Οι φάροι μοιάζουν με τους ποιητές,
μονάχοι στην άκρη
ξαγρυπνούν με λάμψη.
Μιλούν σε καράβια που δεν υπάρχουν,
σε γλάρους με μάτια από μελάνι.
Κι όταν η ομίχλη τους καταπίνει,
γράφουν στα σύννεφα .
Το σώμα τους, πύργος σε άχρονη γη,
το πνεύμα τους, λεπίδι στο σκοτάδι .
Στα χείλη τους στέκει μια λέξη
που στάζει σταγόνα βροχής
βαθιά σαν ωκεανός.
Οι φάροι και οι ποιητές ό, τι φωτίζουν
δεν χάνεται
ψίθυρος στα άστρα γίνεται.
