Το κοριτσάκι εγκαταλείφθηκε άρρωστο από την πρόσφυγα μάννα του γιατί φοβόταν – λέει – να το πάει στο νοσοκομείο μην τύχει και απελαθεί.

Έκλαψα ώρες μόλις διάβασα την είδηση. Για εμάς, για τον πολιτισμό μας, για την ανθρωπότητα ολάκερη. Πόνεσα στο πιο μύχιο σημείο τής ύπαρξης, εκείνο που δεν το φτάνει μήτε ο φόβος τού θανάτου.

Όμως την αδικία δεν την αντέχει κανείς. Αξίζει να δώσεις και τη ζωή σου για το Δίκαιο.

Πόνεσα περισσότερο κι από τη γη όταν ταλανίζεται από σεισμούς, λοιμούς, λιμούς, καταποντισμούς…

Θαρρώ πως κανείς δεν πόνεσε ποτέ πιότερο κι από τη μάννα Γαία που νιώθει να οργώνουνε το κορμί και τον αγέρα της πολέμοι…

Πολεμική μηχανή ο άνθρωπος όταν άνθρωπος δεν είναι. Κτήνη… χειρότεροι ακόμα. Πανούκλα και χολέρα στο πανέμορφο δέρμα τής γης.

Εάν δεν φοβόμαστε τον εαυτό μας τίποτα χειρότερο δεν μπορεί να μας τρομάξει.

Τόση απονιά είναι προσβολή στού Σύμπαντος τους νόμους τους πρωταρχικούς.

Ζωοποιόν Πυρ, Λευκόχρυση Ακτίνα, Ήλιε Μοναδικέ, Πεντάρφανε… ακόμα κι Εσύ δεν μπορείς να αντέξεις τόση μακροθυμία Νεμέσεως…

Περιμένω να δω όσο ζω έναν άνθρωπο να υπερβαίνει τον εαυτό του και να μοιράζει τις σάρκες του στην Οικουμένη. Τότε θα μπορώ να πεθάνω γαλήνιος, στο Πέρα Φως να προσαράξω, σκαρί τραυματισμένο εκεί όπου δεν φτάνει σφυρί και πριόνι. Το μαχαίρι όμως το φυλάω για τα ξεροχόρταρα.

Να μισήσω δεν μπορώ. Τραγουδώ κάθε βράδυ κάθε πρωί. Μόνον το μεσημέρι και μέχρι τον εσπερινό με καταλαμβάνει τής θλίψης ο πυρετός, η ατονία εκείνη που γεννάει το πείσμα, τη μαχητικότητα.

Τι σας ζητάνε ρε; Αγαπήστε επειγόντως! Κι εν ανάγκη, ξεκινήστε από τον εαυτό σας. Όμως είναι τόσα πολλά ζωντανά κι άψυχα που μας έχουνε ανάγκη.

Ας βάλουμε στόχο την καλή πράξη τής ημέρας, της κάθε ημέρας. Ανυπερθέτως.

Για την ώρα προσεύχομαι να βρει ανάπαυση εκείνο το παιδί, η πάμφωτη αθώα ψυχούλα του. Ας είναι ευλογημένα, ας είναι ποτιστικά τα δάκρυα που το συνοδέψανε.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, ευγνώμων για το δώρο τής ζωής.  https://konstantinosbouras.gr  ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός