στην καλλιτεχνική του διευθύντρια Μαριάννα Κάλμπαρη και τους πανάξιους συνεργάτες που επιλέγει.

Στο τομέα τής Πολιτιστικής Διαχείρισης σπανίζουν – παγκοσμίως – οι ικανότατοι μάνατζερ που μπορούν τε και δύνανται να απαλείφουν την ατομικότητά τους και να αναδεικνύουν το καλλιτεχνικό δυναμικό τού τόπου τους με τον βέλτιστο, τον κάλλιστο, τον αρμονικότερο τρόπο.

Η αξιοποίηση των ανθρώπινων και υλικών πόρων δεν είναι απλώς χάρισμα, έμφυτο ταλέντο, αλλά σπουδάζεται κιόλας. Βεβαίως η εξάσκηση στην ενσυναίσθηση και στις κοινωνικές μας δεξιότητες έχει ένα όριο: την αυτογνωσία και το αυτοβελτιωμένο εγώ μας.

Η διαχείριση κρίσεων στο εργασιακό περιβάλλον και στον κοινωνικό ιστό είναι πρωτίστως θέμα επικοινωνιακό αλλά και χαρακτηρολογικό-ιδιοσυγκρασιακό. Αντίθετα από τον συγκρουσιακό τύπο ανθρώπου, ο μακάριος ειρηνοποιός, διαιτητής, εμψυχωτής coach-mentor-manager πρέπει να συνδυάζει υψηλότατο iq με ύψιστο eq.

Η νοητική υπεροχή απλώς δεν αρκεί. Στη θεωρία τής Ηγεσίας (Leadership) την οποία μελετώ στο πλαίσιο τής μεταδιδακτορικής μου διατριβής απαιτείται ένας συνδυασμός τυπικών και ουσιαστικών προσόντων που δεν παραπέμπουν ουδόλως εις τον κατά Μακιαβέλλι «Ηγεμόνα» αλλά απαιτούν ικανή και αναγκαία συνθήκη για τη συνδημιουργική πρόοδο και για την κοινωφελή οικολογική ορθολογική αειφόρο ανάπτυξη στον εικοστό πρώτο αιώνα και μετά…

Η Τεχνολογία από μόνη της δεν αρκεί κι η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν μπορεί και δεν θέλουμε να ξεπεράσει την Φυσική Νοημοσύνη των ιδιοφυών-μεγαλοφυών καινοτόμων Δημιουργών.

Κι αυτό είναι ένα θέμα Δημοκρατίας, διαφύλαξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, απαίτηση εξασφάλισης τής Ελευθερίας Έκφρασης,

Έτσι, σε αυτή την παράσταση με τον συμβολικώς φορτισμένο πολυσήμαντο τίτλο συντίθεται κείμενα και συνδυάζονται δυνάμεις σε μια διαδραστική επικοινωνία με τον συνδημιουργό θεατή, που δεν χρειάζεται να είναι «επαρκής αναγνώστης» αλλά αρκεί να είναι καλοπροαίρετος, συνειδητός, ευαισθητοποιημένος, αφυπνισμένος ενεργός πολίτης.

Μέσα από τον διάλογο και χάρη στην ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών θα επιτύχουμε το άριστο αποτέλεσμα τείνοντας συν τω χρόνω, συν τω κόπω προς την πυθαγόρεια Συμπαντική Αρμονία «των σφαιρών» που αναφέρει – ποιητική αδεία – ο Σαίξπηρ και τόσοι άλλοι δραματικοί ποιητές.

Η Μαριάννα Κάλμπαρη συνεδύασε με άριστο τρόπο μια πλειάδα εκλεκτών ηθοποιών κι επέτυχε για άλλη μια φορά να μας εκπλήξει, να μας καθηλώσει, να μας ενεργοποιήσει με το αναγεννησιακό αείζωον Πνεύμα.

Συγχαρητήρια σε όλους τους επί σκηνής (και «αόρατους» για το Κοινό συντελεστές).

Ιδιαίτερη μνεία όμως για τους μάχιμους πρωταγωνιστές κάτω από τα φώτα τής ράμπας, τους πολεμιστές στο νοητικό, πνευματικό πεδίο μιας μάχης που οξύνεται καθώς περνούν τα χρόνια, ενόσω συγκρούεται ο υλιστικός με τον πανάρχαιο Πνευματικό Πολιτισμό.

Παίζουν(αλφαβητικά):

Ρένια Κρητικού, Μενέλαος Κυπαρίσσης, Δημήτρης Μαγγίνας, Άννα Μωρογιάννη,

Γιώργος Τζανάκος, Μαριλένα Ντρίκου.

Ζωντανή μουσική: Κλέων Αντωνίου

Αφήγηση-συντονισμός συζήτησης με το κοινό: Μαριάννα Κάλμπαρη/Άγγελος Μπούρας

Έκτακτη συμμετοχή: Χριστίνα Σουγιουλτζή/ Μαριλένα Μόσχου

Πανάξιες και πανάξιοι!!! Ελπίζουμε να το ξαναδούμε και σε κλειστή σκηνή. Για το Κοινό Καλό τε και Αγαθό.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός.

Info από το Δελτίο Τύπου:

Μια πρωτότυπη παράσταση-σκηνική σύνθεση με θέμα το όραμα της δημοκρατίας σε σχέση με την σκληρή πραγματικότητα της εποχής μας, ειδικά σχεδιασμένη για να κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κολωνού του Δήμου Αθηναίων.

Αρχαία κείμενα (τραγωδία, κωμωδία, ρητορικά/ιστοριογραφικά αποσπάσματα) συνομιλούν με στοιχεία ντοκουμέντο και σύγχρονες μαρτυρίες, σε μια παράσταση που επιθυμεί να ανοίξει ζωντανό διάλογο με το κοινό για το πώς λειτουργεί -ή δεν λειτουργεί- η δημοκρατία σήμερα. Και για το πώς θα μπορούσε ίσως να λειτουργήσει…

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Στην Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ., το θέατρο ήταν πάνω από όλα πολιτική πράξη, καθώς γεννήθηκε από την ίδια την δημοκρατία και την ανάγκη των πολιτών να σκεφτούν από κοινού τα ζητήματα που απασχολούσαν την πόλη και την ζωή τους. Να αναρωτηθούν αλλά και να αμφισβητήσουν τις αρχές, τα ιδεώδη, τις αξίες του πολιτεύματος τους.

Αυτή η λειτουργία του θεάτρου ως πολιτικού καθρέφτη και φορέα συλλογικού αναστοχασμού, είναι η έμπνευση για το «Δράμα της Δημοκρατίας»:

μιας παράστασης που επιχειρεί να μας θυμίσει ότι το θέατρο είναι ο τόπος όπου μπορούμε να «ονειρευτούμε» την δημοκρατία όχι ως δεδομένο πολίτευμα, αλλά ως διαρκές αίτημα. Ένα επίμονο αίτημα που τίθεται μέσα από το ερώτημα: «πώς θα καταφέρουμε να ζήσουμε μαζί, χωρίς να αδικούμε και χωρίς να αδικούμαστε;».

Ένα ερώτημα που ειδικά σήμερα όπου όλες οι βεβαιότητες καταρρέουν, επιζητά τον διάλογο και την συμμετοχή όλων.

Η ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ

Δραματουργική αφετηρία μας είναι οι αρχαίες φωνές των Θουκυδίδη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Ισοκράτη αλλά και των αρχαίων δραματουργών: Αισχύλου, Σοφοκλή, Ευριπίδη, Αριστοφάνη. Επιθυμία μας δεν είναι να τους αναδείξουμε ως μνημεία, αλλά να τους μετατρέψουμε σε ζωντανούς συνομιλητές μας. Τα λόγια τους, γεννημένα μέσα από κρίσεις, ήττες και πολιτικές ρωγμές, θέτουν ερωτήματα που δεν έχουν πάψει να επανέρχονται, γιατί δεν έχουν λυθεί.

Απέναντί τους, στέκονται οι σύγχρονες μαρτυρίες: ιστορίες πολιτών, φωνές της δικής μας εποχής, που αμήχανες, αδιάφορες, οργισμένες ή απελπισμένες αναρωτιούνται « μα ποια είναι σήμερα η δημοκρατία;».

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Η παράσταση επιχειρεί μέσα από όλες αυτές τις φωνές, να φωτίσει τις σύγχρονες αντιφάσεις (ισχύς-δίκαιο, ελευθερία-ασφάλεια, συμμετοχή-ιδιώτευση, αλήθεια-παραπληροφόρηση, κ.α.) αλλά και τα αιώνια ζητήματα της οικονομικής ανισότητας και της έλλειψης πολιτικού ήθους και παιδείας. Με την πολύτιμη σύνδεση της ζωντανής μουσικής, συνομιλούν σκηνικά ο στοχασμός με την μαρτυρία, το αρχαίο με το σύγχρονο, η βεβαιότητα με την αμφισβήτηση, η ποίηση με την πραγματικότητα.

Στόχος είναι, στο τέλος της παράστασης να ανοίξει διάλογος με το κοινό, εκκινώντας

-ή μάλλον επανεκκινώντας – την λειτουργία ενός δημόσιου εργαστηρίου δημοκρατίας.

Γιατί το θέατρο, όπως και η δημοκρατία, δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε, αλλά αυτό που καλούμαστε διαρκώς να επαναπροσδιορίζουμε και να υπερασπιζόμαστε.

Και η δημοκρατία δεν είναι δεδομένη αλλά καθημερινή άσκηση συμμετοχής, που χρειάζεται επαναδιατύπωση μέσα από ζωντανές εμπειρίες, ειδικά σήμερα που παράλληλα με την άγνοια και την απάθεια, γιγαντώνεται ο φόβος και η απελπισία των πολιτών μπροστά στο δυσοίωνο μέλλον.

Η παράσταση αποτελεί την αφετηρία μιας ευρύτερης διαδρομής που επιθυμεί να ξεκινήσει το Θέατρο Τέχνης, μετατρέποντας τη σκηνή -όποτε φυσικά το επιτρέπει η θεματική- σε χώρο διαλόγου και συλλογικού αναστοχασμού.

Στόχος είναι η καλλιέργεια μιας συνθήκης ανταλλαγής και μάθησης, όπου με την συνεργασία του Δήμου Αθηναίων, το θέατρο θα λειτουργεί ως εργαλείο δημοκρατίας, διαβούλευσης και διασύνδεσης των πολιτών.