Φημολογείται ότι ο μεγάλος φιλόσοφος και στοχαστής Ιμμάνουελ Κάντ έκανε την απογευματινή του βόλτα την ίδια ώρα ακριβώς , με αποτέλεσμα οι κάτοικοι της πόλης του να ρυθμίζουν τα ρολόγια τους σύμφωνα με τη βόλτα του.
Το θυμήθηκα καθώς διάβαζα το εξαιρετικό βιβλίο του Άγγελου Νικολάου ” Περπατώντας στην παραλία “, Εκδόσεις Νησίδες… Μέσα στο πλήθος των τύπων που μας παρουσιάζει σαν περιπατητές στην παραλία, μας μιλάει για κάποιους που την ίδια ώρα σχεδόν κάθε μέρα κάνουν τη βόλτα τους, όχι για την απόλαυση , αλλά για την ίδια τη ζωή τους.. Γιατί πρέπει να κάνουν αυτή τη διαδρομή, για να σωθούν, να κρατήσουν υγιή την καρδιά τους και να έχουν μια ποιότητα ζωής στο επόμενο διάστημα. Ο συγγραφέας δεν περιορίζεται μόνο σ΄ αυτούς τους τύπους. Με γλώσσα γλαφυρή κι ευκολονόητη μας παρουσιάζει μια εικόνα του πιο φημισμένου μέρους -μετά τον Λευκό Πύργο -της Θεσσαλονίκης, της παραλίας της, προτρέποντας μας, σε αποφυγή του βιβλίου, στην περίπτωση που αναζητούμε ρομαντισμό, υπέροχα δειλινά, ερωτευμένα ζευγαράκια και κάθε τι που παραπέμπει σε γλυκανάλατους συναισθηματισμούς και ροζ συννεφάκια ευτυχίας κι αγαλλίασης.
Γιατί ο Άγγελος είναι ένας βαθιά σκεπτόμενος συγγραφέας και στο βιβλίο του διαχέεται όλος ο προβληματισμός του κι η αγωνία του, πολλές φορές, για τα τεκταινόμενα στην παραλία, που δεν είναι παρά μια μικρογραφία της ίδιας της κοινωνίας. Μιλάει με σπαραγμό ψυχής για τους άστεγους της παραλίας, που είναι αόρατοι για τους συντοπίτες τους, αλλά και την ίδια την πολιτεία, μια κι είναι μια συνήθης παράπλευρη απώλεια της ελεύθερης αγοράς, όπως μας επισημαίνει. Μιλάει με τρόμο, για το συναπάντημα του μ΄ ένα μοναχικό τριαντάρη, νοσταλγό της Χούντας. Η μόνιμη επωδός, μια χούντα μας χρειάζεται για να σωθούμε} και διαπιστώνει ότι το αυγό του φιδιού εκκολάφτηκε και τα φιδάκια είναι ανάμεσα στα πόδια μας. Κι ο πόνος των ανθρώπων , με τις σπαρακτικές συνομιλίες τους, του δημιουργεί άσχημα συναισθήματα που εύλογο κι ανθρώπινο είναι να θέλει να αποφύγει…
Μα κι οι παιδικές του αναμνήσεις με την ιστιοπλοΐα και τα οptimist, το Άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το μικρό Αμφιθέατρο σ’ ένα από τα πάρκα, τον Βαρδάρη, τους ιδιόρρυθμους μοναχικούς, τα αποδημητικά πουλιά δημιουργούν ωραιότατες εικόνες που ευφραίνουν την ψυχή και τον νου του κάθε αναγνώστη. Από καρδιάς του ευχόμαστε η πρώτη του αναγνωστική του βόλτα να ταξιδέψει πολύ μακριά και να πάρει το δύσκολο μονοπάτι της αναγνώρισης και της επιτυχίας…
Βάλια Ζαπώνη
