Με αφορμή των εκατό χρόνων από την ίδρυση του Ολυμπιακού, οι εκδόσεις Ελληνοεκδοτική εξέδωσαν το συλλογικό βιβλίο διηγημάτων που επιμελήθηκε ο  συγγραφέας Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης. Ο Ελπιδοφόρος κατάφερε να γεφυρώσει δύο κόσμους φαινομενικά μακρινούς: τη λογοτεχνία και το ποδόσφαιρο. Μέσα από τηνανθολογία του με τίτλο “Ο Ολυμπιακός μια ζωή θρύλος» μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι μνήμης, ταυτότητας και συναισθήματος, μέσα από το βλέμμα ενός παιδιού, ενός πατέρα, και μιας ολόκληρης γενιάς.

Για ποιους είναι αυτό το βιβλίο; Για τους φιλάθλους της ομάδας που αναζητούν μια συναισθηματική αναπαράσταση της Ιστορίας, πλήρως φορτισμένη με πάθος, μνήμες και εικόνες. Αλλά και για τους λιγότερο μυημένους αφού χάρη στην ευχάριστη γραφή και τη δομή χωρίς τάξη αφήγησης, μπορούν να το βρουν ευκολοδιάβαστο. Είναι μια ωδή στο μεγαλείο και τη συλλογική μνήμη του Συλλόγου. Προσφέρει ένα συναρπαστικό συναισθηματικό ταξίδι μέσα από αφηγήσεις και ιστορίες. Αν σας ενδιαφέρει το πώς οι ίδιοι οι συγγραφείς και παράγοντες νιώθουν και βιώνουν τον Ολυμπιακό, θα το απολαύσετε.Σε μια εποχή όπου ο αθλητισμός συχνά εξαντλείται στον εντυπωσιασμό και την πρόσκαιρη είδηση, το βιβλίο «Ολυμπιακός – Μια ζωή Θρύλος!» έρχεται να προτείνει έναν διαφορετικό τρόπο ανάγνωσης: τον βιωματικό. Δεν πρόκειται για ένα ακόμη χρονολόγιο επιτυχιών ή στατιστικών. Αντίθετα, πρόκειται για ένα συλλογικό πορτρέτο μνήμης και συγκίνησης, γραμμένο από 44 φωνές που αφηγούνται –με διαφορετικό ύφος και ιδιοσυγκρασία– τι σημαίνει να είσαι μέρος του “Θρύλου”.Οι μαρτυρίες πρώην αθλητών, δημοσιογράφων, παραγόντων και φιλάθλων δημιουργούν ένα μωσαϊκό προσωπικών ιστοριών, όπου ο αναγνώστης δεν διαβάζει απλά γεγονότα, αλλά συμβιώνει τα συναισθήματά τους . Η δομή του βιβλίου επιτρέπει στον αναγνώστη να το προσεγγίσει αποσπασματικά, διαβάζοντας ένα-ένα τα κεφάλαια ως ξεχωριστές αφηγήσεις.Έκπληξη ήταν για μένα πως μεταξύ των 44 συγγραφέων, τέσσερις είναι γυναίκες.

Γράφουν οι:

Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Γρηγόρης Αζαριάδης, Κώστας Ακρίβος, Αλέξανδρος Ασωνίτης, Χάρης Βάγιας, Μηνάς Βιντιάδης, Γιώργος Γερακάρης, Νίκος Γερακάρης, Ελένη Γεωργοστάθη, Νίκος Δελαγραμμάτικας, Γεράσιμος Δενδρινός, Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, Θοδωρής Ιντζέμπελης, Αντώνης Καρπετόπουλος, Γιώργος Κεντρωτής, Τάσος Κοντογιαννίδης, Κώστας Κρεμμύδας, Μάρκος Κρητικός, Αχιλλέας Κυριακίδης, Δημήτρης Κωνσταντάρας, Δημήτρης Κωστόπουλος, Θανάσης Λιακόπουλος, Νίκος Μάλλιαρης, Ανδρέας Μήτσου, Στέφανος Μίλεσης, Πολύνα Γ. Μπανά, Παντελής Μπουκάλας, Κωνσταντίνος Μπούρας, Απόστολος Μπρέντας, Γιώργος Ξενάριος, Γιάννης Πανούσης, Γιάννης Πατσώνης, ΠέπηΡαγκούση, Ντίνα Σαρακηνού, Θανάσης Σκρουμπέλος, Ανδρέας Στάικος, Αλέξης Σταμάτης, Σταύρος Σταυρόπουλος, Μάνος Στεφανίδης, Κώστας Στοφόρος, Ιώ Τσοκώνα, Άγγελος Χαριάτης, Διονύσης Χαριτόπουλος, Θανάσης Χειμωνάς.

Ο Αζαριάδης θυμάται στο διήγημά του Τρεις γενιές θρύλος πως τον είχαν πάει το 1958 στον Ολυμπιακό και μετά από 30 χρόνια που ο ίδιος πήγε τον γιο του. Η αληθινή ιστορία μιας οικογενειακής Ολυμπιακής παράδοσης τριών γενιών. Κι αυτός είναι ο Ολυμπιακός που ονειρευόμαστε. Ο Κώστας Ακρίβος λέει «Εσύ δεν είσαι ομάδα, Δεν είσαι ομάδα εσύ…»και απαντά ο θεολόγος φίλος του «Εσύ είσαι θρησκεία!»Ο συγγραφέας Μηνάς Βιντιάδης ξεκινά το διήγημά του με το απόφθεγμα του Αλμπέρ Καμύ. «Έμαθα ότι η μπάλα ποτέ δεν πάει εκεί που την περιμένεις. Αυτό με βοήθησε πολύ στη ζωή, ιδίως στις μεγάλες πόλεις, όπου οι άνθρωποι δεν συνηθίζεται να είναι αυτό που λέμε ευθείς, αληθινοί » Ενώ αναρωτιέται στα λόγια του ξαδέλφου του: «Είναι η μεγαλύτερη στην Ελλάδα, κόκκινο και άσπρο, σαν το αίμα, όχι πράσινο σαν το χορτάρι, κίτρινο σαν τα πουλιά ή μαύρο σαν τον θάνατο. Κόκκινο, σαν την ψυχή μας» «Μα έχει η ψυχή χρώμα;»Ο Γιώργος Γερακάρης μας δίνει πληροφορίες πως ένθερμοι υποστηρικτέςτου Ολυμπιακού ήταν και μεγάλες μορφές της τέχνης και τωνγραμμάτων, όπως οι: Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, ,Γιάννης Ρίτσος, Γρηγόρης Μπιθικώτσης κ.ά. ΟΜάνος Χατζιδάκις είχε πει «Σκέπτομαι από καιρό να γράψω έναν ύμνο για την πιο δοξασμένη ομάδα της Ελλάδος, τον Ολυμπιακό. Εκεί ανήκει η καρδιά μου. Ενώ ο Μίκης «Εγώ έχω αλλάξει κόμματα και πολλά άλλα, για τα οποία με κατηγορούν, αλλά Ολυμπιακό δεν αλλάζω ποτέ. Εκεί είμαι πιστός».Ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης γράφει για τη φανέλα 7 του Λουτσιάνο Γκαλέτι ενώ ο γιος του Θοδωρής ξετυλίγει τις μνήμες του που λαχταρούσε να τουδείξει το καινούργιο «Καραϊσκάκη», το υπερσύγχρονο γήπεδοτου Ολυμπιακού, το στολίδι του Πειραιά.Η ζωή είναι όντως μικρή, σκέφτηκε, αλλά τουλάχιστον ξέρουμε ότι θα είμαστε για πάντα Ολυμπιακοί για όσο αυτή κρατήσει· όπως ο παππούς.Ο Κώστας Κρεμμύδας που από το 1993 διευθύνει το περιοδικό Μανδραγόρας και τις ομώνυμες εκδόσεις,γράφει στο διήγημά του Ο μίτος της ζωής και της εξόδου. Άλλωστε ποδόσφαιρο και Αριστερά έχουν πολλά κοινά: προϋποθέτουν συλλογική δράση, βασίζονται στη συντροφικότητα.Ο Ανδρέας Μήτσου στο διήγημά του Η Ερυθρόλευκη Φανέλα, γράφει για την UNRA που πίστευε ότι του έστειλε τη φανέλα του Ολυμπιακού «Ως Ολυμπιακός θριάμβευσα, ως Ολυμπιακός χάρηκα κι εγώ, πρώτη φορά στη μικρή ζωή μου. Κι Ολυμπιακός θα μένω ώσπου να πεθάνω, ορκίστηκα. Από τότε, αγώνα του δεν χάνω, πότε καρφωμένος στο ραδιόφωνο, παλιά, κι αργότερα κάθε Κυριακή στο γήπεδο Καραϊσκάκη».Ώσπου γνώρισε τη Ντόροθι τη μεταφράστρια των επιστολών του, που του εκμυστηρεύτηκε ότι αυτή του έστειλε τη φανέλα και όχι η UNRA. Ο Στέφανος Μίλεσης στο συγκινητικό του διήγημα «Η κόκκινη ομίχλη», μας γράφει για τη γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ ενός ναυτικού πατέρα με τον γιο του, τις δεκαετίες του εβδομήντα και του ογδόντα, που ήταν ο Ολυμπιακός.«Τι έκανε ο Ολυμπιακός την περασμένη Κυριακή;» Και εμείς επαναλαμβάναμε γραπτώς κάθε φορά: «Πατέρα, η ομάδα μας νίκησε. Ζήτω ο Θρύλος». Ο Παντελής Μπουκάλας μας θυμίζει την ταινία Λούφα
και παραλλαγή, του Νίκου Περράκη, όπου οι φαντάροι κινη-
ματογραφιστές, που έχασαν το γκολ του αγώνα γιατί έδειχναν
μια διαφήμιση, να βγάλουν κάνα φράγκο, ξαναγύρισαν τσά-
τρα-πάτρα τη φάση μετά το τέλος του παιχνιδιού. Και λίγους μήνες  αργότερα οι χουνταίοι γλωσσοεκκαθαριστές, σαν φανατικοί θιασώτες της ιλαροτραγικής «παπαδοπουλικής», πρόσταζαν τους δημοσιογράφους των αθλητικών να φοράνε του λοιπού φουστανέλα ή χλαμύδα. Ενώ στους όρους του αθλητικού ρεπερτορίου, παρήγαγαν ελληνοπρεπέστατες νέες λέξεις με ρίζα των αγγλικών (λ.χ. γκολτζής, σεντράρω, σουτάρω,σκοράρω, μαρκάρω, ντριπλάρω, κοντρολάρω) καθώς και η ένταξη ορισμένων στο δικό μας κλιτικό σύστημα.Η Ντίνα Σαρακηνού η οποία έχει δημιουργήσει το διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό «Literature» το 2013, στο διήγημά της«Τι δεν Μπορούσε να φανταστεί ο Νότης Καμπέρος», μας πληροφορεί πως ήταν ο άνθρωπος οποίος το 1925 πρότεινετο όνομα «Ολυμπιακός» για τη νέα αθλητική ομάδα του Πειραιά. Αλλά μας  δίνει και τα ιστορικά και πολιτισμικά γεγονότα  την εποχή της ίδρυσής του.Μας λέει ακόμη για τον Γόδα που φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού μπροστά στα όπλα του εκτελεστικού αποσπάσματος, ορκισμένος στην ιδεολογία του, φώναξε με πάθος: «Νενικήκαμεν. Ζήτω οιΟλυμπιονίκες του σοσιαλισμού».
Η Ιώ Τσοκώνα με το διήγημά της Το ζεϊμπέκικο του Σωτήρη μας διηγείται για τα καλοκαίρια που παραθέριζαν στο μικρότερο νησάκι της Προποντίδας, στην Πρώτη, και ο πατέρας την πήγαινε κάθε Κυριακή στο γήπεδο για ναπαρακολουθήσουν αγώνες του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος ή φιλικούς με βετεράνους τοπικούς αστέρες. Αλλά μας θύμισε και τις τσίχλες που έβαζαν φωτογραφίεςΤούρκων και ξένων ηθοποιών ή ποδοσφαιριστών και τις αντάλλασαν όταν ήταν διπλές ή τριπλές. Ο Άγγελος Χαριάτης στο διήγημά του Μια Κυριακή, φωτογραφίζει λογοτεχνικά το σκηνικό που στηνόταν κάθε δεύτερη Κυριακή έξω απότο γήπεδο,που έμοιαζε να έχει ξεπηδήσει από κινηματογραφική ταινία του Φελίνι. Ένα γαϊτανάκι ανθρώπων, χρωμάτων, ήχωνκαι οσμών, τόσο αταίριαστα όλα αν κάποιος επιθυμούσε να τααπομονώσει και τόσο απόλυτα ταιριαστά μέσα σ’ εκείνη τηνατμόσφαιρα της τρέλας.Ο Θανάσης Χειμωνάς στο διήγημά του Τι είναι ο Ολυμπιακός; γράφει:«Το πρώτο μου διήγημα,το «Άλλοθι», πίσω στο μακρινό 1997, ήταν αφιερωμένο στον Ντούσαν Μπάγεβιτς. Επίσης, η εποχή που ξεκίνησα να υποστηρίζω πιο φανατικά τους Ερυθρόλευκους, στο ξεκίνημα της
δεκαετίας του ’80, ενέπνευσε τη μητέρα μου, τη Λούλα Αναγνωστάκη, να συγγράψει ένα από τα πιο εμβληματικά της έργα, τη θρυλική Κασέτα».

Δύσκολο ήταν να ξεχωρίσω για μένα ποιον ή ποια θα αναφέρω. Το συλλογικό πια είναι στα χέρια των αναγνωστών. Καλοτάξιδο να είναι!