Η ποιητική συλλογή της Φωτεινής Βασιλοπούλου «Φυτρώνει άγρια ζάχαρη» εκδόθηκε το 2021 από τις εκδόσεις Κουκκίδα με την εικαστική επιμέλεια της Φωτεινής Χαμιδιελή. Στα ποιήματα της συλλογής κυριαρχεί η εσωστρέφεια και ένας τόνος εσωτερικής αγωνίας, που προέρχεται από διάφορες πλευρές της ανθρώπινης ζωής: τη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο γύρω του, τη φύση, τον πολιτισμό και την κοινωνία. Η ποιήτρια δίνει έμφαση στον έρωτα και στον θάνατο, στις κορυφαίες στιγμές της ανθρώπινης ύπαρξης και στην μοναχική πορεία όλων όσοι καταφεύγουν στην ποίηση. Η συλλογή είναι αφιερωμένη στον ποιητή Γιώργο Γάββαρη και χωρίζεται σε τρία μέρη: Πειραγμένος μύθος, Πικρό μέλι και Flora clandestina.

Στην πρώτη ενότητα, Πειραγμένος μύθος, η ποιήτρια χρησιμοποιεί γνωστές παλιές ιστορίες που αγγίζουν σημαντικά και διαχρονικά ζητήματα, για να δημιουργήσει νέες συνδέσεις ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Μιλά για σύγχρονα θέματα που μας απασχολούν και σήμερα μέσα από πρόσωπα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, όπως ήρωες από τα ομηρικά έπη, την τραγωδία, τη μυθολογία, την τέχνη και το θέατρο,, αλλά και από παραλογές και παραμύθια, όπως το ομώνυμο με το παρακάτω ποίημα.

 

Χωρίς χέρια

 

Απλώνεις βλέμμα βελούδο απέραντο

ήχους κολυμπάς σιωπής

με τα μάτια ζυμώνεις ψωμί της ανάγκης

βράχια με τη γλώσσα σηκώνεις

δέντρα σκύβουν, σε ταΐζουν φρούτα της λύπης τους

στους κομμένους καρπούς σου δυο πέρδικες

αίμα θρόμβους ραμφίζουν δεν ξεδιψούν

 

τα κομμένα σου μέλη πεταμένα στο χώμα

περιστέρια μηνύματα ανεμπόδιστα στέλνουν

την αγάπη σου

 

καλοσύνη, η θλίψη σε κάνει πιο όμορφη

 

και βλασταίνει ζωή.

 

Πώς αγκαλιάζεις το μωρό σου, Χωρίς

Χέρια, κάθε μέρα πώς ντύνεσαι

τον καινούργιο σου θάνατο;

 

Εφτά ρούχα πληγές στο κορμί

κι εσύ διάφανη

 

Χωρίς Χέρια, επαίτης στη σκόνη της πόλης

πώς απλώνεις τα Χέρια Χωρίς

πώς τα μάτια καλύπτεις σε βλέμμα λεπίδες

με τι Χέρια τη μέρα σου σπρώχνεις Χωρίς

στο πηγάδι πώς ρίχνεις κουβά

πώς σφουγγίζεις τη νύχτα

πώς θερίζεις τις πίκρες με δρεπάνι στο στόμα;

 

Δείξε μου, Χωρίς Χέρια, δείξε μου πώς μπορείς!

 

Η δεύτερη ενότητα, Πικρό μέλι, περιλαμβάνει ποιήματα που ασχολούνται με κοινωνικά θέματα, όπως η φροντίδα των ασθενών, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στα νοσοκομεία και ο θάνατος. Η γλώσσα περιλαμβάνει ιατρικούς όρους, ενώ υπάρχει μια διακριτική ειρωνεία για τη ζωή και τα βάσανά της. Ξεχωρίζουν τα ποιήματα που μιλούν για τον πόνο των γυναικών, για θέματα όπως η ερωτική προδοσία, η μοναξιά και η εγκατάλειψη, η απώλεια.

 

Λινό τραπεζομάντηλο

 

Με ροζ σιέλ μετάξι, αγαπημένο, προίκα της.

Το ύφασμα είχε ρουφήξει σώματα παλαιών ποικιλιών

απ’ το σχεδόν αρχαίο αμπέλι τους.

Δύσκολο νά ’βγουν οι λεκέδες.

Απόκρημνες αποκριές, μνημόσυνα, πικρές γιορτές.

Γενέθλια δε γιορτάζονταν στον τόπο εκείνο.

Απαρατήρητα περνούσαν όπως

οι απογοητεύσεις

οι μικρές επιλόχειες καταθλίψεις

οι ματαιωμένες απόπειρες.

 

Γενέθλια και ψυχικές δονήσεις θεωρούνταν μη γενόμενα.

 

Υπήρξαν και καλές στιγμές. Τότε που

έπλεξε σφιχτά τα δάχτυλά του στα δικά της

κρυφά κάτω από το πτι καρό και

της θρυμμάτισε τους πάγους μιας ζωής.

 

Τώρα απλωμένες πάνω στο πανί

με νιο κρασί φρεσκοπλυμένες

οι αγαπημένες φάλαγγες, τα κόκαλά του αυλοί

να τραγουδούν σκούρκοι σε πτήσεις ελικόπτερες

και βασιλιάδες χρυσοπράσινοι

από το σπίρτο μεθυσμένοι

 

μπορεί πάλι κι από τ’ ακουμπισμένο

στον τοίχο του νεκροταφείου

ξύλινο κασελάκι πεύκο φρεσκοβαμμένο άρωμα ρετσινιού

φιλόξενη κυψέλη για τα μέλη του

 

υπόσχεση για νέα μεθύσια ουρανού.

 

Στην τρίτη ενότητα, Flora clandestina (Κρυφή χλωρίδα), η ποιήτρια χρησιμοποιεί λατινικά επιστημονικά ονόματα φυτών, πουλιών, χρωμάτων και καταστάσεων. Τα ποιήματα είναι πιο εσωτερικά και μιλούν για ανθρώπινα πάθη, όπως η κακία, ο φθόνος και η ζήλια, αλλά και για τη ζωή, τον θάνατο, τις χαμένες ελπίδες και τις αυταπάτες.

Η ποιήτρια, μέσα από τα ποιήματά της, δημιουργεί σκοτεινές και δυνατές εικόνες που δείχνουν έναν σκληρό κόσμο γεμάτο φόβο, μοναξιά και απογοήτευση. Χρησιμοποιεί σύμβολα όπως το φεγγάρι, το αίμα και ο πάγος για να εκφράσει βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα και υπαρξιακά ερωτήματα. Τα ποιήματά της μοιάζουν με μικρές θεατρικές σκηνές, όπου κυριαρχούν ο εγωισμός, η ζήλια και τα χαμένα όνειρα. Έτσι, η ποίηση της έχει στοιχεία απαισιοδοξίας και δείχνει πως, παρά την τεχνολογική πρόοδο, ο σύγχρονος κόσμος έχει χάσει τον προσανατολισμό του, ξεχνώντας τον άνθρωπο, την αγάπη και τη συλλογικότητα. Μόνη ελπίδα και σανίδα σωτηρίας η τέχνη και ειδικότερα η ποίηση.

 

SS Poesia

 

Μέθυσέ μας, καράβι

αρόδο σε μαύρα νερά.

Τα οινοπνευματί σου φώτα

κρασί

χύσε

στις φλέβες της νύχτας.

 

Με το τεράστιο κύτος σου

τρέλανε τα σφηνωμένα

στον λιμενοβραχίονα της αυταπάτης

παλιρροιόμετρα.

Πάρε μας

στρείδια κολλημένα στην καρίνα σου.

Μπηγμένοι ως τα μάτια σε λάσπη κινούμενη πίσσα

ανέλκυσέ μας στο φως.

Μέθυσέ μας, καράβι

με την κούφια υπόσχεση του ταξιδιού.

 

Μην αργείς να σφυρίξεις

βιαστικά ο βυθός μας βουλιάζει.

 

 

 

Παναγιώτα Κωνσταντοπούλου

Φιλόλογος-συγγραφέας.