Ένα φρέσκο βιβλίο από τη νιότη της μας φέρνει η συγγραφέας Βάσια Τζανακάρη από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Ένα ανεπαίσθητο αεράκι ελπίδας και αισιοδοξίας μέσα από τους συμβολισμούς της που μας χαϊδεύει τα μαλλιά και μας φορτίζει τις μπαταρίες μας στο να περιμένουμε να δούμε τον κόσμο να γεννηθεί από την αρχή. Εμείς, του 60 οι εκδρομείς είμαστε λιγάκι απαισιόδοξοι πως ο κόσμος διαλύεται και δεν θα ξαναγεννηθεί ποτέ, γιατί βάλαμε οι ίδιοι το χεράκι μας να τον καταστρέψουμε. Μα η Βάσια Τζανακάρη καταφέρνει να μας συνεπάρει με τις μικρές της ιστορίες. Ο έρωτας και η μουσική είναι αλήθεια οι κινητήριες δυνάμεις που θα φτιάξουν έναν όμορφο κόσμο; Αφήγημα γράφει πως είναι το νέο της πόνημα, με το όμορφο εξώφυλλο του πίνακα του Στέφανου Ρόκου από την έκθεση «Η εποχή του ηλεκτρισμού» το 2016.Τι είναι τελικά όμως αυτό το βιβλίο; Πεζοποίημα, μικροδιήγημα, ή ιστορίες μπονζάι; Τι άρωμα έχει η Αθήνα και οι γειτονιές της όταν είσαι ερωτευμένος; Η Βάσια Τζανακάρη μιλά για όσα την ενέπνευσαν και για πολλά άλλα.
- Το βιβλίο είναι χωρισμένο στις τέσσερις εποχές συν το intro και outrο. Με ποιο άρωμα το έχετε ποτίσει; Με ποια μουσική τις έχετε ντύσει τις εποχές που είναι ικανή να σβήσει την Αθήνα με τα προβλήματά της;
Οι εποχές σβήνουν σιγά-σιγά λόγω της κλιματικής καταστροφής. Ο χρόνος της αφηγήτριας ωστόσο εξακολουθεί να ορίζεται από τις τέσσερις εποχές, όπως τις έχει μάθει, κι ας παρατηρεί την αλλαγή που συμβαίνει — είναι η προσωπική μου αγωνία για το κλίμα και το μέλλον του πλανήτη. Κάθε εποχή στο βιβλίο έχει άλλο άρωμα κι άλλη μουσική, υπάρχει άρωμα πορτοκαλιού, θάλασσας, η μουσική των National, η «Ηλιόπετρα» και πολλά άλλα.
- Μετάφραση για βιοπορισμό και συγγραφή για προσωπικά εσώψυχα ταξίδια;
Μετάφραση για βιοπορισμό και για τη χαρά της μετάφρασης per se — είναι μια απολαυστική δουλειά όταν γίνεται με σωστές συνθήκες. Συγγραφή γιατί, όταν έχω κάτι να πω, αυτός είναι ο τρόπος μου
- Υπάρχει έρωτας σε μια δυστοπική κοινωνία; Ελπίζετε πως η νέα γενιά θα αλλάξει αυτά που την ενοχλούν;
Έρωτας υπήρχε πάντα, ακόμα και σε καιρό πολέμου. Όσο για τη νέα γενιά, νομίζω θα αλλάξει πολλά πράγματα γιατί η κατάσταση παγκοσμίως φτάνει στο απροχώρητο όσον αφορά το κλίμα, τις συνθήκες διαβίωσης κ.ο.κ.
- Παλιότερα τη γυναικεία γραφή τη ταύτιζαν με τη ροζ λογοτεχνία. Σήμερα οι γυναίκες συγγραφείς είναι μάχιμες και καυστικές, προκαλούν, δίνουν στον αναγνώστη/αναγνώστρια με τα μηνύματά τους μια γροθιά στο στομάχι. Πόσο δρόμο έχουμε ακόμη να φτάσουμε εκεί που διεκδικούμε;
Έχει διανυθεί πολύς δρόμος κι έχουμε ακόμη μπροστά μας. Αλλά νομίζω ότι βρισκόμαστε σε αρκετά καλό σημείο, αν συγκρίνω την εποχή με το 2008 που κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο.
- Αν το πορτοκάλι ήταν συναίσθημα, ποιο θα ήταν; Και γιατί;
Θα ήταν χαρά. Αλλά δεν ξέρω γιατί.
- Γράφετε με συμβολισμούς όπως το δέρμα και η ζακέτα που η ερωτευμένη γυναίκα μυρίζει τον εραστή και την απουσία του. Είναι μνήμη ή παρηγοριά;
Είναι παρηγοριά. Ο αγαπημένος της έχει φύγει για λίγο και προσπαθεί να τον νιώσει κοντά της μέσω ενός αντικειμένου, να επαναφέρει τη χαμένη, έστω και προσωρινά, σωματικότητα.
- Εκτός από την Αθήνα, πήρατε φως και στον Πύργο της Τήνου, στην επίσκεψή σου στο νεκροταφείο. Χάρηκα όταν το διάβασα γιατί είναι το χωριό της καρδιάς μου. Τι ήταν αυτό που σας ενέπνευσε κι γράψατε την ιστορία;
- Η Τήνος είναι ένα νησί που αγαπώ πολύ. Ο Πύργος με μάγεψε από την πρώτη στιγμή, με το σπίτι του Γιαννούλη Χαλεπά, τα καφενεία κάτω από τον πλάτανο, το μπαρ Boheme, που παίζει Joy Division και Nick Cave. Το νεκροταφείο του Πύργου είναι ένα έργο τέχνης, πραγματικά, με τις μαρμάρινες γλύπτες πλάκες, είναι πανέμορφο. Ήταν βασανιστική η σκέψη ότι δύο ολοζώντανοι άνθρωποι, ακόμη πιο ζωντανοί γιατί βιώνουν το συναίσθημα του έρωτα, περπατάνε ανάμεσα σε νεκρούς, που κι εκείνοι άλλοτε ήταν γεμάτοι ζωή και πάθη: η ματαιότητα της ζωής και η λαχτάρα να τη ζήσεις.
- Στη Θεσσαλονίκη, στην Έκθεση Βιβλίου, έγινε η παρουσίαση των τεσσάρων γυναικών συγγραφέων των εκδόσεων Καστανιώτη. Σε ερώτηση που σας έκανε ο συντονιστής της παρουσίασης και επιμελητής της ξένης λογοτεχνίας των εκδόσεων, κ. Μπέκος, για τη γυναικεία γραφή, είπατε πως δεν συμφωνείτε ότι υπάρχει γυναικεία γραφή όπως και αντρική, αλλά μόνο γραφή. Μπορείτε να επαναλάβετε την άποψή σας για τους φίλους/φίλες αναγνώστες;
Ναι. Είπα ότι δεν με ενδιαφέρει αν ένα βιβλίο το έχει γράψει άντρας, γυναίκα ή κομοδίνο, με ενδιαφέρει μόνο αν είναι καλό βιβλίο.
Ευχαριστώ πολύ Βάσια Τζανακάρη και σας εύχομαι να είναι καλοτάξιδο.
«Είναι χάρτινη η σκάλα μου. Όταν θέλω να σε φτάσω για να σε φιλήσω, την ξεδιπλώνω σαν τράπουλα, με ένα επιδέξιο τίναγμα του χεριού μου, και ανεβαίνω προσεκτικά, τραπουλόχαρτο τραπουλόχαρτο, μη μας γκρεμίσω» σελ. 89
Η Βάσια Τζανακάρη γεννήθηκε στις Σέρρες το 1980. Σπούδασε Αγγλική Γλώσσα &Φιλολογία στο ΑΠΘ και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές Μετάφρασης-Μεταφρασεολογίας στο ΕΚΠΑ. Είναι μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Αγγλικών Σπουδών (HASE). Με το πρώτο της βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων Έντεκα Μικροί Φόνοι: Ιστορίες εμπνευσμένες από τραγούδια του Nick Cave (Μεταίχμιο, 2008), ήταν υποψήφια για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού “Διαβάζω”. Ακολούθησε το μυθιστόρημα “Τζόνι &Λούλου” (Μεταίχμιο, 2011) και το παιδικό βιβλίο “Ένα δώρο για τον Τζελόζο” (Μεταίχμιο, 2013). Το τελευταίο της βιβλίο, “Η καρέκλα του κυρίου Έκτορα”, κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Έχει συμμετάσχει σε συλλογικά έργα (“Ελληνικά ονόματα”- Κέδρος, “Crisis”- Vakxikon, “Ιστορίες βιβλίων” – Εκδόσεις Καστανιώτη) και εργάζεται ως μεταφράστρια, έχοντας μεταφράσει Ian Rankin, Gillian Flynn, Donald Ray Pollock κ. α.
