Όταν θα Φύγεις

Όταν θα φύγεις,

άφησε πίσω δύο βελονιές

στην κουβέρτα του κόσμου.

Λίγο από το άρωμα

που μάγεψε τους κατακτημένους

και το κελάηδισμα του σπίνου την αυγή.

Γίνε το αίμα

από το τρύπημα της

τριανταφυλλιάς στο δάχτυλο

που το βυζαίνεις με πόνο

και μυστική ικανοποίηση.

Άφησε  πίσω σου το κάψιμο

από το ουίσκι  στον ουρανίσκο

όταν ανοίγει τρύπες

στο σώμα του θανάτου.

Νίκησες.

[Τι μένει όταν φεύγουμε; Από τη ζωή, από μια σχέση από εμάς τους ίδιους.

 Ένα μικρό ποίημα φιλοδοξεί να αναδείξει το άυλο, το άπιαστο και το από αλλού φερμένο, ως κληρονομιά και πολιτισμό. Ως Αγάπη, που σκεπάζει και διέπει τα πάντα, δίνοντας νόημα στα πάντα.

Γράφει ο Ελύτης σχετικά:

“Το μόνο πράγμα ποὺ παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ μικρὸ ἐκεῖνο μέρος τῆς περιουσίας του ποὺ ἴσα ἴσα δὲν ἐνδιαφέρει κανέναν ἄλλο. Κάτι λίγες αισθήσεις ἢ στιγμές· δυὸ τρεῖς νότες κυμάτων, τὴν ὥρα ποὺ τὸ μαλλὶ τὸ παίρνει ὁ ἀέρας μὲ τὰ γλυκὰ ψιθυρίσματα μὲς στὸ σκοτάδι, ὀλίγες μέντες ἀπὸ δυὸ κοντὰ κοντὰ βαλμένες ἀνάσες, ἕνα τραγούδι βαρύθυμο, σὰν βράχος μαῦρος, καὶ τὸ δάκρυ, τὸ δάκρυ τῆς μιᾶς φορᾶς, τὸ γιὰ πάντοτε. Ὅλα ὅσα, μ᾿ ἄλλα λόγια, κάνουν τὴν ἀληθινή του φωτογραφία, τὴν καταδικασμένη νὰ χαθεῖ καὶ νὰ μὴν ἐπαναληφθεῖ ποτέ”.

Οδυσσέας Ελύτης, Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά]