Τα θραύσματα της νοσταλγίας
Δεκατρία διηγήματα περιλαμβάνει το καινούριο βιβλίο της Μαγδαληνής Θωμά, «Τον πατέρα στην πλάτη», που κυκλοφόρησε μέσα στο 2025, από τις εκδόσεις των φίλων. Διηγήματα με κυρίαρχο στοιχείο τις ανθρώπινες σχέσεις, ιστορίες που αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση στον αναγνώστη, όσο περισσότερο βυθίζεται στο σύμπαν των τραυματικών αναμνήσεων κι εμπειριών ή εκείνων των γεγονότων που αναμοχλεύονται στη συνείδηση μετά από καιρό και προκαλούν ένταση και συγκινησιακή φόρτιση.
Η θεματική των ιστοριών πλούσια, αντλημένη κυρίως από το παρελθόν. Τα διηγήματά της γλωσσικά καλά δουλεμένα, προκαλούν το ενδιαφέρον. Οι εικόνες, που δημιουργεί η συγγραφέας εντείνουν τον χαρακτήρα της αφήγησης, καθώς ξετυλίγονται με απλότητα και ακρίβεια.
Σκηνές οδυνηρές μα κι αστείες εναλλάσσονται, δράμα και ελαφρότητα παράλληλα, δημιουργούν το υπόβαθρο μιας στιβαρής αφήγησης. Η Θωμά καταφέρνει και κατασκευάζει έναν κόσμο, θυμίζοντάς μας ότι όλα μες στη ζωή είναι, η ασχήμια και η ομορφιά, η χαρά κι η οδύνη, το παράλογο και το λογικό, το γέλιο και το κλάμα, ο θάνατος και η ομορφιά. Η ματιά της κάποτε γίνεται οξεία κι αιχμηρή΄ αλλού υποκύπτει στην ενδελεχή παρατήρηση των ανθρώπων και των καταστάσεων, ενώ σε κάποια σημεία γίνεται πιο ευαίσθητη και υπαρξιακή, συμπάσχουσα με τους ήρωες της κάθε ιστορίας.
Το τραύμα χρησιμοποιείται ως μια πρωταρχική πηγή άντλησης υλικού για τη συγγραφέα, χωρίς να περιορίζει το αφηγηματικό της πεδίο. Το ίδιο και η Ιστορία- αποτελεί έναν ενδιαφέροντα καμβά σε μερικές ιστορίες, όπως για παράδειγμα στα διηγήματα «Η κρυψώνα», «Το κανάτι του Τζοβάνι», «Ο καλός άνθρωπος».
Αρκετά διηγήματα, έχουν ως κυρίαρχο σημείο αναφοράς την παιδική ηλικία, «την πραγματική μας πατρίδα» κατά τον Ρολάν Μπαρτ, όπου η συγγραφέας απλώνει με τον τρόπο της, τον ιστό της νοσταλγίας, επειδή οι καλές ή οι κακές στιγμές δεν είναι απλώς, κάτι που βιώνεις αλλά κάτι που θυμάσαι. Από τις πιο δυνατές αφηγηματικά στιγμές, είναι η ιστορία «το Καρπούζι» και το διήγημα «Βίρα να τετοιώσουμε τα δέντρα».
Αν «η νοσταλγία, περισσότερο απ΄ οτιδήποτε άλλο είναι αυτό που μας προκαλεί ανατριχίλες για τις ατέλειές μας», όπως έγραψε κάποτε ο Εμίλ Σιοράν, η Θωμά ενσκήπτει μέσα από τις ιστορίες αυτές βαθιά της, συμπαρασύροντάς μας στον κόσμο των αναπολήσεων, των πικρών και ευχάριστων στιγμών, των ανθρώπινων εμπειριών που βαθαίνουν την ύπαρξη, την εμπλουτίζουν, μολονότι κάποτε, την ταλαιπωρούν και την πληγώνουν.
Λίνα Φυτιλή
