Φτου ξελευθερία..!
Έφτασε σε μια μεταλλική, στριφογυριστή σκάλα. Αργά άρχισε να ανεβαίνει, αθόρυβα. Απόλυτη σιγή. Συνέχισε με σταθερά βήματα, βέβαιη πως θα έφτανε στην κορυφή.
Κανένας άλλος δεν ανέβαινε ούτε κατέβαινε. Ήταν εντελώς μόνη. Κάποια στιγμή έβγαλε το κόκκινο σκουφί της και το πέταξε.
Δυσκολευόταν στην αναπνοή καθώς μια ομίχλη την τύλιξε. Έβγαλε τα κόκκινα γάντια και το ασορτί κασκόλ και τα άφησε να βρουν το σκουφί. Ίδρωνε ελαφρά. Η αναπνοή της, σαν να λιγόστευε, συνόδευε έναν ήχο σαν σφύριγμα,
κάτι που κάποτε γνώριζε αλλά τώρα είχε ξεχάσει. Ο ήχος γινόταν διαπεραστικός και τα σκαλιά στενεύαν.
Μπήκε σε ένα λευκό σύννεφο, στις άκρες του ιριδισμοί ουράνιου τόξου. Ο στριγγλός ήχος δυνάμωνε. Είχε φτάσει στο τελευταίο σκαλί και εκεί έχασε κάθε συνείδηση, ανάμνηση, ακόμη και βαρύτητα.
Χωρίς σώμα, ένα απειροελάχιστο άτομο βυθίστηκε στο κενό.
Σε ένα δωμάτιο, όλες οι γραμμές ήταν ευθείες.
Άνθρωποι στέκονταν γύρω από ενα σώμα που κάποτε ήταν άνθρωπος. Έφυγε είπαν.
Αν μπορούσε η ίδια να απαντήσει θα φώναζε χαρούμενη : φτου ξελευθερία!
Αυτό ήταν λοιπόν…
